Colombia

Dag 135, Colombia:

We zijn de douane door al hebben we helaas voorlopig afscheid moeten nemen van Shortney. Maar voor ons vieren: It's Colombia baby!

We hebben een globale planning voor vandaag en die begint met het dorpje Ipiales. Dit dorpje ligt vooral in een klif en er staat een grote kerk die ook meteen als brug dient naar de andere kant van de klif.
Met een busje gaan we hiernaartoe en met al onze bagage moeten we dan nog een kwartier lopen, de heenweg is naar beneden.

Eenmaal aangekomen is het zicht spectaculair, dit is één van de weinige kerken die wel de moeite waard is. Prachtig uitzicht over de klif en kerk.
Er kan nog flink rondgelopen worden maar omdat we de tassen aardig beu zijn gaan we in groepjes, grandpa en ik wachten met de tassen terwijl Eggy en Team Germany eerst meerdere dingen gaan bezichtigen. Tijdens het wachten komen we toevallig Patrick tegen die bij m'n eerste hostel in Quito zat.
Kleine wereld voor backpackers.
Later kunnen we zelf dan nog rondlopen en krijgen we ook van de andere kant nog een prachtig uitzicht.

We twijfelen of we hier blijven voor vandaag maar besluiten door te gaan naar het stadje Pasto waar we rond 7 uur in de avond aankomen.
Het originele plan was om in Pasto te blijven slapen maar aangezien er hier weinig te doen is doen we toch kijken voor een nachtbus door naar Popayan.
Grootste probleem is dat de nachtbussen in dit deel van Colombia erg slecht bekend staan door overvallen en dergelijke.
Bij de terminal probeer ik in het Spaans te vragen 'hoe gevaarlijk' het is (Peligrosa) maar dit wordt na herhaaldelijk vragen niet begrepen tot hilariteit van de rest.

Uiteindelijk komen we er bij een ander bureau achter dat er een politie escort meegaat (wat een escortservice). Wij zijn daardoor gerustgesteld en besluiten door te gaan.
Wel pakken we bewust een late bus zodat we daar niet om 2 uur in de nacht aankomen en ook hopelijk wat beter kunnen slapen in de bus.
Nu moeten we bij deze terminal nog een paar uur wachten en dit begint met een paar willekeurige Colombiaanse meiden die met ons op de foto willen, grappig genoeg is dit niet zo zeldzaam dat dit gebeurt.
Na wat kip bij een restaurantje spelen we weer shithead en maken we elkaar bang over de bus. Stel dat er iets gebeurt, waar laat je je waardevolle spullen? Je paspoort misschien in je onderbroek bewaren?

Na een paar uur vertrekken we dan eindelijk, iedereen is licht nerveus al zijn we praktisch zeker dat er niks gaat gebeuren. Voor vertrek gaan ze hier bij bussen soms nog met een camera door de bus zodat elk gezicht op film staat, 'voor het geval dat'. Van een politie escort is verder geen sprake.
Toch maar proberen te slapen na deze lange reisdag.

Dag 136:

Ondertussen is het alweer de volgende dag, is er nog iets gebeurd?
We zagen bij een dorpje waar we doorreden wat militairen en op een bepaald moment reden er wat verdachte motors naast ons. Maarja in het donker is alles verdacht.
We komen gewoon veilig aan in Popayan en wel rond 05:30.

Het is nog pikkedonker en nu op zoek naar een hostel. Het is zo'n kwartier lopen en we hebben even nog een enge achtervolger maar blijkt uiteraard ook niks te zijn.
Ons volgende verblijf is het hostel 'Hosteltrail'. Het is nog uren voor de inchecktijd maar kunnen gelukkig al de kamer in en hier vallen we snel halfdood op bed.

Aan het eind van de ochtend wil ik aan grandpa het wachtwoord van de WiFi vragen.. Bijna verkeerd persoon die echt een opa lijkt, waarschijnlijk de oudste persoon die ik in een hostel ben tegen gekomen. Het blijkt later een Amerikaan te zijn die verschrikkelijk hard snurkt.

Het is inmiddels al 12 uur gezien we lang bijgeslapen hebben, nu is het wel eens tijd om ontbijt te zoeken.
Ook wat uitzoeken over een speciale tour die we willen doen maar dat blijkt pas bij de volgende bestemming te zijn.
Wel doen we in dit stadje een walking tour.

De tour bestaat uit ons groepje en nog een stuk of 7 andere mensen onder leiding van een aardige vrouwelijke gids.
Popayan staat bekend als de witte stad en het is ook niet moeilijk voor te stellen waarom.
Bijna elk gebouw is wit en de bewoners zijn verplicht om om de zoveel jaar te verven. Alleen speciale gebouwen zoals bibliotheken zijn een andere kleur, zoals licht geel. Dit laatste feitje onthoud ik nog waarmee ik punten scoor.

Hoewel de gids erg haar best doet is het maar 'matig' interessant, maar ze weet het wel leuk te brengen. Een paar feitjes over eten die ze noemt zijn naar mijn mening interessanter dan verschillende stukken geschiedenis.
Eggy is momenteel de enige vrouw van de groep maar wil zich niet laten kennen. Ze maakt een kleine sprong van een net-iets-hogere stoeprand en is hier zelf erg trots op. Mijn opmerking 'One small step for humanity, one giant leap for Eggy' stelt haar licht teleur.
De vrouwelijke gids geeft aan dat ze BBC lekker, wat uiteraard staat voor Bogota Beer Club. Die moeten we ook maar eens proberen.
Een paar andere Duitsers praten over dat Duitsers bekend staan om het eten van aardappelen. Volgens mij is dit in veel meer landen maar het maakt me momenteel weinig uit omdat Team Germany (Jonas) nu voortaan Potato door mij genoemd wordt.

Eenmaal terug bij het hostel even lekker ontspannen met Netflix en later gaan we op jacht naar drank. Het is zondag en bijna alles is dicht maar we vinden gelukkig nog wat.

Bij het hostel beginnen we op een rustig tempo met wat drankspellen (ha.). Ook krijgen we nog het gezelschap van twee meiden uit Utrecht.
Grandpa (ajacied) moet bij het spel verschillende malen drinken door de boeren in het kaartspel wat mij veel genot doet.

Als het eenmaal een schappelijke tijd is gaan we het hostel uit op zoek naar een leuke tent. We hebben bij de walking tour nog wat tips gekregen maar heel veel is er eerlijk gezegd niet hier.
We zijn de hele avond bij twee salsaclubs wat leuk is om een keer mee te maken maar verder zijn kroegen leuker.
De pret drukt het echter niet en het belooft een gekke avond te worden, waarvan ik het verhaal helaas weglaat in verband met privacy (en ook een deel voor mezelf eerlijk gezegd).
Wat ik sowieso wel nog zal vermelden is dat grandpa en ik dichter tot elkaar kwamen. Wat ongeveer ging met de zinnen 'Voor een Brabander ben je best wel prima' en van mij naar hem 'Voor een Amsterdammer ben je wel te tolereren'.
Dit vieren we met tequila.

Verder wat verder onbenoemde details voor verschillende personen zonder namen te noemen; Een jurk, salsa leren, een bijna gevecht, zware terugweg, iemand wil niet naar z'n eigen kamer, politie (niks ergs qua lastigvallen of agressief ofzo, maar toch), zonder shirt ronddolen in het hostel en een persoon de trap opdragen.

Dag 137:

Karma dag.
Buiten een deel van m'n geheugen is er nog iets anders kwijt, m'n portemonnee. Samen met pinpas en m'n laatste contante geld.

Zo begint de dag met de kamer doorzoeken maar zonder succes. Het is erg zwaar wakker worden op deze manier. Gelukkig/helaas zijn er meer mensen die het zwaar hebben en/of schade hebben.

Als ik even buiten sta en onbewust m'n mouwen opstroop zie ik dat m'n tattoo in ieder geval niet gestolen is.
Hierom lach ik twee volle minuten.

Daarna besluit ik om nog op zoek te gaan naar de portemonnee, Jonas (Team Germany/Potato noem ik nu voor het gemak Jonas) is aardig genoeg om mee te gaan, hij spreekt ook het beste Spaans van de groep. Hiermee begint de 'Quest for the wallet'.

We gaan eerst naar de clubs toe maar deze zijn beiden dicht. Daarna op zoek naar een politiebureau. Dit valt zelfs met Google maps tegen maar met wat vriendelijke lokale hulp lukt het. De meeste lokale mensen die we tegenkomen zijn sowieso erg vriendelijk.

Het is niet echt een politiebureau waar we uitkomen maar meer een groot hok met een balie.
Ze zijn verder ook niet heel capabel te noemen... Ze verwijzen ons naar het echte politiebureau en nemen onder andere al niet te moeite om even daar naar toe te belen.
Dus zo gaat de quest weer door met een wandeling van zo'n 40 minuten.

Het volgende politiebureau ziet er een stuk beter uit. Hekken, honden en beveiliging met shotguns.
Hier weer het verhaal uitleggen maar Engels spreken doen ze niet. Ze halen een jongen erbij die Engels zou spreken. Fijn.
Deze jongen blijkt zo'n 40 woorden Engels te spreken en helaas niet de 40 woorden om ons uit te leggen hoe het staat.
We schatten in ieder geval dat er niks gevonden is.
Nogmaals bij het hostel zoeken en rondvragen maar helemaal niks.
Jonas is dan aardig genoeg om me geld te geven en dat ik het naar hem over kan maken. Zo hoef ik gelukkig niet dood te gaan van de honger/dorst.

Dan toch doorgaan en we gaan voor heerlijke Arepa's. Hier vergeet de serverster mijn drinken te rekenen waar ik haar nog op wijs. Toch een beetje aan dat karma werken...

Later op de dag stuur ik nog een berichtje naar de salsaclub en ga er nog een paar keer langs maar zonder succes. Op Facebook krijg ik geen antwoord en de club is nog steeds dicht.

Wel haal ik nog koekjes als klein goedmakertje, al krijg ik te horen dat dat helemaal niet nodig was.
Om 22:30 besluit ik nog een laatste poging te doen om naar de club te gaan maar deze is nog steeds dicht.
Balend dan toch maar terug naar het hostel om te slapen.

Eenmaal terug bij het hostel is er ineens goed nieuws.!
M'n portemonnee is alsnog gevonden!! Yes yes yes.
Nog steeds erg mysterieus maar alles zit erin dus het komt me niet zo nauw. De karma zit toch weer goed.
De portemonnee goed opbergen en dan zelf goed onder de dekens.

Dag 138:

We beginnen met een ontbijtje met z'n vieren. We hebben nog steeds contact met Shortney en het begint te vorderen met haar visa en ze hoopt ons nog te zien.

Bij het hostel wat relaxen en daarna met Jonas naar de volgende stop, San Agustin. Eggy en Grandpa blijven nog een dag om te wassen en wat meer van de nu drukkere stad te zien.

Bij de terminal vinden we relatief simpel een bus en na een halfuurtje kunnen we vertrekken.
Het is een kleine bus die helemaal wordt volgepropt. Onder het gezelschap zit ook een haan, gelukkig is hij niet de voorste. Niet de meest plezante busrit voor weer verschillende uren maar ik ben ondertussen al meer gewend.

Als het donker is komen we aan in San Agustin, het stelt weinig voor maar op een bepaalde manier is het toch wel interessant.
Hier eerst door naar het uitgekozen hostel 'Hostel Bambu'. Wederom totaal niet luxe maar wel een bepaalde charme.
Jonas heeft schijnbaar ook last van wat karma en is z'n telefoon kwijt. Hij denkt dat hij bij het busje is blijven liggen en hoewel hij denkt dat het busje (of de telefoon) al weg is, haal ik hem nog over om toch te gaan kijken.
Ook hij blijkt erg veel geluk te hebben en het busje en z'n telefoon zijn er nog.

Snel wat eten zoeken en daarna bij het hostel wat pilsjes drinken met een stel mensen van overal en nergens.
Hoewel het erg gezellig is met de groep, is het nadeel wel dat je minder mensen leert kennen. Dit is dus weer erg welkom.

Het wordt niet te gek gemaakt en om een schappelijke tijd naar bed.

Dag 139:

In de ochtend slapen we wat te lang en daarom wat haasten. Eerst een snel ontbijt kopen bij de lokale bakker en daarna de was afgeven bij het hostel. Ik spaar altijd al m'n was op heb bijna niks schoons meer over, het totale gewicht komt op een paar kilo.

Vandaag nog een toch iets aparte tour samen met Jonas. San Agustin staat vooral bekend om z'n 'tablets', niet de elektronische maar grote stenen platen met daarop figuren.
Hiervoor doen we een tour en niet te voet, maar te paard.
We hebben allebei praktisch geen ervaring met paarden maar toch zou het te doen zijn hebben we gehoord.

Jonas krijgt het paard Whisky en ik het paard genaamd Santa Claus (Papa Noël). Mijne is nogal een wild paard en ik heb bij het begin veel moeite om hem onder controle te houden. Maar het beest maakt in ieder geval wel vaart.

De platen zijn best gaaf. Er zit overal iets religieus of spiritueels achter. De gids spreekt wederom weinig Engels maar wel een relaxe vent en ik heb in Jonas een halve vertaler bij.

Op een bepaald punt doen we ook een stuk lopen en krijgen hier uitleg over diverse planten en dieren, ook over Platano.
Platano lijkt erg op banaan maar dan iets groter. Ik heb deze al een keer of drie gegeten en het smaakte verschrikkelijk.
Echter was Jonas ervan overtuigd dat Platano het Spaanse woord was voor banaan.
Nu blijkt dus van niet en Platano is meer voor bijvoorbeeld in de soep (als m'n geheugen m'n bij staat).
Buiten de natuur leert de gids ook nog andere interessante dingen zoals over Colombiaanse vrouwen. Hij zegt hierover 'Chica Lienda, Chica Peligrosa'. Wat er op neer komt: Een mooie vrouw is een gevaarlijke vrouw.
Erg handig om te weten.
Bij het einde van deze wandeling een prachtig uitzicht over een soort vallei.

Dan weer teruglopen naar de paarden.
Het paardrijden gaat nu stukken beter, mijn paard blijkt nogal wild te zijn en het enige wat ik hoef te doen is te remmen, terwijl het paard van Jonas juist minder wil en hij meer moeite moet doen.
Erg gaaf om door dit gebied te rijden.
Ook weer een filmpje maken voor m'n neefjes en nichtje. Vanaf het paard is het het moeilijkste filmpje tot nu toe.

Er komen nog wat platen, ook met kleur, en daarna terug. Onderweg tegen elkaar racen.
Wederom kan ik zingen 'schade Deutschland alles ist vorbei'.

Na deze race doen we de paarden weer teruggeven en kunnen we wat ontspannen bij het hostel.
Ik ga hier even skypen met het thuisfront, ze zijn me daar schijnbaar bijna ontwend. Daar dus even snel verandering in brengen.

Later op de dag komen Eggy en grandpa aan bij het hostel en zijn we weer met z'n vieren.
We gaan eerst nog wat info zoeken bij een nabijgelegen hostel.
Vervolgens bij het hostel met Jonas veel grappen maken over diverse onderwerpen. Laag niveau en wat is dat weer lekker.

In de avond diner met z'n vieren en ook hier veel foute gesprekken waar vooral Eggy het zwaar meeheeft.
Uiteraard wordt er daarna weer shithead gespeeld en hier krijgt grandpa het zwaar en hij krijgt op deze avond twee dares.

Bij de slaapkamer denken twee andere kamergenoten dat ze bedmijt (bedbugs) hebben. Dit komt wel eens voor bij hostels maar ik heb het nog niet meegemaakt. Gelukkig blijkt het hier ook om een loos alarm te zijn.
Verder bestaat de avond uit Netflix 'n sleep.

Dag 140:

De volgende ochtend gaan we in dit dorpje weer op zoek naar ontbijt.
Ik heb het niet vaak vermeld en het is ook moeilijk te beschrijven maar geeft een bepaald gaaf gevoel om zo wat rond te lopen en telkens weer de vrijheid te hebben om te kunnen kiezen. Uiteraard kan dit in Nederland ook maar het maakt het toch speciaal op meer dan 9.000km van huis.
In San Agustin gaan we onder andere naar de lokale bakker en voor wat fruit naar de groenteboer (fruitboer?).

We hadden voor vandaag nog een tour in gedachte maar Eggy en Grandpa besluiten om deze toch niet te doen.
Jonas en ik gaan nog gewoon door en het is sowieso voor mij iets unieks; Colombiaanse kooklessen!

We worden opgehaald door een motor en hier gaan we met z'n drieën op naar een licht afgelegen boerderij.
Hier worden we goed ontvangen, al wordt er helaas geen Engels gesproken.
De ingrediënten liggen al klaar en dan kunnen we gaan hakken en snijden en ondertussen vragen stellen.
Daarna mixen en op een speciale manier koken en we krijgen ook nog kort hun koffiebonenveld zien.
Op het eind kunnen we nog iets van het eindproduct meenemen om later te proberen.
Ik ben normaliter niet van het koken maar dit was wel een erg leuke ervaring.

Eenmaal terug bij het hostel worden de tablets gestart.
Even later een andere verrassing; Shortney is terug!
Er waren eerst wat problemen bij de ambassade maar daarna ging het toch nog redelijk snel. Voor haar was het een erg lang stuk alleen reizen.

Deze dag verder wat rondhangen en uit eten bij een lokaal restaurantje, kost hier uiteraard toch niet veel.
Eindelijk is de familie weer compleet!

Bij het hostel nog een kleine party met de familie.
Erg klein.. Maar wel prima.
Dan gaat iedereen zelf relaxen met Netflix.

Rond half 1 zelf nog even op het bijna-dakterras een sigaret pakken.
Hier een moment van besef dat ik in Colombia ben aan de andere kant van de wereld, uitkijkend over dit kleine stadje en de sterrenhemel en luisteren naar een paar geluiden van de nacht wat vooral bestaat uit soms een hond en af en toe wat luide mensen..

Dat was een goed einde van de nacht geweest echter word ik later in bed nog lastig gevallen door een kat die telkens op bed komt liggen.
Deze gaat later ook nog bij Jonas zitten waardoor hij wakker schrikt en denkt dat ik aan hem zit.
Helaas vriend, dit is geen San Diego.

Dag 141:

Chilldag. Ik doe ook wat aan het verslag werken gezien deze achterstand steeds groter wordt, al maakt me dat niet veel uit en is genieten belangrijker.

In de avond wordt er door Eggy pasta gemaakt en later proberen we nog wat mee te krijgen van de meteorenregen. Dit laatste tevergeefs.

Dag 142:

Vandaag gaan we, met z'n allen, weer verder reizen.
San Agustin verlaten we en dan op weg naar de woestijn, de Tatacoa Desert. Een flinke verandering van omgeving gezien we nu meer in een soort berggebied zitten.

Na 5 uur in de bus komen we aan in Villavieja, een plaatje op de rand van de woestijn. Bij deze terminal eerst een korte lunch pakken en dan weer verder vervoer zoeken.
De gewone busjes rijden niet de woestijn en zo komen we uit bij een jeep-achtig busje. Hier zijn achterin ook geen stoelen maar alleen banken aan de zijkant. Zo is het niet heel comfortabel rijden maar het is weer eens wat anders.

Met dit busje rijden we de woestijn in. Een prachtige bruine leegte met een soort rode gloed.
Het lijkt hier niet echt uit los zand te bestaan maar meer rotsen. Al doet mijn beschrijving het waarschijnlijk geen eer aan.

Zelfs hier in de woestijn hebben ze hostels en wij worden afgezet bij Hostel Tranquila. Hier is het bij het restaurantgedeelte momenteel erg druk door een stel scholieren.
Schijnbaar gaat het bij één van de groep over mij en wanneer we met de tassen naar de kamer lopen word ik sexy genoemd.
Voor vandaag is m'n bijnaam veranderd naar Sexy D(utch).

Bij dit hostel hebben ze kamers maar je kan ook in een hangmat slapen. Deze laatste zijn helaas allemaal vol en daarom gaan we vanavond in een kamer.
De matrassen lijken wel planken maar het is genoeg om op te slapen.

Hoewel het hier erg prachtig is, zijn we ook verschrikkelijk aan het zweten en we zijn toe aan afkoeling.
Wat doe je dan? Zwemmen uiteraard.
Een paar honderd meter verderop is er hier een buiten-zwembad. Voor een dollar of twee kunnen we hier heerlijk een duik nemen.
Het water is niet het meest schone ooit maar we zijn wel alleen met onze groep.
Het is een onwerkelijk gevoel om hier in het water te dobberen onder de hete zon in de verdere leegte van de woestijn. Wel lekker.
Uiteraard worden er ook nog mensen op schouders gedragen voor het worstelen. Hier komt de Nederlandse superioriteit weer naar boven, of beter gezegd blijft boven.

Op de terugweg nemen we een korte omweg om de zonsondergang vanaf een mooie geïmproviseerde plek te zien. Mooi moment met de groep.
Ook mooi is dat er nog een stel geiten voorbij komen die met z'n allen flink 'Behhhhhhhhh' roepen.
Wij laten ons niet kennen en de heren schreeuwen hetzelfde terug.
Zo ontstaat er een daadwerkelijk 'Behh-off' die langer duurt dan dat goed is.
Na deze wedstrijd blijft er één geit achter. Met de drie mannen doen we deze van veraf omsingelen en proberen we hem te vangen.
Het beest is helaas erg snel en hoewel ik nog een sprintje op m'n slippers probeer te trekken, ontslipt die ons toch nog.
Het mannetje van deze geit wijst ons gelukkig niet als zondebok aan. Ook de Duitse Jonas weerhoudt zich er dit keer van een zondebok aan te wijzen.

Bij het hostel wat avondeten en het is hier helaas relatief duur. Maar je bent dan ook in de woestijn.
We gaan na de rijst en kip nog op zoek naar een ander hostel. Het is hier geen geweldig hostel en kijken of er wat beter te vinden is.
Als we even stil staan zien we een busje aanrijden dat hard op ons afkomt.. En dan ook nog eens iets van de weg en zo komt deze recht op ons af met harde snelheid...
Op het eind begint deze bus nog hard te remmen maar wij springen toch opzij..
Ongeveer een meter voor ons komt het busje tot stilstand. En dan zien we ook de chauffeur.
Het is de Zwitserse Steffan die we weer terug zien. Hij wilde ons laten schrikken en dat is flink gelukt.

Schijnbaar is verderop in de woestijn nog een flink feest gaande want we zien verschillende feestbussen rijden.
Wij gaan bij het hostel chillen en pakken hier een biertje, Jonas krijgt hier slecht bier en ik lauw bier. Naja het is bier.

Dan worden we getrakteerd op regen in de woestijn.
Onverwacht, voor ons in ieder geval, maar leuk om mee te maken.
Dan trakteren we ons zelf op onze bedden en gaan slapen.

Dag 143:

Het is erg zwaar opstaan omdat de bedden als steen voelen. Niet bepaald steengoed.
De douches hier zijn begrijpelijk niet geweldig. Het zijn tevens ook gewoon hokjes zonder hangers binnen dus gaan de kleren en handdoek op de rand van de deur...
Ja dat gaat natuurlijk verkeerd met een groep en je moet oppassen dat je je kleren en/of handdoek nog hebt nadat je gedouched hebt.

Vandaag blijven we echter toch niet stilzitten. Er staat een hike gepland.
Steffan gaat ook mee en met z'n zessen gaan we naar het beginpunt toe.
Hier zijn vooral rotsformatie en het is een stuk roder dan de rest van de woestijn. Mooie uitzichtpunten en het pad is goed uitgewerkt.
Goed uitgewerkt tot op bepaalde hoogte in ieder geval...
Na een tijdje is er geen duidelijk vervolg van het pad en hier gaat Jonas alleen de wildernis in.
Wij doen verder improviseren en komen uit op een vlakte.
We weten globaal waar we moeten zijn en dat het erg om is maakt ons weinig uit. Op een begeven moment komen we zelfs weer op het originele pad terug, de formaties hier doen me denken aan Bryce Canyon in de Verenigde Staten. Al lijkt dat ook alweer jaren geleden.
Ook hier zijn er weer geiten en er komt een nieuwe poging om deze te omsingelen. Hieruit blijkt wederom dat we beter geen carrière kunnen gaan opzoeken als geitenvanger.
Eenmaal terug bestel ik een heerlijke koude cola en deze smaakt naar de hemel.

Later terug naar het hostel en hier bijkomen van de wandeling in de hangmatten, ook nog een leuk gesprek over daten en vanalles wat uiteraard altijd interessant is.

We zijn vandaag nog niet klaar en willen wat meer van de woestijn zien.
Nu niet te voet, maar op een andere manier. We gaan wederom te paard.
We vinden een goede plek om deze te huren en zijn nu met z'n zessen. Wat meteen erg tof begint bij het ontmoeten van de gids. De twaalf-jarige Jefferson.
Een klein iets stevig ventje dat stoer en lief tegelijk is.
Hij is in ieder geval niet bang en helpt iedereen een paard op.
Jonas en ik zijn het nog niet verleerd en na een tijdje is ook iedereen meer op z'n gemak. Erg prachtig om hier door de woestijn te rijden.
Sommige paarden zijn iets minder afgericht en schoppen en bijten af en toe... Een extra ervaring die gelukkig voor niemand slecht uitvalt.
Ook gaan we door hekken en rivieren, geweldig.
We zijn nog steeds te paard als de zon ondergaat en moeten het laatste stuk in het pikkedonker doen. De kleine Jefferson doet het erg goed en valt af en toe mee te lachen. Ik en Jonas worden vaak loco loco genoemd.

Als we later weer met beide eigen benen op de grond staan is de avond nog niet voorbij. De meeste van de groep gaan naar het observatorium tegenover het hostel maar ik besluit dit over te slaan en zelf te genieten vanaf een rots. Prachtige sterrenhemel. Het is nog helderder door de weinige kunstmatige lichten.

Met z'n allen weer avondeten en er is een erg gezellige sfeer.
Ook zoek ik met grandpa nog even naar een vent meer een gebroken arm die we eerder zagen maar helaas wordt deze niet gevonden.
Voor het slapen gaan we nu niet de kamer in maar hebben hangmatten.
Achievement unlocked: Buiten de nacht doorbrengen in een hangmat. En wel in de woestijn.
Niet dat het aan te raden is, maar toch.!

Dag 144:

Vandaag de woestijn verlaten voor comfortabele oorden.
Eerst met de bus naar Villavieja/Nieva. Hier doe ik tijdelijk afscheid van groep gezien ik direct naar Medellin ga en hun eerst nog naar Salento.
Mijn bus vertrekt om 20:00. Het ticket koop ik om 10:00 dus nog 'even' wachten.

Veel tijd om aan m'n verslag te werken en wat te ontspannen.
Enkele lokale mensen komen nog een praatje maken wat erg vriendelijk is, helaas spreken ze Spaans en in een sneller tempo dan Eminem rapt. Ik geef een paar standaard antwoorden op wat ik hoop dat ze vragen maar tot een echte conversatie leidt het niet. Ik had toch graag meer Spaans geleerd al is dat vooral voor dit soort momenten maar helaas.

Tijdens het wachten wordt ook twee keer om m'n papieren gevraagd door de lokale politie. De tweede keer worden er ook foto's genomen of gefilmd van deze korte ondervraging. Ik heb het gevoel dat ze graag een gringo met backpack fotograferen voor welke reden dan ook, naja leuk voor jullie facebook jongens.
De politie agente stelt enkele vragen echter omdat het Spaans is kan ik ze niet allemaal beantwoorden ('no entiendo') maar nadat de fotoshoot klaar is gelooft ze het wel.
Achteraf bedenk ik me dat ik blij ben dat ze niet overal kijken.
Overigens is gringo eigenlijk het verkeerde woord, gringo komt van de legers van de Verenigde Staten die bijvoorbeeld naar Mexico of zuiderlijk gingen. Deze hadden groene kleding aan en waren niet gewenst. Vandaar Green-Go = gringo. The more you know.

Ook even alvast het hostel voor Medellin reserveren. Dit heb ik telkens per creditcard gedaan echter heb ik deze in Popayan geblokkeerd toen ik m'n portemonnee tijdelijk kwijt was. Nu dus improviseren en een belletje werkt ook.

In de avond eten zoeken valt tegen, bij een tentje doe ik wat vragen in m'n gebroken Spaans en deze vent helpt me naar een goed genoeg tentje.
Daarna nog kort inkopen doen en hier begint een vent in het Engels tegen me te praten, héhé eindelijk.
Blijkt een Engels leraar te zijn en ik pak nog een pilsje met hem en we praten wat over Colombia. Ik heb het gemist om met lokale mensen te praten dus dit was weer leuk.

Net voor ik de terminal in wil kom ik nog een leuk koppel tegen die uit Portugal en België komen. Even gezellig lullen en elkaar misschien nog in Medellin zien.

Dan de bus in. Eindelijk weer een fatsoenlijke bus na een stel kleine busjes.
Probleem hier is dat de airco constant hoog staat en het koud is waarvoor ik niet geheel voorbereid was.
Op naar de stad waar ik al erg lang naar uit kijk, Medellin!

Dag 145:

(Te) vroeg in de ochtend word ik wakker in de bus. Na weer vele uren rijden zijn we eindelijk aangekomen in Medellin!

Leuk om eindelijk weer in een grote stad te zijn en genoeg bekijks.
Echter eerst meteen door en een taxi pakken, ze werken niet echt mee met het onderhandelen maar na een tijdje toch een goede prijs gevonden. Zo kom ik uiteindelijk aan het nieuwe hostel, Happy Buddha, een partyhostel.
Een partyhostel was in Bolivia goed bevallen en het was nu wel tijd voor een drankje. Dit hostel staat erg goed bekend en op verschillende avonden komen mensen van andere hostels hiernaartoe voor een feestje.

Het is nog te vroeg om in te checken en eerst even een wandeling door de nabije buurt. Een supermarkt en veel tentjes en kroegen erg dichtbij.
Bij dit hostel verzorgen ze veel tours, vaak als tussenpersoon, en hier even kijken wat ik allemaal wil doen. Vandaag beginnen met een walking tour en dan moet ik erg snel zijn...
Snel lopen naar de metro en deze werkt gelukkig heel simpel.
Alsnog kom ik 10 minuten te laat aan, met wat hulp vind ik de groep nog en kan zo aansluiten.

De meeste walking tours zijn relatief 'eenvoudig' en deze lijkt beter georganiseerd met zelfs een box en microfoon. Hoewel het erg handig is heeft het andere ook z'n charme.
In ieder geval begint de tour (voor mij) met info over de mensen hier en de geschiedenis. Erg interessant.
De naam Pablo Escobar is natuurlijk erg belangrijk maar wordt niet gebruikt, in plaats daarvan wordt deze 'die beroemde crimineel' genoemd. Dit om te voorkomen dat de lokale mensen, die geen Engels spreken, lastig gaan doen.

We krijgen een mooie plattegrond mee en komen eerst bij een mooi monument tussen de overheidsgebouwen.
Vervolgens komen we bij de pilaren van verlichting waar ik ook enkele Nederlanders ontmoet, waaronder drie uit Breda.
Het is echt een prachtige en levendige stad waar ik meteen verliefd op ben.

We komen ook bij een paleis wat nu als winkelcentrum gebruikt wordt, daarna bij het 'plein van dikke mensen'. De dikke mensen slaat op de standbeelden die hier allemaal erg dik zijn en lijken op karikaturen.
Ook komen we nog bij een parkje met een standbeeld van Simon Bolivar. Zeg maar de Willem van Oranje van Zuid-Amerika. Als ik het goed heb onthouden is Bolivia ook vooral naar hem vernoemd.
In Bolivia is ook een voetbalclub genaamd Bolivar, en laat nou net wesen dat ik dat betreffende shirt op deze dag draag. Even met Bolivar en Bolivar op de foto dus.
De walking tour is erg goed verzorgd en de laatste stop is een pleintje waar jaren geleden bij een concert ook een bom is afgestoken. Hier worden we nog eens extra gewaarschuwd op zakkenrollers en dat hier alleen lopen niet verstandig is. Later hoor ik van een reiziger ook nog dat een persoon hier overvallen is die misschien maar een minuut vooruit liep op de groep.

Wij komen in ieder geval zonder problemen hier en na een groepsfoto en wat fooien zelf weer door.
Zoals vaker vermeld verzamel ik sportshirts van de landen waar ik geweest ben. Voor de Verenigde Staten en Canada had ik er nog geen gehaald om deze later goedkoop te halen (blijft Nederlander hé). Het eerdergenoemde paleis dat nu een winkelcentrum is, is hiervoor de perfecte mogelijkheid.
Ik vind een mooi hockeyshirt van het Canadeze Anaheim en voor de VS doe ik wat specialers. Namelijk een shirt van de Golden State Warriors met als naam 'Mayonaise' en het nummer 30. Deze grap zal veel mensen over het hoofd gaan maar ik lach er hard om.

Na deze tour en de daarvoor lange busreis is het genoeg geweest voor vandaag en bij het hostel wat relaxen.
In de avond een drankje doen op het dakterras (drankterras?) en hier krijg ik snel gezelschap van vier Denen en een Canadees.
Het plan voor vanavond was om rustig aan te doen om morgen wat activiteiten te doen.
Dat is nu meteen de deur uit en we pakken nog een biertje.
In het hostel staat ook een tafeltennistafel en de Denen hebben het erover dat ze hiermee drankspellen doen en de verliezer betaald een drankje of shotje voor de winnaar. Met mijn zo'n 15 jaar ervaring als amateur lijkt me dit een geweldig idee, en zonder dit feit te vermelden doe ik graag mee.

Voor we het eerste potje beginnen meldt m'n tegenstander nog iets. Hij is namelijk jaren geleden nationaal jeugdkampioen geweest van Denemarken.....
Aii, dit wordt zwaar dus.
Ik kan me aardig staande te houden maar moet toch m'n betere erkennen, een paar andere tegenstanders versla ik wel maar die gingen niet om drank.
Op het eind besluiten we een soort veldflesje rum te kopen en delen shotjes uit. Erg gezellig! Ook verstuur ik nog een berichtje, met foto, naar z'n vriendin dat haar vriendje zich keurig gedraagt. Op het tafeltennissen na dan...

Het is al aardig laat wanneer sommige mensen nog naar een kroeg willen gaan maar voor mij is het genoeg gefeest gezien het reizen toch wel opbreekt.
M'n bed ligt daarna erg goed.

Dag 146:

De geplande activiteiten zijn niet meer doorgegaan en vandaag een chilldag, veel Netflix.

In de avond wel weer ertegenaan. Er is een pubcrawl (kroegentocht) die begint bij dit hostel. Bij deze kroegentocht gaan er doorgaans meer dan honderd mensen mee.
Net als vroeger op de camping functioneert de tafeltennistafel hier ook als ontmoetingsplek. Hier ontmoet ik twee Nederlandse militairen die op Aruba gestationeerd zijn en nu even vakantie hebben en helemaal losgaan. Het andere gezelschap mag er ook zijn en het is snel erg gezellig.
Snel blijken er veel meer Nederlanders te zijn, het meeste van alle landen hier.

Bij de eerste tent ben ik blij dat ik niet in iemand anders z'n schoenen sta en onze groep (onze groep is eigenlijk een verkeerde benaming, je praat met iedereen en niemand) doet ook veel samen delen. Het is ondertussen één van de meest gezellige avonden van de reis, iedereen gaat los en ik maak met ongelofelijk veel mensen een praatje en lol.

Met zoveel mensen raak je elkaar wel weer simpel kwijt maar samen met twee andere Nederlanders pak ik nog een taxi naar de laatste club, die eigenlijk al niet meer bij de kroegentocht hoort.
Hier zijn ook de twee militairen weer en het is hartstikke gezellig.
Ik praat en dans een tijdje met een Colombiaanse meid maar na een tijdje is ze mysterieus verdwenen. En hetzelfde geldt voor m'n portemonnee...
De zin 'Chica Lienda, Chica Peligrosa' is heel erg toepasselijk.

Met behulp van wat aardige Nederlanders kom ik gelukkig nog wel terug bij het hostel, dit is inmiddels rond een uur of vijf.

Dag 147:

Ik word met een zware kater wakker al is dat 90% door m'n portemonnee. Ik raak er inmiddels wel aan gewend... Al ben ik er nu zo goed als zeker van dat ik hem niet terug krijg. Tevens zit ook m'n bankpas erin wat momenteel het ergste is. (paspoort ligt buiten het reizen altijd in een kluisje gelukkig)

Eerst met een paar Nederlanders van gisteren appen en dan uitzoeken hoe ik het aan ga pakken. Eerst de ING-bank bellen en dan naar western union. Naar deze laatste bank kan je schijnbaar geld overmaken en dan contant ophalen.
Op de één of andere manier ben ik toch in een erg goede stemming en ik vind het wel een leuk avontuurtje. En als m'n portemonnee ergens gestolen wordt dan is het wel gaaf dat het in Medellin is. Positief denken.

Er zijn veel aardige mensen hier en hoewel het veel gedoe is geweest heb ik rond een uur of 8 's avonds contant geld en een nieuwe portemonnee. Ik heb nu veel contant geld bij dus over verschillende plekken spreiden... Helaas is het niet zoals Pablo Escobar z'n geld moest spreiden maar toch leuk.
Even iets anders belangrijks, het stereotype over vrouwen hier is 100% waar. Wauw, echt wauw.

Het laatste van de dag gebeurt er niet meer veel en is m'n gezelschap Netflix. Nu pas merk ik ook hoe luid het op de kamers is... Bij dit partyhostel is dit erg goed te horen.
Echter vandaag genoeg gedaan en met een voldaan gevoel (eigenlijk grappig na inmiddels meer dan vier maanden zonder werk) val ik in slaap.

Dag 148:

Om 04:30 vindt één van de Franse kamergenoten het een goed idee om te gaan plassen.
Geen probleem maar wel een probleem is dat hij als plaats het midden van de kamer kiest... Van dit drippende geluid word ik wakker maar hij is nog steeds in slaap na m'n schreeuwen...
Hij is helemaal van de wereld en zelfs de dag erop herinnert hij zich niks.

Nog wat slapen en daarna gaat de wekker af, lang geleden dat deze nodig is geweest maar hij staat aan voor een goede reden. Er staan vandaag wat leuke activiteiten gepland, al ben ik niet helemaal fit maar ach.

Met een bus vertrekken we met zo'n man of 50. Voor mij weinig bekende gezichten al zit er onder andere wel de 'in-de-kamer-pissende Fransman bij. De eerste stop is mooi uitzichtpunt en een pleintje. Het lijkt op een pleintje met verder geen dorp eromheen maar leuk om 5 minuten rond te lopen.
Daarna met de (party-)boot naar de eerste echte stop en dat is niet de minste. Namelijk een oude villa van de enige echte Pablo Escobar.
Deze villa is nu een ruïne door het toedoen van bommen van 'Los Pepes'. De gidsen zijn erg los en maken veel lol, de groep is dan ook gemiddeld zo'n 26 jaar schat ik.
De groep wordt in tweeën gesplitst en voor mij is de eerste activiteit paintballen!
Het paintballen wordt gespeeld op een grasveld met in het midden een uitgerookte auto, aan één zijkant een stenen muurtje, aan de andere een vernielde stal en aan de achterkant een vernield huisje met een bunker.
We doen verschillende spellen in teams, de laatste is 'eliminatie' waarbij één persoon van een team als Pablo gaat en het andere team op hem jaagt.
Erg gaaf om hier te paintballen, al zijn sommige plekken op m'n lichaam het daar niet mee eens.

Na het paintballen gaan we nog wat rondlopen en komen ook bij het zwembad uit. Hier dichtbij krijgen we nog veel informatie en kunnen we veel vragen stellen. Veel mensen hebben de serie Narco's gekeken en hier worden ook veel vergelijkingen meegemaakt.
Hoewel de serie erg vermakelijk is zijn ze er in Colombia geen fan van omdat hij niet geheel accuraat is. Er zijn zo te horen inderdaad verschillende dingen geromantiseerd maar het valt nog mee.
Wat ook een interessante realisatie is, is hoe Pablo bekeken wordt. In het 'Westen' (Colombia ligt eigenlijk meer in het westen dan Europa, maar oké) wordt hij weleens verheerlijkt, hier staat hij bijna net zo slecht bekend als Adolf Hitler. Een flinke uitspraak maar er waren dan ook constant bommen en moorden in de tijd van Pablo, en dat door het hele land.

Na deze villa en hele interessante tour gaan we naar Guatapé en krijgen we wat tijd om zelf rond te lopen. Erg kleurrijk dorpje.
Daarna gaan we naar de El Penon Rots. Dit is de tweede grootste steen in Zuid Amerika en de 'prominentie' (vrij uitgelegd, de hoogte vanaf de grond) is zo'n 200 meter. De enige grotere is de suikerbroodberg in Rio de Janeiro.
De laatste had een kabelwagen, echter deze El Penon heeft treden. En wel 740 treden om aan de top te komen. Dan hebben we ook wel een prachtig uitzicht over de omgeving.

De dag zit er inmiddels op en we gaan met de bus terug, ik ben blij om straks m'n bed te zien en totaal niet fit.

Eenmaal terug bij Happy Buddha nog niet meteen naar bed want er is gezelschap. Grandpa verblijft sinds vandaag ook bij Happy Buddha!
Ook de rest van de groep is in Medellin maar slapen bij een ander hostel omdat dit hostel vol is. Maar we zijn weer herenigd!
Er zijn plannen voor stappen maar helaas moet ik saai zijn en ga op tijd naar bed.

Om 00:30 is er ineens hard gebonk op de deur...
Drie mensen, waaronder Grandpa en Shortney, die zeggen dat ik één biertje mee moet pakken, en ze nemen geen nee voor een antwoord. Schreeuwend en zingen proberen ze over me te halen en als dan ook wordt gezongen 'alle boeren zijn helden' vind ik het ongepast om niet mee te gaan.
Met trainingsbroek nog een pilsje pakken en ook een shotje wordt me geforceerd.
De meeste mensen hebben al aardig wat op maar de sfeer is uitstekend, ook de Nederlanders van de kroegentocht twee dagen geleden zijn van de partij.
Eggy en Shortney komen me een knuffel geven en de andere Nederlanders kijken naar me alsof ik één of andere Casanova ben.
Op het moment voel ik me niet zo maar erg mooi om dit nog even mee te pakken.

Dag 149:

De volgende dag wordt weer een chilldag, licht ziekjes.

In de avond in één van de slaapkamers / dorms met zo'n 12 mensen drinken en daarna door naar de hostelbar, er zijn veel mensen en er is ook veel voor Halloween wat het inmiddels bijna is.
Als ik even buiten sta wordt door dezelfde vent in drie minuten me vijf keer coke aangeboden. Een nieuw record.

Coke en op stap gaan zit er voor mij niet in en om een schappelijke tijd naar bed.

Dag 150:

De volgende dag weer weinig doen maar wel de rest van de reis licht plannen, vooral de mogelijkheden qua vervoer. Het is nog een maand en ik moet nog in Costa Rica uitkomen, daarvoor zijn er wel wat stops die ik zeker mee wil pakken.

Na het plannen nog even een telefoonwinkel zoeken omdat het scherm weer kapot is, schijnbaar kan deze slecht tegen reizen. Echter zijn alle winkels dicht.
Onderweg kom ik toevallig nog wel Eggy tegen en we pakken nog een lunch samen.
Daarna terug naar het hostel en daar bestaan m'n activiteiten uit Netflix en slapen. Niet erg bijzonder maar het bevalt erg goed.

Dag 151:

Vandaag de laatste keer met de groep, gezien hun hier nog even blijven maar ik weer door ga om de laatste bestemmingen te pakken.
Het is erg gezellig met de groep maar solo reizen bevalt me ook prima, toch meer vrijheid en nieuwe ervaring. Al hoop ik de groep nog wel te zien. Tevens heb ik voor Colombia ook minder tijd over dan de rest.

Maar deze laatste dag sluiten we niet af zonder goed einde. We gaan nog een graffiti tour doen bij Communa 13. Een wijk in Medellin die vroeger erg gevaarlijk was maar nu erg mooi is geworden door veel graffiti en roltrappen in de straten.
Ook leren we van deze gids nog wat extra salsa-moves.

We pakken nog de laatste lunch samen en dan weer op naar de metro.
Hier ook het erg droevige afscheid van elkaar met de laatste slechte grappen.

Het scherm van m'n telefoon is helaas niet mysterieus gemaakt dus nog naar een telefoonwinkel. Hier wordt voor veertig euro er een nieuw scherm ingezet wat gelukkig nog goedkoop is.

Na wat laatste ontspannen bij het hostel pak ik een taxi naar de terminal. Deze duurt erg lang door wegwerkzaamheden en druk verkeer maar het kan me weinig schelen. De bus van een uur later maakt me dan ook weinig uit.
Eerst nog wat eten halen en dat ik dan met 'Subway' de bus in ga vind ik zelf best grappig.

Medellin wordt verlaten en helemaal naar de noordkust toe, Santa Marta!
Deze nachtbus wordt hoogstwaarschijnlijk de langste van de reis en zoveel mogelijk proberen te slapen.

Dag 152:

De dag begint met meer proberen te slapen en later ook van de mooie uitzichten genieten.
De totale busrit komt uit op ongeveer 17,5 uur. Gelukkig wel (beperkte) wi-fi in de bus. Goede gelegenheid om onder andere met La Familia te appen.
Ook is het een stuk warmer hier. Medellin was qua temperatuur aangenaam maar hier komt het echt warme weer.
Bij de terminal raak ik aan de praat met een reiziger die net de andere kant op gaat en die geeft nog een tip voor het hostel.
Het verhaal klinkt erg goed en de prijs kan er ook mee door. Met deze info en een taxi kom ik zo uit bij hostel Villana. Een relaxed hostel waar ook wel een feestje gebouwd kan worden. In het midden van het hostel staat een jacuzzi omring door palmbomen en het hostel is een paar honderd meter van het strand.

Ik beland in een kamer van 16 maar momenteel zijn bijna alle bedden leeg. Voor mij niet erg gezien ik het rustig aan wil doen. Het lichaam wil niet echt en ook ik heb licht last van 'travelblues'. Dat laatste woord heb ik zelf misschien verzonnen maar ach. Komt er op neer dat het reizen me even minder doet en ik in weinig dingen zin heb, op relaxen na dan. Ondertussen ook al 5 maanden weg en wellicht speelt het mee dat het einde 'nadert'.

Hier bij lokale supermarkt, ongeveer een kleine walmart, inkopen doen en veel gezonde dingen halen. Raar maar waar.

De hele dag niks nuttigs gedaan en dat is heerlijk. 'S avonds eten klaarmaken in de keuken van het hostel.
De keuken is vanaf nu (na 20:00) eigenlijk alleen voor de commerciële kok maar deze prima vent maakt het weinig uit en laat mij ook m'n kookkunsten vertonen. Bruine bonen en een lapje vlees.

Oh ja, vandaag is het echt Halloween.
Bij mij vooral in m'n maag dus maak er weinig van mee.

Dag 153:

Chilldag.
Op Netflix kijk ik de film Into the wild. Een film over reizen maar dan meer op de natuurlijke manier; bijna geen geld, veel kamperen en liften. Met af en toe een klein baantje erbij.
Backpacken staat zo bij veel mensen bekend terwijl dat totaal anders is dan 95% van de reizigers in hostels. Daar is het meer bussen/taxi's en slapen in hostels, het andere komt bij veel reizigers ook meer over als een soort profiteren van de lokale (vaak armere) bevolking. Maar voor ieder het zijne.
Ik zie mezelf ook meer als reiziger dan backpacker maar het is maar welk label je erop wil pakken. Immers heb ik wel een backpack...
Het is verder wel een echt goede film en zeker een aanrader, ook voor niet-reizigers.

Na nog wat Netflix doe ik een keer vroeg avondeten maken op de oude Nederlandse tijd wat vertrouwd aanvoelt.
De zon is nog op en een korte wandeling maken door dit stadje.
Het is niet ver naar het strand en hier langs de zee lopen terwijl het bijna zonsondergang is.
Hier krijg ik snel een bepaald nummer in m'n hoofd: 'Ik heb de zon zien zakken in de zee', een klassieker van de legendarische Brutus Bakboord.

Daarna via de drukke marktstraat teruglopen en genieten van de sfeer van deze stad.
Bij het hostel nog een corona pakken en de graffiti bestuderen om zelf wat theorieën te bedenken wat het in hemelsnaam betekent.

Dag 154:

Vandaag een extra dag geboekt in Santa Marta, het gaat weer beter en vanaf morgen weer actief. En ook niet niks: de 'Lost City Trek'! Een soort Machu Picchu maar dan kleiner. De trek bestaat uit meerdere dagen lopen.

Eerst weer genieten van het heerlijke ontbijt dat bij dit hostel is inbegrepen en goed verzorgd.

Dan kort wat rondlopen om prijzen te gaan vergelijken.
Het is overal dezelfde prijs... Zelfs 4 en 5 dagen zijn dezelfde prijs. Voor mij toch de 4 dagen om wat tijd te besparen en de afstanden zijn niet erg groot.

Ik draag al enkele dagen hetzelfde 'hup Holland hup' shirt en bij het hostel wordt het nu gezien door een landgenoot.
Zij komt van centraal Amerika af en gaat naar het zuiden en zo kunnen we nog wat tips uitwisselen.

Van al dat Netflixen word je uiteraard erg moe dus besluit ik om de jacuzzi in te gaan.
Deze staat in het midden van het hostel en kan je zelf bedienen. Heerlijk ontspannen.
Ook nog wat lullen met de Amerikaanse Matthew, hij komt net van de lost city trek af.
Daarna wederom zelf eten koken, de kok is blij me weer te zien en vind het grappig dat ik weer bonen heb... Ik geef hem hier wel gelijk in. Mijn smaakpapillen voor gezond eten zijn niet zo groot en al helemaal niet in het buitenland.

Ik heb Netflix nog steeds niet af dus dit nog wat verder kijken en buiten wat ontspannen waar het nog steeds erg warm is.

Dag 155:

Vandaag niet meer uitslapen, om 06:45 gaat de wekker.
Dan beginnen met de laatste dingen inpakken, de kleine rugzak die ik meeneem zit propvol. De grote tas kan ik hier laten voor de terugkomst.

Eerst op tijd uitchecken en dan hopen dat ik het ontbijt nog haal voor het vertrek...
Het vertrek zou zijn om 07:30-08:00 maar gelukkig is dit de Colombiaanse tijd en is er wat ruimte voor het goede ontbijt hier. Rond 08:20 staat de bus er.

In dit busje ontmoet ik al de eerste twee mensen die meegaan op de trek. Een Brits koppel.
Later worden we ook nog vergezeld door twee Britse meiden en een Colombiaans koppel. Ik ben dus de enige die solo is maar dat is soms zelfs leuker.

Onderweg zien we veel scooters en motors rijden met meer personen dan voor ons gebruikelijk is. Drie op een motor of scooter is niks aparts.
Nu zien we bijvoorbeeld ook een vader en moeder en de moeder houdt een baby vast tijdens de rit.. Tja toch wat anders dan de luxe kinderstoeltjes in Nederland.
In het busje zit ook de gids en deze vertelt enthousiast over verschillende dingen in de regio en z'n interesse in vechtsporten. Zelf kan hij Krav Maga.

Na de snelweg gaan we off-road en moeten eerst nog wachten omdat er een boomstam van de weg wordt gehaald, daarna gaan we nog door een plaatsje genaamd machete en zijn dan bij de eindbestemming, de eindbestemming van de auto in ieder geval. Eerst nog een lunch en dan vertrekken we. Samen met de gids zijn we een groep van 8.

Bij de wandeling zijn meteen mooie uitzichten en we zoeken het ook snel hogerop. De ondergrond bestaat uit verschillende soorten zand en gaat over van wit naar rood.
Na zo'n uur of anderhalf komen we uit bij 'de hamer'. Een stuk route dat aardig steil is en deze put ook veel mensen uit.
Na een korte pauze weer door en nu ook door een stuk modder. Ik ben koppig en ga over een moeilijker begaanbaar stuk en dit wordt door m'n schoenen niet in dank afgenomen.

Op het eind van middag komen we aan bij de slaapplek. Hier staan gelukkig douches en hoewel er een aardige rij is, zijn de douches erg welkom.
Gezien het nu laagseizoen is hebben we gelukkig een echt bed als slaapplaats anders was het een hangmat geworden. Er staan hier verschillen rijen stapelbedden en hoewel er geen muren zijn hebben we gelukkig wel een dak boven ons hoofd.
Vergeleken met de Salkantay Trek (Machu Picchu) is de temperatuur in ieder geval een heel stuk aangenamer.

We krijgen nog een aardig diner en na een drankje en gezellig praten verkies ik toch m'n bed als gezelschap.
Op tijd proberen te slapen gezien de dag morgen vroeg begint.

Dag 156:

De nacht in deze jungle is nog aardig bevallen.
Dat we wakker worden geschreeuwd om 05:00 is iets minder maar ach.
We krijgen een ontbijtje en hierna komen ook de papegaaien van de eigenaar tevoorschijn.

Daarna gaat de lange tocht weer verder, ondertussen is ook de tweede gids bij de groep gekomen. Ook een aardige vent maar de groep interesseert hem verder niet echt.
We lopen over, soms geïmproviseerde, bruggen en gaan langzaam maar zeker steeds hoger. Ik twijfelde vantevoren of ik nog wel zin had in deze trek maar ben blij dat ik eraan begonnen ben.

Tegen het eind van de ochtend komen we aan bij de eerste echte rustplaats. Hier krijgen we ook de mogelijkheid om te gaan zwemmen in de nabijgelegen rivier. Er staat een aardige stroming maar wel hartstikke gaaf. Snel wordt er ook van verschillende rotsen gesprongen.
De gids heeft het meer dan eens over Krav Maga gehad en nu wil ik het ook weleens zien.
Ik word hier zelf vrijwilliger van en zo worden me in de rivier nog een paar strakke bewegingen geleerd. Er zijn hier nog een aantal foto's van waaruit mijn 'grote' vaardigheid blijkt.

Na de lunch gaan we weer door en we steken nu ook steeds vaker een rivier over.
Als we daarna een stuk omhoog moeten heb ik zin om door te lopen en dat wordt in dit geval alleen. Muziek in en gaan met die banaan.
Hierdoor kom ik als eerste bij de volgende rustplaats en hier doe ik met de lokale mensen wat HBO kijken (hoe komen ze daar dan weer aan...) met wat ananas en een sinaasappel. Dat laatste voor de broodnodige energie.

Als de tocht daarna weer vervolgd wordt komen we weer bij een rivier alleen is hier geen brug aanwezig en helaas ook geen mooi pad met stenen.
Dat betekent dat de schoenen uitmoeten en op blote voeten de rivier oversteken. Niet fijn voor de voeten, wel leuk.
Eén van de Britse meiden, Chantal, heeft een knieblessure en gaat met de kooi over het water. Een interessant zicht.

Na weer een tijd lopen komen we aan bij de laatste slaapplaats voor de Lost City. Als beloning krijgen we hiervoor een koude douche...
Het avondeten is eindelijk een keer geen rijst maar heerlijke aardappelpuree.
Tijdens het eten beschrijft Chantal de reis die ze aan het doen is... Op het totale programma staat onder andere de Mountain Everest (tot het basiskamp, maar toch), de Amazone, Galapagos, Antarctica, Ijsland en nog veel meer gave bestemmingen. Ik heb ondertussen veel gezien maar wordt hier toch jaloers van.

Het wordt wederom niet laat en hoewel de bedden hier iets apart zijn liggen ze wel goed. Tevens heb ik een nieuw spelletje voor m'n telefoon wat ik graag uit wil spelen... Daarna wordt het zicht de binnenkant van m'n ogen.

Dag 157:

Eigenlijk hoeven we om 05:00 op te staan maar door één of andere achterlijke haan wordt iedereen al om 04:00 wakker.
Maargoed, vandaag dan naar de Lost City!!
Eerst nog ontbijt met onder andere pannenkoeken en dan aanlopen.
We beginnen met een stuk langs de riveir over rotsen en vervolgens deze rivier op blote voeten nog oversteken.
We zijn er dan nog niet en er staan 1200 treden op ons te wachten...
Een erg zware klim maar de gedachte dat we er nu bijna zijn werkt motiverend.

Eenmaal aan de top zijn we dan bij het begin van de Lost City, eindelijk!
In tegenstelling tot Machu Picchu is hier geen grandioos overzicht over de hele stad maar het zijn hier meer plateau's.
Ik en Kat (kort voor Katherine) zijn als eerste en dan nog wachten op de rest. Ook meteen een mooi moment om bij te komen en proberen de spierpijn te verlichten...
Met de twee gidsen lopen we door een groot deel van de stad en krijgen allerlei uitleg over de traditionele gebruiken en de vondst van de stad. De stad zelf is niet heel spectaculair maar wel erg mooi en bovendien zijn er nog prachtige uitzichten over de jungle. Ook meteen een groepsfoto dus!

Bij de laatste echte stop van de Lost City kunnen we meerdere plateau's zien wat dan nog het mooiste zicht is over deze plek. Leuke bijkomst is nog dat bovenaan een tent staat met militairen ter beveiliging. Deze lopen soms ook rond en gaan graag met ons op de foto.

Op de terugweg komen we langs nog een speciale stop, de 'pool of youth' (bad van de jeugd). Een heel mooi stukje natuur met een paar kleine watervallen.
Van het koele water voelen we ons wel weer verfrist maar worden er niet bepaald jonger op. De Britse Benjamin en ik hebben allebei een baard en het leek ons een leuk idee om deze eraf te scheren na dit bad. Echter hebben we geen scheerspullen bij waar de gehaaste gids blij mee is.

Later zijn we terug voor lunch bij de startplek van vanochtend en kunnen we aan de terugtocht beginnen.
Opeens begint het helaas flink te regenen... We krijgen vuilniszakken voor de rugzakken en dan wordt het met poncho aan door de regen en modder lopen.

Ik heb nog veel energie en verschillende mensen zijn momenteel wat traag, vooral het Colombiaanse koppel.
Ook ben ik wel weer toe aan wat muziek luisteren en vraag aan de gids of ik allen door kan.
Snel afstand nemen en genieten van de muziek en natuur. Op eigen wijze proberen het pad door te komen. Soms het simpelste, soms moeilijk.
Twee keer gaat het door de snelheid en springen licht fout maar daar is de enige schade van wat modder op de broek. Overigens heb ik momenteel niet eens twee volledige sets kleren bij dus er is al niks schoon.

Na een uur lopen doe ik drie minuten pauze houden en weer door. Gisteren over dit gehele stuk 4 uur gedaan en dat was vooral omhoog dus dat gaat nu een stuk beter. Ondertussen wel weer regen.
Na een tijdje nog een paar kleine groepjes inhalen en dan kom ik bij een rivier die nu een stuk wilder en dieper is door de regen.
De groep hiervoor ging met touwen.
De groep die ik heb ingehaald heeft een gids bij die lijkt alsof hij van de lokale stammen is (ik heb ook kort z'n aandacht getrokken met een gewaagde sprong maar dat ter zijde) en gaat doodleuk de andere kant erover en daar is het minder diep en niet te wild. Nog steeds bijna tot het middel maar ach.
Deze keer met schoenen aan want alles is toch al nat.

Om kwart over vier in de middag kom ik aan bij de laatste slaapplek.
Dan om tien over half zes komen enkele andere maar die hebben per ongeluk ook 40 minuten omgelopen.
De laatste is Chantal (met de knieblessure) en de gids. Ze hebben een deel door het donker moeten lopen wat het er niet simpeler op maakte, zeker niet met de wilde rivier.

Bij het avondeten doen we de vertaler wat meer Engels leren, hij spreekt redelijk voor een Colombiaan maar mist nog veel woorden.
Het is erg gezellig en pakken nu ook een verdiend biertje. Morgen de laatste dag.

Dag 158:

De laatste dag van de trek en na het ontbijt gaan we weer door modder in.
We dalen veel af het wordt ook snel erg warm.
Door de regen van gisteren is er veel modder waardoor we nog creatiever moeten zijn. Eigenlijk gewoon hartstikke leuk.
Bij een korte pauze even uitzweten en dan weer door.

Daarna met Kat door en we maken snel afstand, ook komt er weer op verschillende momenten creativiteit bij kijken met het oversteken van rivieren of paden vol met modder overbruggen (na een tijdje deden we maar grote stenen in deze modderpoelen gooien).
De geblesseerde Chantal is met een ezel teruggegaan en is al voor ons terug bij het beginpunt (nu eindpunt dus...).
Als wij ook hier aankomen wordt er flink gejuicht. De kleren zijn ondertussen hartstikke vies maar het gevoel is geweldig om deze tocht geklaard te hebben.

We kunnen even opfrissen en dan de anderen opwachten, deze worden met applaus en alles ontvangen.
Daarna bier en lunch. Het koude bier smaakt nu extreem goed.

Daarna wordt het tijd om met z'n allen met de bus terug te gaan en hier bouwen we nog een feestje op Spaanse muziek, heerlijk.
Na zo'n anderhalf uur zit de rit er weer op en ben ik terug bij het hostel. Hier is het genieten van de voetbaluitslagen van afgelopen weekend. PSV gewonnen van FC Twente, Feyenoord gelijk gespeeld en Ajax verloren. Mooie terugkomst.

Na wat ontspannen eten gaan zoeken, deze avond komt er schijnbaar geen kok bij het hostel (ondanks eerdere toezeggingen) dus de stad in.
Van de receptioniste krijg ik de tip voor een hot dog tent die schijnbaar erg goed is. Ik heb even geen zin in gezond dus kom maar op.
Deze tent zit tegenover de Subway en zoals gebruikelijk kost het me veel moeite om de Subway te vinden ook al ben ik hier een keer voorbij gelopen.
Het lukt toch nog om de tent te vinden en hier dan deze hot dog proberen, je kan zelf ingrediënten toevoegen wat dan wel leuk is. Verder is het niks speciaals maar ach.
Het vult niet genoeg en nog door naar een ander tentje. Hier een Salchipapa bestellen, oftewel friet met worst.
Een Amerikaans koppel, naja de vrouw, begint meteen tegen me te praten. Gezellig en daarna ga ik aan m'n eten beginnen.
De vrouw, die waarschijnlijk rond de 65 is, spreekt elke blanke voorbijganger aan om een praatje te maken. Wat raar maar wel grappig om te horen.

Dan nog een ongemakkelijk voorval... Na het eten wil ik de rekening vragen aan de serveerster.
Mijn Spaans is nog steeds uitermate teleurstellend en het woord voor 'rekening' ben ik vergeten. Met Engels en gebaren kan ik het toch aan deze vriendelijke (35-jarige?) serveerster duidelijk maken.
Ik ben dan toch benieuwd naar het Spaanse woord en vraag 'what is the name?'. Haar antwoord met een verlegen flirterige lach: 'Rosa and you?'
*Oeps.. dit was eigenlijk niet bedoeld als openingszin*
Ik antwoord maar 'Uhh my name is Leon..'
Vervolgens begint ze nog een paar minuten door te praten / vragen te stellen en erg lief te lachen... Hoewel we ons beiden blijkbaar erg gevleid voelen was het van mijn kant toch niet echt bedoeld.
Op het eind zeg ik vaarwel waarop zij zegt: 'See you Leon!.. Soon!'.
De conclusie is dat ik nog steeds niet het woord voor 'de rekening' weet.

Dag 159:

Chilldag, gisteren m'n was ingeleverd en m'n laatste broek is een zwembroek die ik nu de hele dag draag.
Verder zijn er alleen voetbalshirts over gezien m'n tas daar nu vol mee zit.

Later op de dag de jacuzzi ingaan om te ontspannen en krijg hier het gezelschap van twee Spaanse dames.
Daarna op de zitzak drogen gezien m'n handdoek (m'n laatste, de andere ben ik in San Agustin verloren) in de was zit.

Als m'n was binnen ga ik eerst wat organiseren en dan toch het hostel uit om wat eten te zoeken en rond te dolen.
Als ik langs het strand loop wordt er ongeveer elke minuut cocaïne en/of wiet aangeboden.
Deze aanbiedingen sla ik af wel ga ik in op die van ene Jefferson die bij een restaurant mensen naar binnen probeert te krijgen.
Als ik eenmaal zit en een pilsje heb doet ook hij me drugs aanbieden. Wat een land.

Het enige aanbod dat voor mij nog interessant is, is van Netflix en m'n bed.

Dag 160:

Het plan was om vroeg op te staan en naar Tayrona te gaan maar redelijke koppijn en besluit hier te blijven.
Weer chillen dus. Nog steeds weinig zin om actief te doen, op de laatste trek na dan.

Door het Netflixen maak ik weinig van buiten mee totdat er ineens schoonmakers in de kamer staan. De vloer is ook aardig nat...
Dan blijkt dat het verschrikkelijk regent buiten en alle spullen moeten van het grond af en op het bed. Het dak is niet heel waterbestendig hier.
Van de receptie kijk ik nog naar buiten de straat op. De straat is daadwerkelijk veranderd in een kleine rivier. Ook afvoerputjes passen schijnbaar niet in het lokale budget, een ziek zicht.

In de avond nog over voetbal lullen met een Nederlander, naja komt uit Limburg. Dit tegelijkertijd dat een voetbalwedstrijd is van twee Colombiaanse clubs op TV is. Aan onze kant zitten supporters van één van de club en aan de andere kant van het hostel zitten de tegenstanders. Leuk sfeertje.

Ook zijn er een stel Canadese skaters die flink aan de drugs zitten, wel hartstikke gezellige kerels.
Voor mij wordt het een erg rustig avondje.

Dag 161:

Vandaag nog steeds niet echt fit maar wel dit plaatsje verlaten. Op naar Cartagena!
Bij het hostel kan er een directe transfer geregeld worden en dit is net iets duurder maar dan wordt er weer een taxirit naar de terminaal bespaard. En wel zo simpel.
Het toeval wil dat het Colombiaanse koppel van de lost City trek langs me zit en zo kunnen we nog even bijpraten. Al is hun Engels niet erg sterk.
Verder wat bijslapen in de bus.

Na een paar uur rijden we dan Cartagena binnen. Een mooie stad aan de kust van Colombia. Het oude deel van de stad heeft nog een daadwerkelijke stadsmuur.
Als enige blijf ik over tot het eindpunt en op deze verlaten parkeerplaats nog een taxi vinden. Eentje staat gelukkig nog net te wachten en brengt me graag naar m'n eindbestemming. En dat is nu Hostel El Genoves.
Een hostel met een klein zwembad maar verder weinig speciaals. Echter hebben ze wifi, bedden en douches en veel meer heb ik momenteel niet nodig.

Vandaag nog weinig doen, alleen wat boodschappen bij een nabijgelegen supermarkt en verder Netflix 'n chill.

Dag 162:

Vandaag wederom een rustige dag. Ik had me graag beter gevoeld maar verder heb ik er totaal geen problemen mee om niks te doen.

Ik zie de kamergenoten erg weinig maar wel nog een paar keer een Franse kamergenote die vloeiend Nederlands spreekt. Ze merkt zelfs erg snel dat ik uit de regio Eindhoven kom.
Schijnbaar komt haar moeder uit Nederland, wat misschien wel het beste moment om te zeggen is dat mijn vader juist Frans is.
Niet de eerste, en ook zeker niet laatste keer dat ik dat zeg.

Toch nog even wat sociale contacten opzoeken en dit wel via de app Tinder. Eens kijken hoe mijn profiel het doet bij de prachtige Colombiaanse vrouwen.
Het antwoord is dat het het uitstekend doet! Het regent matches en ook nog erg aantrekkelijke vrouwen.
Hier en daar een chat beginnen en dan blijkt het toch iets minder positief dan ik dacht... 95% van de matches zijn namelijk escorts.
Ik krijg verschillende offers en wordt ook daddy genoemd.
Nouja laat dat dan toch maar hangen en terug naar Netflix.

Dag 163:

De dag beginnen met een ontbijtje van het hostel, inmiddels weer zo goed als fit. Dat komt goed uit want er moeten op deze zaterdag nog wat dingen geregeld worden.

Allereerst het vervoer naar de volgende bestemming regelen, en dat is niet de minste.
De volgende bestemming is Panama en hier wil ik naar toe gaan per boot. Dit gaat dan via de San Blas, een stel eilanden die langs de kust van Panama liggen.
Bij het bureau Bluesails wordt er gelukkig prima Engels gesproken en krijg ik verschillende keuzes. De eerste keuze die gemaakt moet worden is voor een partyboot of chillboot.
Flink feesten lijkt me momenteel niet slim en deze vertrekken voorlopig ook niet. De keuze wordt een chillboot, maar daar kan ook gefeest worden.
De boot die ik kies is Perla del Caribe en vertrekt morgenavond, samen met de eilanden duurt het 4 á 5 dagen.

Dan nog een financiële stop en naar Western union. Er moet contant betaald worden en m'n pinpas is na Medellin niet magisch teruggekomen.
Echter is mijn 'online' limiet bij deze bank bijna bereikt en de medewerkers zijn niet behulpzaam genoeg om de offline manier te activeren.
Gelukkig heb ik nog hulp van familie in Nederland waar ik het geld naar over kan maken en hun het daarna weer naar Western Union. Al is dit hele proces bij Western Union erg traag.

Ik ben bij een winkelcentrum en het is momenteel in Cartagena carnaval en/of onafhankelijkheidsdag.
Op zo'n 40 meter staan een paar kinderen van rond de 8/9 jaar extreem vulgair dansen (praktisch seks met kleren) onder leiding van een paar ouderen... Om kotsmisselijk van te worden.
Ik sta verbijsterd te kijken en hoewel het niet heel lang duurt heb ik een soort van spijt dat ik niet heb ingegrepen. Al had zo'n actie me waarschijnlijk duur komen te staan.

Alle stappen bij Western Union duren veel langer dan verwacht.
Terwijl ik wat ronddool met tegelijk de service-lijn aan de telefoon komen een paar zwart geverfde lokale mensen naar me toe die me, naar wat ik begrijp, ook zwart willen verven. De mensen zijn zelf bruin waar wel een ironie in zit met blackface / zwarte piet maar hier ga ik later van genieten.
Ik loop weg van ze en probeer m'n telefoongesprek te vervolgen maar daar hebben ze schijt aan en ze volgen me nog. Totdat een politie agent ze aangeeft op te rotten en ze langzaam weggaan.
Er zijn hier verschillende beveiligers die in het open handgeweren of een shotgun dragen. Welcome to Colombia.

Na een tijd is het toch nog gelukt met het geld en kan de tocht terug beginnen. Inmiddels al bijna het einde van de middag.
Het is verder wel een erg mooie stad met oude forten en alles.
Ook is het later mooi om terug bij het hostel te zijn en hier de spullen droppen. Echter is het carnaval (en/of onafhankelijkheidsdag...) en als Brabander kan ik uiteraard niet binnen blijven.

Ik volg de menigte en kom uit bij een groot terrein langs de zee waar een parade is. Erg druk maar het ziet er wel prachtig uit.
Veel wagens en nog meer dansende mensen. Al is het niet gelijk aan carnaval in Nederland, het is wel een gave ervaring.

De volgende ervaring is minder gaaf... Mogelijk zelfs de slechtste van de reis.
Echter heb ik toch besloten om dit te vermelden omdat reizen (en het leven) niet altijd rooskleurig is.
Wanneer de parade bijna ten einde komt ben ik verder gelopen om te kijken hoe het daar is. Op de terugweg loop ikverder van de hekken af zodat een stuk sneller gaat. Echter was dit achter minder slim.
Ze hebben hier een soort die bussen schuim spuiten vergelijkbaar als wij hebben met slierten en carnaval.
Deze worden constant overal gespoten, ook soms in mensen hun gezicht. Beetje raar maar grappig.
Op de terugweg op dit terrein besluit iemand dit in mijn gezicht te spuiten en ik denk dat ze de 'gringo' even willen plagen.
Wanneer ik het van m'n gezicht aan het vegen ben voel ik een vent ongegeneerd in m'n broekzak grabbelen naar m'n portemonnee. Ik heb maar een paar biertjes op en ben er snel bij en stop hem simpel. Door de mensenmassa, en op dit moment staat er hier geen helaas politie hoewel deze flink aanwezig zijn, komt hij makkelijk weg.
Ik loop door en vier á vijf Colombiaanse jongens komen een soort van proosten/praten. Als goedgelovige Nederlander vertrouw ik het wel..
Dan wordt er weer met zo'n bus in m'n gezicht gespoten en op de één of andere manier word ik naar de grond geduwd en voel ik de genoemde jongens in m'n broekzakken graaien... Zonder klappen ofzo maar wel met meerdere tegelijk.
Ik duw m'n zakken snel dicht met m'n hand en stribbel goed tegen.
Ze geven het na een tijdje op en nemen niks mee. Vervolgens rennen ze snel weg. Dit allemaal gebeurt in enkele secoden.
Voordat ik zelf maar opsta staan er een stuk of 15/20 Colombianen rondom me en helpen me omhoog (gaat prima zelf maar mooi gebaar).
Eentje hiervan spreekt Engels en vraagt een aantal keer hoe het gaat, en of ik m'n spullen nog heb. Op dit moment ben ik zelf nog de ontspannenheid zelve en maak me nul zorgen. Wel erg mooi om te zien dat het grote merendeel van de Colombianen erg aardige mensen zijn.
Ze begeleiden me, half tegen m'n koppige zin waarin ik in dit geval te koppig was, naar wat agenten / militairen waar ik m'n verhaal doe en zij vertaalt. Ze rennen meteen achter wat gasten aan of althans daar lijkt het op. Het ging te snel dat ik iemand kan herkennen en dus ook niet beschrijven en geen idee waar ze achteraan rennen.
Daarna ben ik in ieder geval doorgelopen en regelrecht naar het hostel gegaan. Onderweg begint het toch beter door te dringen wat er nu eigenlijk gebeurd was.
Geen schade of verloren spullen, wel hou ik het voorlopig bij carnaval in Brabant.

Bij het hostel wat contact met Nederland om deze reiservaring te delen.
Daarna nog even rustig aan doen en ik raak aan de praat met wat Zwitsers. Nouja één ervan spreekt maar echt Engels, maar toch.
Op het dak is een rookplek en hier haalt één Zwitser een pijp naar voren. Deze wil ik uiteraard ook wel even proberen. Smaakt eigenlijk best wel prima.

Een 'vredespijp' roken met 'neutrale Zwitsers'. Een leuk einde voor deze erg bewogen dag.

Dag 164:

De schrik na gisteren is al aardig gezakt, al ben ik blij om na vandaag even afgezonderd op een boot te zitten.
Vandaag de laatste dag in Cartagena, Colombia en Zuid-Amerika. Vanavond vertrekt de boot dan naar Panama, Centraal-Amerika (eigenlijk noord dus).
Nog even wat van de stad zien en tevens laat ik me nog overhalen om een kleine Colombiaanse armband te kopen.
Nu het rustiger is ziet de stad er een stuk anders uit en is meer van de architectuur te genieten. Hoewel ik er weinig verstand van heb is er wel genoeg te vinden.
Bij een parkje staan een stel mensen bij een boom terwijl die er totaal niet interessant uitziet. Wat wel erg gaaf is, is dat er een luiaard in zit. Dit ook nog even snel meegepakt.

Dan eerst nog even naar Blue Sails om definitief te boeken, betalen en ook m'n paspoort afgeven.
Daarna bij het hostel m'n tas inpakken gezien er wel uitgecheckt moet worden. Bij het inpakken kom ik tot de pijnlijke conclusie dat m'n nekkussen officieel gesneuveld is. Één van de zwaardere verliezen gezien het mijn rots in de branding was.
Dan wat relaxen en voetbal kijken met een Zwitser. Uit de wedstrijd blijkt dat Will Griggs straks helaas niet op het WK te vinden is.

Na een paar uur Netflix nog de stad in en over de gehele stadsmuur (zover het hier kan) lopen. Ondanks gisteren is het toch een zeer prachtige stad. Ook nog één van de laatste ‘vlogs’ maken voor het nichtje en de neefjes.
Het zijn de laatste paar uur in Colombia en genieten en terug denken aan de afgelopen weken die hier zijn doorgebracht.
Eindigen met wat inkopen voor op de boot. Je kan op de boot geen drank kopen dus dan maar zelf meenemen. Daarna op naar het hostel en de spullen verzamelen om te vertrekken.

Met een taxi op naar de haven en de boot.
Onderweg in de taxi wordt er weer prima reggaeton gedraaid en geniet ik nog van de Colombiaanse sfeer. Uitgerekend twee seconden na die gedachte begint de chauffeur te gorgelen en spuugt door het raam.

Na deze rit heb ik nog zo'n 5.000 van de lokale munteenheid wat in euro's neerkomt op zo'n 1,75.
Op de pier wachten en hier alvast de andere mensen ontmoeten. We zijn qua reizigers een groep van negen; twee Ieren, 4 Nederlanders en drie Duitsers. De kapitein is een Colombiaan en z'n vriendin fungeert voor deze tocht als crew. Dit is een Duitse meid die dus een hele nieuwe weg is ingeslagen.
De meeste mensen hebben samen of gedeeld een slaapkamer. Ik heb op deze kleine boot geen eigen slaapkamer maar slaap op de bank in de gemeenschappelijke ruimte. Minder privacy maar dat woord ken ik toch al bijna niet meer, tevens heb ik er ook wat korting voor gekregen en was het de laatste slaapplaats bij het boeken.
Na meer klaarmaken en alvast wat drinken met de rest van de groep is het dan zover en vertrekken we.

De tijd in Colombia is voorbij gevlogen. Terwijl het toch bijna een maand is geweest. Het begon met avonturen met La Familia en daarna solo op zoek naar meer ervaringen.
Hier zaten helaas ook twee negatieve ervaringen bij, maar al met al is het echt prachtig geweest. Van de feestjes tot de natuur tot de mensen.

Nu op naar San Blas, Panama!
Houdoe Colombia!

***

Als bonus nog de ‘versjes’ voor Eggy en Shortney zodat deze voor eeuwig bewaard zijn voor het nageslacht.


Toettoet
Boinkboink

Eggy and Shortney
Shortney and Eggy

Two silly girls

Don't flirt with the gui-uide
Just go outsi-ide

Throw us a bo-one
And leave us alone

----

Toettoet
Boinkboink

Eggy and Shortney
Shortney and Eggy

Two pretty girls

But they do talk alo-ot
And sweet they are no-ot

They scare every ma-an
So leave while you can

----

Toettoet
Boinkboink

Eggy and Shortney
Shortney and Eggy

Two dirty girls

They know what you thi-ink
Then they'll give you a wi-ink

If you don't get them to bed
Then they'll get really sad

----

Toettoet
Boinkboink

Eggy and Shortney
Shortney and Eggy

Two funny girls

They'll tell you a jo-oke
You'll laugh untill you cho-oke

They'll smile at your grave
Like they are at a rave

***