Peru

Dag 96:

Peru :

Na een stukje lopen in niemandsland vanuit Bolivia is daar de grens van Peru.
Hier moet wederom een papiertje ingevuld worden, maar dan.. It's Peru baby!

Het begin is niet heel spannend gezien het nog zo'n 2,5 uur rijden is tot Puno. Ondertussen begint het al donker te worden en valt er weinig te zien.

Wanneer de bus is aangekomen is het vervolg in een klein busje naar het hostel. Dit lukt ondanks de erg warrige uitleg van de nieuwe gids die achteraf een paar dingen verkeerd heeft uitgelegd.
In het kleine busje raak ik aan de praat met wat Rotterdammers maar midden in m'n verhaal word ik afgebroken omdat we bij m'n hostel zijn.

Het hostel is klein maar goed genoeg, ik slaap hier maar twee nachten en heb geen grootse plannen hier.
Naar alles wat ik zie ben ik alleen of met één ander persoon in het hostel...
Ik kan tenminste rustig in m'n eentje naar bed gaan op mijn momenteel privé kamer.

Dag 97:

Het is vroeg licht in het hostel en ook erg koud. Ik heb een lange broek, sokken, lang shirt en vest aan en verlang naar verwarming of warmere landen.
Dat laatste zou niet meer te lang moeten duren... Hoop ik.

Na een kort ontbijt eerst skypen met het thuisfront en op wat internetproblemen na komt de gehele familie aan bod. Al snapt m'n nichtje Lenne, nog geen twee jaar oud, het nog niet helemaal en drukt vooral op het scherm.

Na eindelijk weer goed Nederlands gepraat te kunnen hebben, begint de zoektocht naar eten.
Het is haasten en daardoor wordt het wat minder gezond.. Wel lekker friet met kip.
Bij het hostel word ik opgehaald door een busje maar ik kom tien minuten na de afgesproken tijd aan.
Het busje kan dit beter en komt 25 minuten na de afgesproken tijd aan. Het kwartier wordt gevuld met lullen bij de receptie.

Vandaag staat op het programma de floating islands. We zijn met een groep van zo'n 12 mensen waaronder ook de eerste Belg van de trip.

Met een boot gaan we naar deze drijvende eilanden.
Eenmaal bij de bestemming kunnen we uitstappen en de het voelt alsof we alleen op een stel takken en bladeren lopen zonder ondergrond.

Bij het eerste eiland krijgen we uitleg over hoe de eilanden gemaakt worden. Hiervan is niet veel blijven hangen (misschien komt het later boven drijven) maar het heeft te maken met een soort 'grond' dat lichter is dan water en deze doen ze met touwen samen knopen.

Daarna kunnen we nog wat rondlopen op het eiland, dat waarschijnlijk nog geen 120 vierkante meter is.
We zijn omsingeld door de bewoners die klaar zitten voor hun kleedje om souvenirs te verkopen. Zelf koop ik niks maar ik ben één van de weinige. Sommige gaan met volle tassen terug.

We gaan nog naar een volgend eiland maar ook hier is niet veel te zien. Wel kunnen mensen hier een stempel in hun paspoort laten zetten van de floating islands. Schijnbaar was iedereen vertelt maar had mijn gids (wederom) nagelaten hier informatie over te geven. Gelukkig had ik er toch geen interesse in. De gids van deze tour vraagt nog wel naar de naam van de andere gids wat me deugd doet.

We gaan met de boot terug naar het vasteland en kunnen weer met het busje terug. Zelf kies ik er voor om te voet terug te gaan en nog wat door de stad te lopen.

Op de hele straat zijn luid radio's te horen, de wedstrijd Ecuador VS Peru is gaande.
Nog wat meer rondlopen en dan kom ik uit bij het lokale stadion wat er erg afgesloten uit ziet.
Er is niet veel in deze stad te zien maar wel leuk om rond te lopen.

Eenmaal bij het hostel rustig aan en het is nu een mooie mogelijkheid om diverse verslagen af te ronden.

Later nog wat eten zoeken en ik kom uit bij een tentje met rock muziek (het begint met een remix van ghostbusters) en de wedstrijd Paraguay VS Uruguay.
Ik moet wat gezonder doen dus bestel een sandwich ham/kaas en een glas sinaasappelsap.
Dan zie ik op de bierkaart ook erdinger staan en niet veel later staat deze ook op m'n tafel.

Leuke tent maar na een tijdje toch voor gezien houden om wat slaap bij te kunnen pakken. Laat in de avond komen er nog twee nieuwe kamergenoten en hier een kort praatje mee.
Deze twee kwamen samen en ik heb het gevoel dat ze later in de nacht wel meer samen deden.

Dag 98:

In de ochtend snel de tas inpakken wat gelukkig niet veel werk is, gezien het nog steeds niet één van m'n hobby's is.
Na dat dit karwei klaar is, naar beneden om te ontbijten.
Hier hoor ik twee Nederlandse meiden praten maar ze zijn vooral aan het klagen over anderen dus ik hou me afzijdig.
Allemaal drama over niks. Grappig om te horen.

Even later staat er iemand aan de deur om me op te halen voor de bus naar Cusco.
De busrit begint met het einde van een film, hiervan kan iemand vast een filosofische gedachte maken ('het einde van een verhaal, is het begin van je eigen verhaal.'? Hmm dat kan waarschijnlijk beter) maar voor mij is deze film alleen verpest.

We stoppen redelijk snel en krijgen een kans om te lunchen maar zelfs zit ik nog vol van een flink ontbijt.
Na een tijdje wordt het vervolg van de bus zwaarder omdat de buurvrouw pringles heeft.

Na zo'n 6 uur rijden komen we aan in Cusco, dan nog met de taxi verder want alle straten zijn erg smal. Erg mooie en levendige stad.

Helaas gaat niemand van de bus naar hetzelfde hostel, namelijk Atawkama Hostel. Er is hier ook weer een Wild Rover hostel maar gezien het eerdere vele feesten en een lange trek in de nabije toekomst heb ik saai genoeg gekozen voor en rustig hostel.

In de avond een simpel diner maken met een blik soep van Amerika dat ik nog in m'n tas vindt.
Twee Belgische dames leggen uit hoe het fornuis hier werkt. In hoeverre het werkt in ieder geval.

Later op tijd naar bed want het lichaam werkt niet echt mee... Het is vloeiender dan ik dacht.

Dag 99:

Opstaan en dan een ontbijtje bij het hostel. De maag werkt niet heel erg mee. Gelukkig frist een douche aardig op en dan toch de stad in.

Het hostel is erg dichtbij de San Pedro markt. Een overdekte markt die bomvol met kraampjes staat. Erg indrukwekkend en ook goedkoop.

Na deze markt zijn er een stel gewone winkels, naja gewoon voor hier in ieder geval. Ze zijn vooral een stuk kleiner en zien erg minder goed uit maar verder is het prima.
Eerst op zoek naar een voetbalshirt gezien ik deze nog geen heb van Peru. Het vinden hier blijkt niet moeilijk te zijn en snel kom ik bij een winkeltje waar twee dames me helpen. Wederom spreken de mensen geen Engels maar we komen er prima uit en ze vinden het erg grappig. Van Peru pak ik het rood-witte shirt van het nationale team.

Gezien het nog steeds fris is koop ik bij een ander winkeltje ook een dikke jas, en waarom ook niet in het Nederlandse oranje.
De volgende koop is fruit, en veel.
Bananen, mandarijn, appels, peren en druiven
Ik pak redelijk wat van alle soorten en moet dan zo'n €3,75 betalen. Nog geen peulenschil.

Ik heb weinig energie in meer te doen en ga terug naar het hostel om daar Braveheart kijken. Hopelijk eindigt mijn maag niet hetzelfde als die van Mel Gibson.

Na ook good will hunting gezien te hebben en veel fruit op te hebben is het nog steeds niet optimaal maar even de stad in.
Hier is een festival gaande met veel muziek en dansgroepen.

Dan een tentje vinden met plaatjes bij het menu zodat de gerechten te herkennen zijn. Bij een restaurantje naar binnen gaan voor een sopa a la criolla en een sapje.
Geen idee wat voor soep het is (zelfs met plaatje) maar dat ga ik snel zien.

Blijkt een soep te zijn met flink wat spaghetti / noodles, vlees en een hardgekookt ei. Smaakt prima en krijg er zelf ook nog wat knoflookbrood bij.

Daarna hou ik het voor gezien en op naar bed.

Dag 100:

Gezien het dag 100 is vandaag wilde ik wat speciaals gaan doen maar ik ben nog steeds licht ziek.
Het meest speciale is dat ik met het spel pocket mortys begonnen ben en the book thief gekeken heb. Ook erg spannend.

Ook kijk ik op internet voor wat tours, een erg interessante vondst hier was een city tour met een 'gay host', waarvoor je vier keer zoveel betaalt als een gewone city tour.

In de ochtend heb ik nog wel een aardige wandeling door de stad gemaakt maar vervolgens is het weer fruit & film.

Zonde maar wel ontspannend en ik verveel me gelukkig niet. Had graag meer willen doen maar ach.

Er is (nog steeds?) een festival in stad gaande in de stad wanneer ik m'n tablet en ogen sluit.

Dag 101:

De dag wederom verrassend beginnen en wel met een ontbijt.
Daarna een wandeling naar een paar punten in de stad.
Een speciale muur waarvan ik de naam vergeten ben en naar een klein museum. Leuk maar eerlijk gezegd vind ik het willekeurig rondlopen zelf leuker.
Ik kom uit bij veel markten en mensen die op een kleed spullen verkopen. Het komt meer dan eens voor dat er meer dan 7 kleedjes langs elkaar zitten met identieke verkoopwaar.
Leuk is nog dat ik twee lokale mensen zie met een shirt van het Nederlands elftal, hoppaa.

Hierna chillen bij het hostel, weer met fruit.
Later komen twee Duitsers bij mijn kamer die tot nu toe privé was.. Lijkt wel een blitzkrieg.
Ze willen meteen veel plaats; lebensraum!
Eindelijk kan ik dat goed toepassen.

Voor het diner van vanavond kies ik voor een nabijgelegen hotel met een goede menu kaart. Zelfs met een Nederlands gerecht.. Namelijk erwtensoep met worst waar mijn keuze dan ook op valt. When in Peru..

Na dit vertrouwde avondmaal een biertje kopen in een kleine supermarkt. Het eerste biertje in Peru, en wel een Cristal.
Ze hadden het beter kunnen noemen waar het naar smaakt maar waarschijnlijk verkoopt het slecht met de naam 'pis'.

Na dit biertje naar de gedeeltelijk ingenomen kamer.

Dag 102:

Wakker worden en eerst wat met de telefoon spelen.
Irritant ding is dat 70% van de mensen die ik in Zuid Amerika ben tegen gekomen al voor mij naar machu picchu zijn geweest gezien ze van noord naar zuid reizen (ik van Zuid naar Noord), daardoor staan er hiervan elke dag verschillende nieuwe foto's op Facebook en Instagram.

Rustig aan ontbijten en opfrissen, vervolgens de stad in.
Lekker weer en goede muziek en het voelt een stuk beter dan de vorige dagen.
Eerst even een werkend pinautomaat zoeken gezien morgen de salkantay trek op de planning staat.
Dit is een trek van 5 dagen die naar machu picchu leidt.

Met wat hulp wordt er een goed pinautomaat gevonden en daarna zelf verder voor wat eten. Maar er is zoveel goede keuze...
Ik verlang naar een vette hap maar weersta dit nog gedeeltelijk door te settelen voor een sandwich, hotdog en een sapje.

Verder door de stad ronddolen en later een weg naar het hostel vinden.
Bij het hostel vooral relaxen en later geinen met de overgebleven Duitse kamergenoot.

Na wat opfrissen eten bij hetzelfde restaurantje/ hotel van gisteren wat erg goed beviel.
Nu Indonesische saté met gebakken aardappelen.

Er loopt een ouder koppel binnen en op de manier hoe de man loopt krijg ik al een vermoeden dat hij Nederlands of Engels is.
Daarna hoor ik ze Nederlands samen praten.
Tjakka, dit gaat een stuk beter dan dice spelen.

Daarna nog alleen bij het hostel rondhangen wat wederom niet erg spannend is maar ondertussen wel weer erg fit.
Eerst nog de tas voor de trek ophalen en inpakken, daarna op tijd naar bed.

Dag 103, 104, 105, 106, 107:

Salkantay trek:

Maandagochtenden staan bekend als zwaar en dat is deze ook met het tijdstip van 03:50 op m'n wekker.
Eerst nog even snel de laatste dingen klaarmaken en tevens contact hebben met reisadviseur Conny in Nederland over de volgende vlucht over een week, namelijk naar de Galapagos!
Het tijdsverschil is telkens erg irritant en nu werkt het even in m'n voordeel.

Als ik net klaar ben staat er al een vent aan de deur om me mee te nemen naar de bus voor de salkantay trek van vijf dagen.

In de bus al een paar mensen ontmoeten maar vooral proberen bij te slapen.
Na een paar uur met de bus komen we aan bij een klein dorpje voor ontbijt. Het is één grote chaos gezien er bijna geen communicatie is. Na het ontbijt worden de duffle bags gewogen gezien deze met de ezels mee gaan en de tassen dus maar 5 kilo mogen wegen, de rest moet zelf gedragen worden.
Mijn tas zit ruim eronder maar de Australische Ian (andere dan van de Staten) is minder gelukkig en moet met meer kilo's zelf lopen.

We gaan nog een laatste stuk met de bus en dan de trek. Voor ons dus alleen een rugzak met onder andere water en een extra jas.
We zijn met een groep van 13, allen tussen de 23-35 schat ik, en we worden geleid door de gids Klima. Onze groepsnaam wordt Puma's.
Er zijn veel Spaanstalige bij de groep (ook Spanjaarden van mijn leeftijd die 8 woorden Engels spreken en dit lage nummer verbaast me) dus de gids doet alles in twee talen.
Het werkt een beetje als de Rosetta steen en zo leer ik nog wat Spaans bij.

De komende dagen zijn minder uitgebreid beschreven. Het is in woorden ook minder spectaculair dan de werkelijkheid.

Op de eerste dag komen weer na zo'n 3 uur lopen aan op het basecamp op 3.900 meter hoogte. Ondertussen heeft de gids Klima al verschillende dingen laten zien en uitleg gegeven over planten en vanalles. Ook de uitzichten zijn uiteraard prachtig maar dat kan ik voor de trek nog 12 keer herhalen wat ik niet van plan ben.

De dag eindigt niet bij het basecamp en we doen nog een zware tocht naar een meer aan de voet van een berg. Zo'n anderhalf uur constant omhoog en het is ook extreem zwaar. Echter is de beloning het meer dan waard, ongelofelijk mooi uitzicht hier en kunnen nog even ronddolen.
De weg terug naar beneden verloopt het een heel stuk vlotter.

Eenmaal terug bij het kamp de mensen van de groep wat beter leren kennen, ook een interessant verhaal van Ian over de Australische inmenging in de tweede wereld oorlog, zijn familie was ook in Nederland en zijn oom is er helaas neergestort (dichtbij Bergen op Zoom als ik het me goed herinner). Ian is dan ook enkele weken in Nederland geweest.

Na een diner is het tijd om te gaan slapen. We slapen in tenten met twee personen per tent. Mijn gezelschap is de Braziliaanse Marcio. Er was al gewaarschuwd dat de eerste nacht de koudste is en dat klopt ook helemaal met een temperatuur van -6 Celsius.
We hebben maar een tentje en slaapzak dus ook veel kleren dragen en zo overleeft iedereen de nacht.

De volgende lopen we aan om 06:00 en na drie uur komen we op het hoogste punt van de trek; 4.650 meter. Het sneeuwt hier licht maar iedereen wil toch foto's maken.
Zelf maak ik ook een kleine video / vlog voor m'n neefjes en nichtje.

De weg wordt vervolgd naar beneden en hier wil Klima een kleine inca ceremonie met ons doen. Het gaat vooral over moeder aarde en de zon eren.
Het laatste van de ceremonie is het drinken van een kleine fles rum die de groep rond gaat, degene die de laatste slok pakt wordt president.
De fles gaat eerst de hele groep langs en daarna beginnen we opnieuw. Als de fles voor de tweede keer bij mij komt zitten er nog ongeveer twee (kleine..?) slokken in..
En twee seconden laten ben ik el Presidente!
Hoewel het in dit geval vooral een erepositie is (was dit maar in meer landen), heb ik wel nog een functie namelijk het verzamelen van de fooien voor de dierenverzorger en de koks.
Het leuke is dat ik nu telkens met president of el Presidente wordt aangesproken.

Als president heb ik geen kracht over het weer en kan de regen die vervolgens valt ook niet stoppen. Iedereen pakt z'n poncho erbij wat een charmant gezicht oplevert.

Daarna lopen we verder de jungle in, het is hier meer van bovenaf maar alsnog erg gaaf.
Het is wederom een zware tocht, we lopen tot zo'n half vier met tussendoor wel een lunch en soms een korte pauze.

We komen later aan in een klein dorpje en hier is de mogelijkheid tot een douche voor 2,50.
Het systeem is krom en gezien er maar één douche is komt er veel heisa maar na wat mensen uitgemaakt zijn voor duivelskind kom ook ik aan de beurt.
Hierna net als de andere avonden happy hour. Helaas niet de bekende happy hour met goedkoop alcohol maar alleen met gratis popcorn en koekjes. Alsnog redelijk happy.

Hier betaal ik ook een paar euro voor WiFi met het idee om dit te delen maar dit lukt niet dus kan ik zelf genieten van deze behoorlijk slechte WiFi.

De man die de pakezels verzorgt verlaat ons morgen dus als president moet ik m'n taak voltooien en de fooi van iedereen verzamelen verzamelen.
Ook de fooi voor de koks wordt meteen gegeven en hier komt het erg goed uit dat m'n vak administratie is.
Gezien ik mijn presidentschap serieus neem schrijf ik ook een korte speech van twee kleine zinnen, echter gezien deze beste kerel geen Engels spreekt doe ik het met behulp van Google translate en een medereiziger vertalen naar het Spaans. Dan nog de uitspraak oefenen gezien ik eigenlijk maar enkele woorden Spaans spreek.. (j=g ll=j waarom?!)

De ochtend erop komt de speech er dan en ben ik tevreden over mijn functioneren in het hoogste ambt.

We lopen weer vroeg aan en krijgen dan van Klima natuurlijke verf op het gezicht.
Dan gaan we weer verder de jungle in en ook af en toe een brug over. Het begint ook eindelijk warmer te worden.
Lopen en de hele dag genieten. Echte aanrader als je ook maar een beetje van avontuur houdt.

Er moeten nog een paar speeches gedaan worden en ik wijs de Spaanse Anton aan als presidentiële vertaler. De volgende speech is een stuk langer en de laatste helft hiervan voelt als het uitspreken van een magische spreuk...

Na weer een punt kunnen we eindelijk een stuk met een busje, bij de brug moeten een paar mensen het busje uit en lopen omdat het anders te zwaar wordt voor de brug.

Met de bus naar de nieuwe camping waar de tenten weer worden opgezet, gelukkig hoeven wij hier de hele trek niks voor te doen.

Zelf hebben we nu de mogelijkheid om een optionele activiteit te doen, en iedereen doet dit, namelijk de hotsprings.
Met een busje hier naar toe en twee uur heerlijk ontspannen wat extreem welkom is.
Net als de laatste dagen ga ik vooral om met Ian en de Duitse Simon. Erg gezellig en reisverhalen delen en uiteraard het andere bekende onderwerp ; vrouwen.

Later bij de camping het laatste diner van deze koks. Wat ook betekent dat de tweede presidentiële speech eraan komt.
Na het eten eerst de briefing van Klima en daarna vraagt hij me om de verzamelde fooien te geven. Hij zegt hoe ik 'erg bedankt' in het Spaans kan zeggen en is dan verbaasd als ik een speech in het Spaans begin.
De koks zijn in ieder geval erg blij en dankbaar al is dat uiteraard vooral voor de fooi. Goede kerels.

Daarna is er tijd voor gezelligheid. Ian, Simon en ik halen drank en beginnen met rond het kampvuur te zitten.
Al vermaken we ons prima is het een stuk beter dichtbij de bar en hier vinden we ook de rest.
Na zo'n paar dagen samen (op)trekken bouw je snel een band op met elkaar en er komt snel veel gekkigheid.

Ik vraag Anton aus tirol aan en samen met Simon haal ik de Spaanse Anton naar ons toe om hem voluit toe te zingen. Anton heeft uiteraard geen idee waar het over gaat maar vindt het alsnog geweldig.

It's good to be president en zelf mensen van de andere groep spreken me ermee aan.
Na een kort gesprek met één van mijn vrouwelijke onderdanen, totaal zonder bijbedoelingen, vraagt Ian 'how many beer?'. Wat ik een geweldige en subtiele zin en hem een aardig hoog getal geef.
Wanneer ik hem de zelfde vraag stel over een meid waar hij veel mee praat blijft hij verdacht stil.

Klima is niet present maar wel komt één van de koks nog. Een lieve lichtelijk wereldvreemde vent die we bij de groep trekken en hem wat te drinken aanbieden. Hij wil geen alcohol maar een glas cola vindt hij geweldig.
Hij doet eerst een druppel aan moeder aarde schenken en drinkt het glas daarna in één teug leeg. Om daarna precies hetzelfde met een volgend glas te doen.
Met de mannen doen we een groepsfoto met hem en hij ziet er erg gelukkig uit.
Mooi gezicht!

De avond eindigt na nog wat meer dansen op deze camping.


De dag erop staat er voor mij en Marcio ziplining op de planning, de rest gaat al met de bus door naar de volgende bestemming.
We gaan helaas niet over de jungle maar vooral over de stad en alsnog erg prachtig maar vooral gaaf en adrenaline.

Op het eind een soort touwbrug met zekering. De dame voor mij is redelijk traag waardoor ik ervoor kies om even te wachten om daarna met een snel tempo over de brug te gaan. Op het eind nog een kleine vrije val.
Daarna met een busje door naar de rest die in de tussentijd vooral hebben gewacht.
Schijnbaar zijn we laat en is het flink haasten maar we hebben achteraf tijd genoeg.

Als aantekening heb ik opgeschreven Eco mapi, maar ik heb ondertussen geen idee meer wat dit was maar bij deze is het dan toch benoemd.

Na weer een hike, zo'n twee uur langs het spoor (kedengedeng), komen we aan in het dorpje Aguas calientes. Wat waarschijnlijk puur ontstaan is voor machu picchu maar wel prima is.
Hier hebben we eindelijk een hotel wat erg comfortabel is.
Tevens hebben we hier WiFi waardoor het erg stil wordt.

We gaan de laatste keer uit eten met de groep en na het eten haal ik Klima terug naar binnen om nog dankwoord voor hem te doen en de fooien van de groep te geven.
Klima is een goede vent en hij wil graag wat macho over komen, maar naar verluidt deed het hem toch wat.

Daarna met de vier single mannen nog wat bier halen om dit op een pleintje nog te drinken. Mooie avond.

De volgende dag is het om 04:00 aanlopen en dit stuk is zonder gids. Ik ga samen met Simon, Marcio en Ian, de meeste van de groep gaan met de bus maar wij willen het volledige avontuur.
De brug naar Machu Picchu gaat pas open om 05:00 maar wanneer wij aankomen, rond 04:20, staat er al een aardige rij die de komende 40 minuten nog flink groter wordt.

Als de brug dan eindelijk open gaat kan de wandeling beginnen. Het is een uur lopen naar de top en constant redelijk steil omhoog.
Bij het begin zijn de zaklampen nog nodig gezien het nog steeds donker is.

Het is zwaar maar ondertussen al wel uitzichten op andere bergen.
Simon, een Duitser, heeft het zwaarst met deze tocht. 5 treden voor het einde gedraagt hij zich on-Duits door te grappen dat hij omdraait om toch de bus te pakken.

Deze laatste 5 treden worden ook overwonnen en zo komen we bij het ingangsgebouw. De rest van de groep staat al verder op een trap en met verschillende mensen wordt er 'president' naar me geschreeuwd.

De tickets worden gecontroleerd, en zelfs ook het paspoort, en vervolgens nog een paar minuten lopen. Dan komen we bij de plek waar we al dagen naar toe lopen en tientallen kilometers voor hebben afgelegd:
Machu Picchu.

Adembenemend om dit te beschouwen.
De ruïne van een stad midden in de bergen.
We vergapen ons allemaal aan het uitzicht.

We lopen een stuk met Klima tot een punt met een mooi uitzicht. We zijn ongeveer de eerste vandaag en kunnen zo mooie foto's maken gezien de stad bijna leeg is.

Er lopen hier ook verschillende alpaca's rond en tussen deze dieren krijgen we uitleg van Klima.
Daarna gaan we met de groep naar een paar punten waar we ook meer informatie krijgen.
Erg interessant maar wel wat lang.
Hierna nemen we afscheid van Klima en kunnen we zelf rondlopen.
Mijn telefoon krijgt kuren waardoor de bovenste helft van het scherm niet reageert.. Ik start m'n telefoon opnieuw op maar het blijft hetzelfde en nu kan ik dus ook de pincode niet invoeren.
Irritant maar ik kan nog gewoon foto's maken en verder genieten van deze mysterieuze stad.

We lopen eerst met z'n drieën door de stad en gaan daarna hoger voor een mooi uitzicht. Er is wat miezer en mist waardoor we lang moeten wachten, gelukkig zijn de omringende bergen ook erg mooi.
Tevens zet ik m'n traditie voort om in elk land het nummer Brabant hardop om m'n eentje te zingen. In dit geval dus in machu picchu.

Ook kan ik eindelijk doen waar ik een jaar op wacht. Het maken van een grap over machu picchu.
Na het opnemen van deze (erg slechte) grap lach ik er zelf erg hard om. Daarna deze grap vertellen aan Simon die met een blik kijkt van verwarring gemengd met een kleine lach en teleurstelling.

Dan is het tijd om terug te gaan. Als enige ga ik met de bus terug, terwijl de rest met de trein gaat. Dat betekent ook dat ik wat eerder aan moet lopen.

Eerst een uur terug naar beneden, dan 20 minuten naar het hotel om m'n tas te halen, dan 2 uur terug langs het spoor van gisteren. De laatste twee uur ook met de grotere tas. Gelukkig kan ik via m'n horloge nog muziek afspelen waardoor de tijd snel gaat.

Eenmaal aangekomen is het tijd om de bus te zoeken in een grote chaos
Dan nog zo'n 5-6 uur rijden (ik zit langs een rare vent van rond de 60, hij ziet dat ik wil slapen en biedt me aan om m'n hoofd op z'n schouder te rusten..) voor dat ik terug ben bij het hostel en daar is in slaap vallen erg simpel, zonder hulp van een schouder.

Het was een erg gave trek met de prachtige beloning van Machu Picchu. Erg goed avontuur.

Dag 108 :

Na een verschillende slaapplek elke nacht voelt het vertrouwd om weer op te staan in dit hostel.
Eerst een ontbijtje pakken en dan op zoek naar een winkel om de telefoon te repareren.
Er is hier klein centrum met allemaal technische winkels en hier word ik van hot naar her gestuurd maar bij de derde winkel kunnen ze de telefoon maken. De kosten zijn wel 80 euro maar weinig keuze.
Als de telefoon een uur later weer werkt ben ik die 80 euro weer helemaal vergeten.

De volgende stop is ook broodnodig, namelijk de kapper. Ik vind een lokaal tentje waar een jongen buiten zit te wachten op klanten en met gebaren maak ik duidelijk dat ik een kapper zoek en hoeveel het kost. De totale kosten zijn wel twee euro.
Het is een stuk moeilijker om uit te leggen hoe ik m'n kapsel wil. Met wat extra aanwijzingen en een foto uit las vegas valt het kapsel nog goed genoeg uit.

Daarna terug naar het hostel eindelijk weer de telefoon en WiFi wat toch een klein genot is.

Voor de lunch ga ik naar een lokaal restaurantje waar ik om het menu vraag maar dit wordt schijnbaar verkeerd begrepen en ik krijg het 'dagmenu' althans dat denk ik.
Een goede soep en daarna kip met rijst voor de gigantische prijs van wel €1,50.

Na 5 dagen lopen hebben m'n benen er ondertussen wel genoeg van dus laat ik deze rusten en lees ik een boek. Ik ben voor de tweede keer dance of dragons aan het lezen (het vijfde boek van game of thrones / song of ice and fire) met de hoop dat ik er weer helemaal in zit wanneer het zesde boek uit komt. (met pech lees ik dit verslag over tien jaar terug en lach ik heel hard omdat het nog steeds niet uit is).

Na deze combinatie van ridders, draken en verraad heb ik zin in de combinatie van deeg tomaat en kaas.
Dichtbij zijn meerdere pizza tentjes te vinden en hier een heerlijke pizza met extra vlees bestellen.
Ze brengen nog een gratis voorgerecht wat er onbekend uit ziet. Het is al wel even groot als een kleine pizza.
Er komt een gezin binnen en hier is een kindje van een jaar of 4 bij dat langs mij komt zitten en vrolijk begint te praten.
Helaas in het Spaans waardoor ik geen heb wat die zegt en ik maar Nederlands terug praat.

Later in de avond zou ik misschien nog een biertje gaan pakken met Simon die dichtbij verblijft maar gezien hij ziek is (Duits zijn en waarschijnlijk griepje) blijf ik bij het hostel en drink een biertje met een andere reiziger die ongeorganiseerd de salkantay trek gaat doen.

Daarna ga ik zelf ongeorganiseerd naar bed.

Dag 109:

Ontbijten en een plek zoeken waar ze de westrijd PSV - feyenoord uitzenden.
Bij de receptie zeggen ze dat het hier in de tv kamer ook dus daar klaar zitten.

Maar helaas.. Hier wordt momenteel alleen de Engelse en Italiaanse competitie uitgezonden.
Ik krijg van een medereiziger nog een tip om bij het centrum te gaan kijken bij een Ierse pub. Zo'n 15 minuten lopen maar beter dan niks, de westrijd is ondertussen al begonnen.
Ook bij deze bar zenden ze het niet uit en bij nog een andere pub krijg ik te horen dat het niet wordt uitgezonden in Peru.
Dan maar terug naar het hostel maar eerst onderweg kom ik nog een langs een festival waar een man of 200 een show opvoeren in de straat met muziek en dansen.

Bij het hostel via de tablet een stream opzoeken maar met de slechte WiFi is er zo'n 5 seconden per minuut te zien.
De eindscore van 1-0 voor psv verandert daardoor niet, voor de zekerheid nog even naar wat feyenoorders appen om de eindstand te bevestigen.

Overdag verder nog een film kijken en een dutje doen.
In de avond is Simon weer wat fitter en pakken we een pilsje. Ik ga naar zijn hostel omdat daar ook een tafeltennistafel is. Uiteraard sla ik hem helemaal van tafel..
Nouja 11-8 in de vijfde set met een netbal maar het was voor mij dan ook een soort uitwedstrijd.
Ik zing weer vrolijk: schade Deutschland alles ist vorbei!
Gezellige avond in ieder geval en na een paar biertjes aftaaien.

Dag 110:

Morgen Peru verlaten en nu alvast dingen uitzoeken voor de volgende bestemming; de Galapagos!
Hier wordt het waarschijnlijk een cruise maar deze zijn ongelooflijk duur. Voor 5 dagen kom je snel boven de 1.000 euro uit.
Ik neem contact op met meerdere bedrijven en wil waarschijnlijk 8 dagen doen.
Ik doe eerst flink de keuzes overwegen maar gezien ik mogelijk maar één keer op deze bestemming kom, bied ik mijn excuses aan aan m'n budget en boek een 8-daagse cruise.

Na dit uitzoeken de stad in. Ik heb niet een bepaalde richting maar ik heb bij eerdere wandeltochten een Subway voorbij zien komen en hier heeft mijn maag nu ontzettend zin in.

Ondertussen weer door de mooie maar smalle straten lopen wat nu erg vertrouwd aanvoelt.
Het looptempo van de Zuid-Amerikanen valt me nog steeds tegen, ze kunnen op willekeurige momenten midden op het pad stoppen onder andere, maar met wat flexibiliteit kom ik er zo voorbij.

Dan de zijstraatjes in bij plaza des armas, waar volgens mij de Subway zou moeten zitten.
Helaas lijkt deze onder de grond verdwenen te zijn, wel vind ik een restaurantje met een goed menu voor een paar euro. En daar staat ook iets op wat ik al langer wilde proberen, Alpaca!
Ik zeg tegen de Subway: Lama hangen. (vergezocht maar dat was de Subway ook).
Lekker stuk vlees en dit eten kan ook weer van het lijstje afgevinkt worden.

Daarna nog een tijdje rondlopen en relatief dichtbij zijn nog wat ruïnes. Met wat moeite bereik ik deze maar dan blijkt er een entree te zijn die mij minder bevalt.
Dan maar terug naar het hostel.

Voor de avond heb ik niet veel gepland maar wel nog een apart gerecht: Cavia!
Dit is hier een soort delicatesse en wil ik erg graag proberen.
Bij de receptie vraag ik een goed adres en dan naar dit restaurant wandelen.
Onderweg kom ik langs de verloren Subway..

Het restaurant van de receptie heeft vandaag geen cavia maar er wordt snel een ander restaurantje gevonden.
Het bereiden duurt uiteraard even maar dan ligt er later cavia op m'n bord.
Het is beter om dit zonder bestek te eten en zo begin ik met m'n handen aan deze operatie.
Er zit maar weinig vlees aan en de smaak is ook niet erg speciaal..
Goed nieuws voor kinderen met een cavia dus dat hun cavia niet gebakken hoeft te worden.

Op de weg terug schamen twee honden zich niet op straat en hebben het erg naar hun zin samen, in hun stijl.

Morgen vroeg eruit en ik nu ook vroeg in bed.
Later komt de Duitser van voor de Salkantay trek ook weer terug in het hostel en kunnen we allebei nog even elkaar beledigen.

Dag 111:

De wekker gaat vroeg, wel om 04:30.
Een halfuur later staat de taxi naar het vliegveld klaar. Bij het vliegveld inchecken en nog even de tijd doden.
Ik heb nog enkele soles over voor water, maar de machine pakt het twee keer niet en zo verwatert m'n geld maar kan ik het niet drinken.
Als backup heb ik alleen nog 20 dollar die ik nog steeds van de Staten over heb en nu maar moet gebruiken.

Dan is de eerste vlucht, op naar Lima.
Hier gaan veel backpackers naar toe maar ik heb van bijna allemaal gehoord dat het prima te missen valt en sla deze dus ook over.
Wel pak ik hier nog een ontbijtje maar dan op het vliegveld.

De tweede vlucht is naar Guayaquil in Ecuador.
Dat betekent ook de grens over wat geen probleem moet zijn, echter is ons bij aankomst in Peru verteld (door de warrige gids) dat je je visa moet laten zien bij het verlaten van Peru.
Dit visa is een klein papiertje wat de gehele tijd veilig in m'n tas heeft gezeten, echter ook tijdens de trek in de regen en nu is alle inkt uitgespreid...
Ik vrees voor een boete als ze moeilijk gaan doen.
Bij de controle m'n paspoort laten zien en dan afwachten....
Ze kijkt erg moeilijk maar vraagt nog niet naar m'n visa...
Nog niet.. Nog niet wordt een minuut later helemaal niet en m'n paspoort wordt netjes afgestempeld.

Hup het vliegtuig in en op naar Ecuador!

Er is maar een klein deel van Peru bezocht maar nog het was nog steeds erg gaaf.