Buffalo - Niagara - Toronto

Om 19:40 vertrekt de bus.
De rit is in totaal 10 uur met verschillende tussenstoppen.
Ik heb verschillende inkopen gedaan maar m'n grootste doel is om te slapen.

In de bus zijn verschillende aparte figuren te vinden, één van de buurmannen die ik tijdelijk krijg is een flink gespierde Latijns-Amerikaanse vent met tattoo's die rechtstreeks uit Breaking bad kan komen..
We hebben niet veel gepraat.
Ook in de bus zijn wat Amish mensen en van begin af aan een meid die haar hoofd blijft slaan. En dan ook echt elke keer dat ik haar zag kon ze geen 10 seconden zonder.
Ik ben benieuwd wat daar achter zit en na een tijdje ben ik tevreden met de diagnose dat ze 'getikt' is.
Ik lach hardop om m'n eigen woordspeling wat tot rare blikken van m'n Latijnse vriend leidt waardoor ik maar weer naar m'n telefoon ga staren.

We hebben wat vertraging in Albany, dus meer slapen en relaxen. Bij deze stop stappen veel mensen uit waardoor m'n senor Tequila naar een andere plek verhuisd. En dit zonder muur te bouwen.

Ondertussen ben ik nu twee weken op reis en het bevalt me uitstekend. Ik geniet ervan hoe de tijd niet te snel gaat. Het is allemaal erg gaaf maar ook genoeg momenten om even stil te staan en te genieten.

Met deze vrolijke gedachten en verder wel kleine irritaties aan de vele geluiden en lichten gaat de nacht over naar 14 juni.

Dag 14:

De aankomst in Buffalo is rond 06:15. Inchecken bij het hostel kan pas vanaf 08:00 dus eerst nog op het station chillen en stil afscheid nemen van Mr Nacho.
Helaas staan er geen bedden op het station om nog wat bij te slapen. Door de feestjes in Boston en de busrit zijn er wat uren slaap gemist.

Na een tijdje naar het hostel lopen, er hangt een erg zoete geur in de stad en verder is het lekker rustig.
Er zijn bijzonder veel kerken in Buffalo, lijkt op een erg religieuze stad.
Maar dat geloof ik allemaal wel en na kort zoeken kom ik bij het hostel aan genaamd hostel Buffalo-Niagara.

Het is nu zo'n 08:30 en verschillende mensen vertrekken wanneer ik in m'n nieuwe bed stap om nog een goed tukkie te doen.

Dan nog het plan maken voor de komende dagen. Ik heb op 18 juni een vlucht en verder heb ik alleen gepland om Niagara te zien dus tijd genoeg.
Eerst een paar dingen uitzoeken en kort langs een paspoort kantoor en ik besluit om morgen na Niagara door te gaan naar Toronto en daar twee nachten te blijven.
M'n grote tas laat ik dan achter bij het visitor center en ik neem wat spullen mee om de twee nachten door te komen. Mooi plan voor morgen.

Nu dit geregeld is even door de stad lopen en daarna lekker niks met Netflix. House of cards seizoen 5 kwam uit een dag voordat ik ging dus genoeg om te kijken.
Ook hebben ze hier een gigantische video band collectie en een tafeltennistafel.

Daarna een middagtukje doen en wakker worden door een rondlopende Rus (die trouwens sprekend op Jim Belushi lijkt), die er niet blij mee is dat alle beneden bedden vol zijn. Schijnbaar is deze grote kamer in twee delen, een 4 persoons en dan een 12 persoons kamer. Zonder dit te weten ben ik bij de 4 persoonskamer gaan liggen.
Maar ik lig nu lekker dus blijf er ook.

Een andere kamergenoot is een vrouwelijke reiziger van 65, ze reist al anderhalf jaar en haar geld is bijna op maar ze wil niet terug naar het 'saaie leven van gewone mensen'. Ik ben het daar niet mee eens en we hebben een vriendelijke discussie over reizen en 'gewoon leven' maar ze is too far gone.

Daarna wat boodschappen doen wat nu neer komt op diverse magnetron maaltijden en bij deze erg goedkope winkel nog een sportbroek en shirt, alvast voor later.
Ook koop ik een Hersheys reep want dit moet ook geprobeerd worden.

Eenmaal terug heerlijk de Ravioli uit de magnetron eten (Naja niet letterlijk).
En daar blijft het grote avontuur van deze meest bijzondere dag niet bij want daarna ga ik nog verder chillen met house of cards.

Wat een gekke dag. *sarcasme* maar fijn om even bij te komen.

Eerste dag onder budget!

Dag 15:

Vandaag naar de watervallen! Eerst bij de douche nog een kleine waterval krijgen en dan alles inpakken gezien ik niet terug kom bij dit hostel.
Zelfs nu ontdek ik nog nieuwe dingen aan m'n tas zoals extra riempjes voor meer stevigheid.

Buiten regent het en pas wanneer ik iemand met een paraplu zie bedenk ik me dat ik die zelf ook al twee weken mee draag.
Namelijk een paraplu uit Thailand met beertjes.

Na een tijdje lopen wil een willekeurige auto chaffeur me een grotere paraplu geven maar dit sla ik af door de inmiddels emotionele waarde. Wel erg vriendelijk van hem om dit aan een vreemde zo aan te bieden.

Bij een winkeltje doe ik wat inkopen.
In zo'n klein stadje val je met een grote tas een stuk meer op en veel mensen vragen naar m'n verhaal. Of ze vragen zich af wat ik in hemelsnaam in een stadje als Buffalo doe.

Ik wil met de bus naar het station gaan en na twee keer verkeerd gestuurd te zijn vind ik het station.

Het is zo'n drie kwartier met de bus en dan is de aankomst bij het visitor center.
Hier wat informatie krijgen en m'n grote tas droppen.
Dit kan maar blijkbaar alleen voor de dag zelf tot 18:30... Daar gaat m'n plan.
Snel improviseren en ik laat m'n tas voor vandaag achter en ga dan nog niet de grens over.

Daarna nog 15 minuten lopen, ook meteen een foto maken van het hardrock café dat hier zelfs ook al zit. Ondertussen al door het prachtige park, ik besluit om eerst naar het eilandje te gaan en dan meteen naar het eerste uitzichtpunt.
Wauw.
Echt een grandioos uitzicht. De ellende van de bus vinden en de kluis ben ik meteen vergeten.
Dit is nog niet eens de grootste waterval maar al ziek hoe groot het is

Ik loop naar de andere kant van het eiland waar ik in de verte al de mist van de watervallen in de lucht zie. Deze waterval is nog gigantischer. En beneden bij bijna het 'drukste' punt zie ik de maid of the mist vol met mensen in poncho's varen.

Je kan hier nog naar the cave of winds om beneden dicht bij de waterval te lopen maar dit sla ik over om de maid of the mist te doen.

Dit is weer op het vaste land, eerst op het observatiedek wat foto's maken en dan met de lift naar beneden.

Hier de poncho aan en de boot op.
Geweldig om hier rond te varen. Samen met een Indische vent (wiens naam me ontgaat) die ook alleen is sta ik vooraan.
Geweldige ervaring en bijna net zo nat geworden dan een bepaalde bekende Nederlander in een filmpje.

Na deze prachtige ervaring door naar de draaikolken. Maar daar naar toe is een lange wandeling volgens de Amerikaanse Ranger. Ik vraag of dit een uur is ofzo, maar nee. 15 minuten..
Als dat al lang is, is het geen wonder dat Amerikanen als dik bekend staan.

Eenmaal aangekomen bij de whirlpool is het bijna 4 uur. De laatste shuttle terug zou om 17:16 terug gaan maar misschien ook 5 of 10 minuten vroeger.
Ik vraag aan de rangers welk trail in deze tijd te doen is en ze geven aan dat het in dit geval het beste is om een halfuur te lopen en dan terug dezelfde route omdat het anders niet te halen is.
Hoewel dit idee me niet bevalt begin ik aan deze tocht (the devil's hole) en zie maar wat het naar toe gaat. Al snel 300 zware treden naar beneden en wat een prachtige route. Ik raak helemaal in m'n element en kan er geen genoeg van krijgen. Dus koppig dat ik ben besluit ik de gehele route door te lopen.
De natuur is erg mooi en het pad erg uitdagend, voor het eerst bijna geen mensen te zien. Al is er nog wel af en toe het geluid van boten en een helikopter.
Bij het eind van het pad nog 300 treden terug omhoog, aan het eind daarvan is het ongeveer 16:45 en is er veel energie weg. Op dat punt nog zo'n 2,5 km terug lopen..
Met een redelijk wandeltempo (iig voor met een rugzak om) ben ik om 17:07 terug bij het beginpunt.
Geen shuttle te zien dus hopelijk is die niet al weg.
Gelukkig komt deze precies om 17:16 aan.

Terug naar het visitor center om m'n tas te halen. Nu vertrekken richting Canada.

Ik heb al zo'n 6 uur niks gegeten dus eerst daar naar op zoek.
Deze keer avontuurlijk en bij een Indische (vandaag lekker veel Indisch) truck bestel ik
Papri chat. Ik betaal hem en geef hem wat fooi zoals hier standaard is maar hij weigert dit aan te nemen. It's Indian baby!
Goed voedsel.

Daarna naar de rainbow bridge waar de grens met Canada overgestoken kan worden.
Op een praktische manier kom ik met m'n grote tas door de smalle draaihekjes terwijl er wat Amish mensen toe kijken.

Dan lopend de grens naar Canada over, wat ik zelf erg gaaf vind klinken.
Bij de paspoortcontrole worden meer vragen gesteld dan bij binnenkomst bij de Verenigde Staten. Al komt het er vooral op neer dat die verbaasd is dat ik op 30 november pas terug vlieg en dat ik nog steeds een baan heb.

Hij laat me door en dan; It's Canada baby!

Snel haasten naar het busstation een kilometer verderop en nog net op tijd voor de bus naar Toronto. De bussen zouden allemaal gratis WiFi hebben maar dit is de tweede die geen WiFi heeft.
Jammer want ik heb nog geen slaapplaats en het is 8 uur. Gelukkig heb ik wel wat voorbereiding gedaan en ken ik al wel een hostel.

Omstreeks 21:30 in Toronto in het donker en op zoek naar WiFi en een hostel.
WiFi vind ik gelukkig snel en dan door naar het hostel waar hopelijk plek is. Ik geniet van deze onzekerheid maar de Pelgrim / Poppeliers in mij had dit ook wel graag eerder geweten.

Mooie stad Toronto. In een winkeltje wat drinken en eten kopen en nog even kort met een Nederlands stel praten.
Daarna door naar het hostel Neill-Wycik, de gezamenlijke kamers zijn om één of andere rare reden bezet dus nu maar een keer 'luxe' en een privé kamer boeken. Vergeleken met andere hostels vallen de kosten van 50 dollar per nacht mee.
Daar staat wel tegenover dat deze kamer zo'n 4 bij 2 meter is. Het is buiten de vakantie periode alleen voor studenten dus dat verklaart veel. Ach kan ik hier nog twee dagen studententijd hebben!

Geen zin om al te gaan slapen dus nog even door de stad lopen. Bij de receptie vragen waar het uitgaansgebied is en wat later bij een pub een lokaal Canadees biertje bestellen.
Van de barman krijg ik op dit verzoek een glas en een erg artistiek blik bier wat volgens mij state of mind heet. Artistiek is nooit mijn smaak geweest en dit wordt ook niet mijn favoriet. Maar ik was toe aan een heerlijk koud biertje.

Hier komt helaas niet de knappe blonde serveerster langs me zitten maar wel Jaleel uit Afghanistan. Een 35-jarige kerel die over z'n onzekerheden met vrouwen vertelt wat een interessant gesprek oplevert.

Ik besluit om niet nog een biertje te pakken en loop terug door de actieve stad om bij m'n rustige kamer neer te vallen op bed.

Dag 16:

Nog geen idee wat ik vandaag ga doen dus dit maar eerst via internet bekijken.
Echter is er geen WiFi op de kamer wat echt vreselijk irritant is. Alleen bij de 'eetzaal' is er WiFi.

Bij het ontbijt zit ik langs twee snel pratende Franse meiden. Ik heb zo'n drie jaar Franse les gehad en m'n vader is Frans maar het enige woord dat ik verstond was voila.
WiFi is wel verstaanbaar dus ik kies een paar punten uit die ik wil bezoeken.

Op m'n route kom ik toevallig ook langs de universiteit.
Ik maak een praatje met de beveiliger hier en ik blijk het verkeerd te hebben en dit is het parlementsgebouw van de provincie Ontario.
Hier is de beveiliging wel erg los en praten we nog wat meer over Canada en vanalles.
Daarna een tour van een gehaaste gids, maar wel erg interessant. Zo kom ik erachter hoe weinig ik van Canada weet. Als dit het land van onbegrensde mogelijkheden was, was het alles-Canada.

Buiten weer het warme weer in en de weg vervolgen naar het Philosopher's walk.
Deze wandeling stond hoog aangeschreven en het is een best wel prima park. Hierna kom ik nog langs een winkel genaamd 'blinds to go' waar ik kort om grinnik. Mezelf vermaken lukt prima.

Deze tocht verder naar Casa Loma, een mooi kasteel waar ik even een korte pauze hou.

Ik ga weer terug richting centrum en met deze lange route loop ik door het prachtige China town. Hier ook nog een anime / manga zaakje binnen en wat andere winkeltjes.
Het voelt hier als Azië aan. Erg leuk.

In de hele stad hangt trouwens vaak een wietlucht. Het komt volgens mij niet daardoor maar later zeg ik ook een Spiderman op een skateboard voorbij komen.

Door naar stadion Rogers centre van de blue jays waar ik een rondje om heen loop.
De benen zijn flink moe maar ik wil eerst nog even langs de Hockey hall of fame zoals ik aan de beveiliger van het parlementsgebouw beloofd had.

Daarna terug naar hostel om even te chillen met een serie.

In de avond ga ik op zoek naar een Tim Hortons, wat niet moeilijk te vinden is.
Maar eerst kom ik langs een soort game beurs op een plein. Met toernooien van super smash bros (helaas niet degene die ik speel) en ondere andere starcraft.
Ik kijk hier naar een wedstrijd van Keen VS Leenock (wie kent ze niet), die nu een ouder spel spelen (brute war) waardoor ironisch veel oudere mensen weggaan.

Dit toernooi is op Yonge Square wat een soort klein Times Square is. Best gaaf.

Het menu van Tim Hortons heb ik voor nu toch weinig zin is dus bij een 7-eleven wat halen en bij het hostel opeten.
Ik ben nog niet naar het dak geweest (het gebouw heeft 23 verdiepingen) dus dit doe ik dan nog.
Mooi uitzicht maar helaas regent het.
Één vent kan het niet schelen en hij probeert buiten de barbecue aan te krijgen.
Dit blijkt uiteraard een gekke Engelsman te zijn maar wel een toffe gozer.

Met pijn in m'n hart ga ik geen bier drinken en een vroeg einde aan de avond breiden.

Dag 17:

De laatste dag in Toronto.
Eerst douchen en de tas inpakken dan uitchecken en een ontbijtje pakken.
Eindelijk weer WiFi dus de terugtocht regelen. Hier moet ik vooral rekening houden met de vlucht morgen om 05:45.
Ik kies voor een bus laat in de middag, dus overdag nog de tijd.

Ik ben vooral naar het centrum gegaan dus vertrek nu eens de andere kant op naar alles en niets.

De buurt waar ik uitkom ziet er erg armoedig uit en er lopen veel junkies rond. Zo zien ze eruit in ieder geval.
Indrukwekkend beeld.

Ik doe nog wat inkopen en ga terug het hostel.
Even relaxen op de patio en verder een tijdje ontspannen met wat series.

Eind van de middag aanlopen naar het busstation.
Als eten eerst nog wat rijst en kip kebab en dan de bus in.

Toedeloe Toronto. I like Canadian people even more now.

Een bus van 2,5 uur, dan wachttijd van 2 uur.
Weer een busrit van een uur en dan de grens over.
Bij de grens is het stukken langer wachten dan de daadwerkelijke controle want deze vriendelijke man stelt een paar vragen en gelooft het verder wel. Hij is redelijk onder de indruk en vertelt dat hij zelf langs de grens met Canada woont maar er nooit geweest is.

Nog een halfuurtje door rijden en dan rond 23:45 bij het vliegveld. Onderweg veel met een Zwitser lullen en ervaringen en tips uitwisselen. Zoveel dat ik m'n bidon vergeet mee te nemen.. Rest in peace.

Dit vliegveld in Buffalo wordt alles behalve m'n favoriete plek.

Dag 18:

Op dit vliegveld 6 uur wachten tot vertrek.
Ik probeer het mezelf wat comfortabel te maken maar dit lukt niet echt op de banken. Het is mij onbekend of het verlies van de bidon hierbij meespeelt.

Na dit ongemakkelijk liggen en bijna niet slapen kan ik eindelijk inchecken bij weer United Airlines. Het kost veel moeite om vriendelijk te blijven.

United Airlines: Oh, weet je wat? Je hebt nu misschien 6 uur gewacht maar er is een vertraging waardoor ook je connectie vlucht verandert dus maak er maar 11 uur van.
Thanks.....

Probeer nog een paar uur slaap mee te pakken en nu ik er meer schijt aan heb lukt dit nog gedeeltelijk. Al heb ik vantevoren buiten tegen de lucht nog wel wat woorden laten vallen.

Ontbijtje bij Tim Hortons (heerlijk voor ontbijt, zonder sarcasme) en dan eindelijk de vlucht naar Chicago.

Hier is er geen vertraging. Ik heb nu even de tijd om wat noodles met kip te eten en dan door naar Salt Lake City.

Totale reistijd van Toronto naar Salt Lake City, bijna 24 uur. Geen spannende anderhalve dag geweest (al wordt m'n serie wel steeds spannender) maar niks dat niet te overleven is! Vanaf nu veel meer de natuur in. En ook met frisse goede zin!