Trein Moskou – Irkoetsk

Met z’n vieren in één cabine. Eerste twee spreken geen Engels, een Russische meid en haar hond. 
De tweede persoon die binnen komt lijkt een reiziger wat mij gunstig stemt, en hoewel het wel een reiziger is, is hij ook Russisch en spreekt geen Engels. Ik gok dat het een koppel is (blijkt helemaal niet zo te zijn).. Eén kans nog..
Terwijl ik benieuwd ben naar de vierde kamergenoot vertrekt de trein. Geen vierde persoon dus. 
De trein vermeerdert vaart terwijl mijn hart steeds sneller gaat. 
Ik kijk uit het raam om te zien wat buiten staat. 

Deze cabine is m’n verblijf van de komende drie dagen en bestaat uit 4 bedden. Het zijn twee stapelbedden met in het midden een tafel. Mijn bed is helaas boven, waar ik vandaan nog net naar buiten kan kijken maar dan vooral twee meter grond zie. Er is genoeg bagageruimte, voor de bedden onder gaat het onder het bed en boven is er een extra ruimte als het waren boven het gangpad. 
De bedden zijn zo’n 1.80 meter lang en redelijk smal maar prima voor een trein. Bovendien schone lakens en een prima kussen. 

Bij één van de volgende stops de vierde kamergenoot. Ook een Rus. 
Rustig aan in de trein. Af en toe stoppen we en verder op het net te kleine bed chillen. Geen Wi-Fi maar gelukkig genoeg series/ boeken vantevoren gedownload.
Met oordopjes en een extra opblaasbaar kussentje is het prima slapen. 

Dag 20:

Kilometers sporen vliegen onder mij door.
Ik ben op weg naar meer, en dat is Baikal meer.

Uitslapen en in de trein zelf gebeurt er weinig. 
Af en toe naar buiten kijken, bij de stops kijken of er WiFi is (nooit). 
Ze hebben hier wel bijna kokend water waardoor ik m’n meegebrachte noodles kan klaarmaken. Helaas gaat er door m’n onhandigheid ook wat over m’n vingers water wat weer wat minder plezierig voelt. 

Rond 4 uur staan we iets langer stil en ondertussen zijn we in Perm beland. Sergei, één van de twee Russen (de andere heet Pjotr, om het lekker Russisch te houden), vraagt of ik mee ga roken en dit is wel een goed plan. We proberen wat te praten en met z’n beetje Engels kunnen we nog iets wat een gesprek moet voorstellen maken. Aardige vent. Geeft ook wat tips ondertussen. 

Eenmaal weer binnen nog even praten met Pjotr. Ook weer geen hoogstaand gesprek maar wel aardig. Hij reist tot Jekaterinenburg waar we over 5 uur zijn. 
Sowieso zijn de meeste Russen erg vriendelijk, ze spreken weliswaar weinig Engels maar het beeld (wat ik in ieder geval had) van afstandelijk of misschien zelfs asociaal valt hartstikke mee. Ze zullen misschien minder snel zelf een gesprek beginnen maar verder is het prima. 

De trein begint ondertussen te wennen en het bevalt wel. Het is nou niet heel spectaculair te noemen maar het ligt wel lekker. Het heeft wel iets om met Russen op een kamer te zitten, al was het denk ik leuker geweest om met mensen die ook Engels spreken op een kamer te zitten. 
Het is nu trouwens ook aardig heet en er is helaas geen airco in de kamer. 

Flesje cola met wat whisky bijvullen en dan lopen naar de restaurant wagon. Volgens mij kan je ook bestellen maar nu eens een keer ‘avontuurlijk' doen en zelf lopen en kijken of dat meer te beleven valt. Het restaurant is in wagon 5 en wij zitten in 10. Bij het oversteken van de wagons kan je de rails zien. In de andere wagons ook kinderen die over de lange zijde auto’s naar elkaar proberen te laten rijden en verder vooral, net als ons, veel luie mensen. 

Het restaurant ziet er nog aardig uit en de menukaart is ook in het Engels, niet dat er verder iemand Engels spreekt maar het is iets. Ik bestel een kipschnitzel met kaas en aardappels en daarbij een Hoegaarden, deze laatste is helaas al op en dan een ander biertje. Totaalprijs ongeveer 10 euro, redelijk duur voor Russische standaarden. Maar het is dan ook een keer geen noodles of chips. 

Het eten smaakt prima maar wel wat weinig. Gelukkig wel een mooie plaats bij het raam. Daar zijn vooral bomen te zien. 
Maar ook wel mooie landschappen af en toe trouwens. Sowieso gaaf om zover door een land te reizen. 

Dag 21:

Het is zondag en m’n rug begint dit bed beu te raken. Ondanks dat nog aardig geslapen. Ik weet niet hoelang want we zijn verschillende tijdzones doorgereden, denk ik… (ja, ondertussen zo'n 4 en het worden er totaal 5).

Rond het middaguur komen we in Omsk aan en dit is ook het eindpunt voor mijn overgebleven kamergenoten. Verder zo lijkt het ook voor een groot deel van de trein en deze stroomt leeg. 
Helaas betekent dat niet dat het ook zo blijft en er komen nieuwe mensen binnen. Voor mijn cabine betekent dat een klein gezin, een moeder en haar twee jonge zoons. Schijnbaar heet de vrouw Alla en de knaapjes Basa en Slava, ze gaan naar Oelan-oede, net iets verder dan ik. 

Na een tijdje ben ik het bed beu en lopen naar de restaurant wagon en daar aan tafel zitten met een boek. Beter uitzicht en comfortabel zitten en dan blijken de drie tafels om me heen, allemaal Nederlands te praten. Het is denk ik de bingo club uit Waddinxveen maar fijn om weer mensen te kunnen verstaan. 
Later spreek ik nog iemand van deze groep en ze zijn met een georganiseerde reis bezig. 
Ik moet ook een keer langs een paar van de groep en zeg ‘bedankt voor het doorlaten', waarop één van de vrouwen vraagt ‘waarom spreek jij Nederlands?’. 
Ik weet niet echt hoe ik zo’n vraag moet beantwoorden maar ik laat het logo van m’n PSV shirt zien (dat shirt draag ik overigens al veels te lang voor hygiënische standaarden) en geef aan dat ik uit Brabant kom. 

Onderweg af en toe naar buiten kijken en het merendeel van de uitzichten zijn bomen en soms een oud dorpje. Na een tijdje staren wat meer geluk en een stel oude legertanks langs het spoor.

Ik blijf in de trein slapen, en die gaat over het spoor.
En ’s nachts (je-verwacht-het-niet) gaat het ritme door.

Dag 22:

Rustig wakker worden in de trein…
Een douche zou erg welkom zijn. Deo heeft zo z’n beperkingen na een paar dagen. 

Na een paar afleveringen van MASH en weer een dutje verhuis ik naar de restaurant wagon om hier wat te lezen en uitzicht naar buiten te hebben, ondertussen zingt de Nederlandse reisgroep hier een Russisch lied mee met de gids. 

De trein reist al maar verder van station naar station. 
Ik kom op plaatsen waar ik nooit ben geweest. 
Maar ik ben dan ook voor de eerste keer in dit land. 

Overigens had ik eerst graag nog een andere tussenstop willen doen, of meerdere. Jekaterinenburg stond hoog op het lijstje maar door omstandigheden met de visa was daar helaas geen tijd voor. Volgens mijn voormalig cabine-genoot Pjotr mis ik daar ook weinig aan. 

Laatste nacht in de trein! 

Dag 23:

De wekker gaat om 05:50
Verwachte lokale aankomsttijd: 06:22. Werkelijke aankomsttijd: 06:20. Aardig accuraat. 

Er is een monnik in trein (ik denk dat hij een monnik is, of hij is vroeg met carnaval) en hij maakt nog even praatje alvorens we de trein kunnen verlaten. 
Ik stap uit kijk om heen, even voel ik mij alleen.
Want, ik zie mijn persoonlijke chauffeur niet staan.
Maar!!..... Die heb ik ook niet.

Uit de trein stappen en dan ben ik eindelijk het spoor bijster.