Trein Irkoetsk-Vladivostok

Van deze donderdagochtend tot zondagochtend weer in de trein. 
Nu derde klasse dus geen losse cabines maar een wagon. Ik heb hier weer een bovenbed en hier is dat ongeveer 75 cm ruimte in de hoogte. Het is allemaal net wat krapper en ook lopen er een paar louche figuren rond, maar dat zijn er maar weer een paar en ook wat families en bij mijn deel ook een oudere vrouw en man die erg lief lijken waardoor het als een minder gewaagde wagon voelt. 

Eerst snel even het bed opmaken en nadat m’n tassen zijn opgebergd een flink dutje. Oordopjes zijn een zege. 
Het slaapt eigenlijk best prima, ondanks dat ik moet zorgen dat m’n voeten niet uitsteken omdat er anders constant mensen tegen aanlopen. 

M'n eerste boek is uit en nu een poging wagen voor Don Quixote. Een klassieker waar ik eigenlijk geen idee heb waar deze precies over gaat. 
In de wagon weer voornamelijk Russen. 

Mooiere uitzichten nu. Bijvoorbeeld ook in een bocht zien we de tegemoetkomende trein aankomen langs een klif.
Met Google translate praatje maken met de oudere man die het bed onder mij heeft. Blijkt een fervent visser te zijn en laat z'n verzameling lokaas zien. 
Hij vraagt wat over het vissen in Nederland maar veel kan ik hem daar niet over vertellen. 

Bij een tussenstop even naar buiten en de conducteur is geïnteresseerd in m’n peuken (deze zijn nog van Nederland toevallig). Probeer nog een beetje wat te praten en de trein blijkt uit 21 wagons te bestaan. 

Dag 26:

In de ochtend wat extra inkopen doen bij een stop.
Bij m’n simpele ontbijt een korte theologische discussie via Google translate met m’n onderbuurman. Naar mijn begrijpen gelooft hij in de apocalyps, gelukkig reageert hij niet boos op het feit dat ik ongelovig ben. 

Ik blijk geen noodles te hebben gekocht maar een pakje aardappelpuree met croutons. Hier hoeft ook alleen warm water bij en smaakt nog best aardig. 

Heel veel avontuur is er uiteraard niet in een trein en na 4 afleveringen van The 70’s show en even geen zin in Don Quixote, ga ik op de verst mogelijke reis die ik kan bedenken, het einde van de trein. Gewapend met m’n telefoon, portemonnee en een flesje water begin ik aan deze hike van 15 wagons, onbekend welke gevaren en rariteiten op m’n pad komen. 
1 wagon verder begint het al, cabines. Hier verblijven de rijkere mensen van deze trein die maar een ruimte delen met 3 anderen in plaats van 30. Spannend om dit in het wild te zien. 
Onderweg naar de volgende cabine moet ik een ober ontwijken die net eten heeft afgeleverd. Mooi om een stukje van deze cultuur mee te maken. 

Onbevangen en vol dapperheid vervolgen mijn voeten en ik deze weg naar het uiteindelijke eindpunt. Eens kijken wat nog meer op m’n pad komt.
Het wordt nog gekker en in de volgende wagon staat de Russische Theo Maassen. Met een enkele blik zijwaarts ziet hij mijn kruistocht in spijkerbroek en stapt eerzaam opzij zodat ik mijn weg langs dit smalle pad kan vervolgen.

Twee wagons later staan er weer verschillende mensen in het gangpad. Hoewel ik zelf op pad ging om te bezichtigen, lijk ik nu zelf meer de bezichtiging. Of dit komt door mijn povere uiterlijk vergeleken met deze decadente wezens is onbekend. Het kan ook het oranje Holland-shirt zijn wat ik nu letterlijk meer dan 30 uur achter elkaar heb gedragen. 
En door. 
De volgende wagon (16 volgens het bord al zit er volgens mij een andere logica in dan de gewone volgorde) is meer wat voor armoedzaaiers zoals ik. Ik word verwelkomd door een minder plezante penetrante geur en het zicht van trainingspakken terwijl in mijn oor het snurken raast van een vrouw die het haar bed waarschijnlijk moeilijker maakt dan haar omgeving. Het is op dit tijdstip van lokaal 14:33 dat ik mijn proviand check. 
Nog geen slok genomen en een vol flesje water over.

Twee wagons verder en dan kom ik bij een oranje deur. Hoewel deze deur met mijn shirt matcht is deze mij toch niet goed gezind. Hij zit namelijk potdicht en brengt een onverwacht (nouja ook maar licht) vroeg einde aan dit avontuur. 

Gelukkig raak ik op de weg terug niet verdwaald (op de weg terug is de enige bijzonderheid nog dat er een man bij een tussenschot illegaal aan het roken is) en kom weer uit bij m’n slaapplek. 
De proviand is nog in goede orde.
Toch weer twintig minuten verder.

Na wat lezen en een dutje naar de restaurant wagon. 
Ik heb van Listvyanka nog een lauw blikje Carlsberg dus deze meenemen (kan hier gewoon) en dan een schnitzel met aardappelen bestellen. 
De restaurant wagon staat bekend als het sociale deel van de trein. Ik eet hier rond 7 uur en zie buiten het personeel helemaal niemand. 
Wel lekker eten. 

Ondertussen is het blok waar m’n bed toebehoort veranderd naar de hangplek voor 5 mannen (geen spreekt er Engels uiteraard). Dit omdat één bed leeg is en er hier dus wel samen gezeten kan worden. Een paar van deze figuren doen me denken aan de film Trainspotting.. Wat niet eens als woordgrap bedoeld is maar hopelijk valt de vergelijking mee. 
Later in de avond verlaat mijn onderbuurman de trein en is het blok ook weer rustiger. 

Dag 27:

Nieuwe buren. 
Het gezegde luidt 'Liever een goede buur, dan een verre vriend'. 
Deze mensen vallen niet onder goede buren (ook niet slecht trouwens) maar dan heb ik toch liever de op dit moment verre vrienden.  

Rustig dagje. 
Netflix, lezen en noodles. 

Morgenochtend is de aankomst in Vladivostok. De transsiberië express was in totaal een erg leuke ervaring. Jammer dat er nu (misschien ligt het aan het seizoen) bijna alleen Russen zijn, de Amerikanen die ik in Baikal sprak hadden hier ook al last van. 
Maar om duizenden kilometer door een land te reizen en vanalles te zien vanaf een bedje, en tussen veel verschillende mensen slapen, heeft op één of andere manier toch wel wat. 
Vanavond dus de laatste nacht en hopelijk voldoende nachtrust. 

Dag 28:

Rond 7 uur in de ochtend is de aankomst in Vladivostok.
M’n tassen naar beneden zien te krijgen en nog de laatste keer genieten van de uitzichten en dan zijn zowel de trein als ik bij het eindpunt.