Panama

Dag 164, San Blas, Panama:

Het is al donker wanneer we de haven van Cartagena uitvaren en nu op naar San Blas. Aan het roer staat de kapitein Totte en de crew bestaat uit zijn Duitse vriendin Sonja. Dubbelfunctie voor haar?
De verdere groep bestaat uit 9 reizigers en we zijn allemaal ongeveer dezelfde leeftijd.
Alle schoenen moeten uit en worden in een vuilniszak gestopt voor de komende dagen. Deze zijn toch overbodig.

De eerste dagen van de vaart beloven ruig te worden omdat deze een stuk over open zee gaan.
In tegenstelling tot de Galapagos ben ik nu beter voorbereid en heb een doosje met pillen tegen zeeziekte.
Een uur voor het slapen gaan een pilletje innemen en daarna als een blok in slaap vallen.

Dag 165:

Vandaag varen, varen en nog eens varen. Het uitzicht bestaat heel eentonig uit water.
Mijn dagindeling is ook aardig eentonig en bestaat uit veel slapen en vooral eruit voor eten. Soms eens een boekje lezen als de maag het toestaat.

De voorzieningen zijn beperkt en zelfs water inschenken in een flesje blijkt een uitdaging. Qua stroom ben ik met twee volle powerbanks goed voorbereid.
Buiten m’n elektronica opladen doe ik mezelf opladen en de bank bevalt me goed.

Dag 166:

Vroeg in de middag zien we weer land, er is eindelijk geen open zee meer en het varen wordt daardoor ook een stuk rustiger.
De chillboot is een chillboot voor een reden en op het dek wordt aardig met de meeste van de groep gechilld. En buiten dit doe ik het ook vrolijk in m’n eentje met een boek.

Dag 167:

Yes, we zijn er! It’s San Blas baby!
We kunnen vandaag eindelijk weer een keer op land. Niet het vasteland maar de eilanden van San Blas. Dit zijn kleine eilanden waarvan er veel bijna onbewoond zijn. Ze zijn dan soms ook even groot als een voetbalveld.
Maar wat een paradijs zeg. Een heldere blauwe zee, goudbruine stranden en palmbomen. Qua menselijke bouwwerken staat er alleen een hutje op.
We worden niet aan land gebracht maar moeten in het water springen en er zelf naar toe zwemmen. Samen met de Nederlandse Arjan pakken we een pilsje vast en springen in het water.
Dan het strand oplopen en heerlijk genieten, tevens ook hopen dat de boot niet wegvaart maar daar vertrouwen we wel op.
Er komen nog meer mensen naar het eiland en de sfeer zit er goed in.
Arjan en ik doen nog een verkenningstocht en komen rare dingen tegen, afval spoelt helaas ook aan op de eilanden en zo komen we bijvoorbeeld ook een croc tegen.

Later zijn we allemaal weer terug op de boot en bij de volgende stop krijgen we ook kans om te gaan snorkelen. Er is koraal hier en een stel vissen dus dat slaan we zeker niet af.

Op de boot zijn we later van de zon aan het genieten wanneer er van een andere boot nog wat mensen komen voor een praatje. Hun zitten op een catamaran, erg mooie boot.
Later gaan we ook nog even naar hun boot toe. Deze mensen gaan net de andere kant op en hebben dus nog een aardige weg (water) te gaan tot Colombia.

In de avond wordt er bij onze boot aardig gedronken. De Ierse vrouwen praten over de voordelen van sterke drank met water drinken wat tot veel discussie leidt.
Verder doen we een potje ‘Never have I ever’, wat een erg goede manier is om de groep goed te leren kennen. Flink lachen.
Met de boxen van de boot draaien we hard muziek en in het donker gaat iedereen weer het water in. Heerlijke gekkigheid.
Daarna nog meer drankspellen.
Er zijn geen zorgen hier op de boot, gelukkig wel drank.

Dag 168:

Vandaag komen we aan op een nieuw eiland en hier wederom naar toe zwemmen.
Verder valt er weinig te melden behalve dat er overdag veel genoten wordt en het hier nog steeds een paradijs is.
Arjan klimt met behulp van de kapitein en zekeringen nog wel de mast op en komt erg ver. Als het daarna langzaamaan begint te regenen moet hij toch naar beneden maar erg prima gedaan.

Daarna zijn er nog diepe gesprekken over Ierland en vijf minuten later gaat het ineens over gebroken penissen.
Dat onderwerp is geen probleem (nouja...) maar dat de drank even later op is, is wel een probleem.
Gelukkig staat er wel nog iets op het menu van vanavond. Voor mij is dit zelfs de eerste keer. Sonja en Totte hebben vandaag verse kreeft gekocht als extraatje.
Het klaarmaken duurt even maar het smaakt wel heerlijk.

Na het genieten van het avondeten begint het meer te stormen... Zelfs zo erg dat het misschien niet mogelijk is om morgen terug te gaan naar het vasteland.
Het is pijnlijk dat de drank op is maar er is nog eten genoeg dus eigenlijk maakt het ons niet veel uit.
Wel hebben we medelijden met de gepasseerde catamaran, deze mensen zitten nu met storm op de open zee. De schatting van Sonja is dat ze allemaal kotsmisselijk zijn van de golven.

In tegenstelling tot hun hebben wij onze slaap snel gevonden.

Dag 169:

Geen haast vandaag en rustig aan ontbijten. Het is nog steeds afwachten of we vandaag kunnen vertrekken of nog een dag langer op de San Blas moeten blijven. We weten in ieder geval dat er ontzettend veel regen is.
Na een paar uur komt het verlossende woord, we kunnen vandaag toch door.
Eerst nog een stuk varen en dan moeten we de spullen inpakken.
We gaan eerst nog lunchen op een eiland en daarna met een andere boot door. Nu vast afscheid afnemen van Totte.
Tevens controleren of alle paspoorten mee zijn. Deze zijn niet verloren gegaan.

Bij het ‘douane-eiland’ gaat Sonja alles regelen en kunnen wij nog even de tijd doden. Ondertussen verwonderen of een aantal vlaggen met hakenkruizen erop...
Gelukkig wordt hier niet de nazi-swastika bedoeld.
Daarover gesproken kunnen we nu wel van een Duitser afscheid nemen. Sonja gaat namelijk terug naar haar kapitein, wij met een andere boot naar het vasteland.

Met deze boot nog rotsen ontwijken en het einde van de vaart door een rivier en we zien al veel van het mooie landschap. Om daarna weer op land te stappen voelt even onwerkelijk. De komende uren/dagen voelt het soms ook alsof ik op de boot zit. Maar it’s Panama baby!

Snel wat frisse kleren en dan komen we allemaal tot een minder fijne ontdekking... De vuilniszak met schoenen ligt nog steeds op de boot.
Ik heb momenteel slippers maar m’n wandelschoenen met steunzolen erin zijn dus een heel eind weg...
Dit probleem is voor later en met een jeep op naar Panama Stad.

Het plan was om hier bij Luna’s Castle te verblijven en dit geldt toevallig ook voor de twee Ierse dames van de boot. Onderweg krijgen we echter te horen dat dit hostel vol zit en we gaan met de Duitsers mee naar een ander hostel.
We hebben een erg actieve chauffeur wat wel lachen is. We krijgen er meteen ook erg harde muziek bij.
Na een paar uur zien we de stad en deze is een stuk groter dan verwacht. Verschillende wolkenkrabbers waardoor het er een stuk ‘westers’ uitziet dan de laatste landen.
Het is inmiddels donker en het ziet er prachtig uit.

Het hostel is Bella Vista en hier hebben we na een kleine week eindelijk weer Wifi.
Ook kunnen we zelf weer eten halen wat voor mij een heerlijke shoarma wordt.
Tevens ook weer het genot van een goede douche en een comfortabeler bed. We verblijven hier in pods.

Dag 170:

De dag wordt rustig aan begonnen en daarna samen met de Ierse meiden de stad in. Echter gaan we redelijk snel allebei een andere kant op.
Voor mij eerst een laat ontbijt zoeken en verrassend wordt het rijst met kip. Al gaat deze er erg goed in.

Voor mij wordt het vervolg richting western union.
Buiten hoge gebouwen heeft de stad ook veel ketens zoals onder andere TGI friday.
De western union is weinig veranderd en duurt wederom verschrikkelijk lang. Het lijkt nooit snel te kunnen.
Er is nu een probleem met de doopnamen, deze heb ik voorheen niet ingevuld en hier blijkt dat ineens een probleem te zijn. Eerst een uur wachten dus.

Wat rondlopen en vitamine en drinken zoeken.
Daarna terug en het wordt weer langer wachten, maar het lukt in ieder geval. In plaats van de verwachte 15 minuten duurt het 4 uur.
Na dit gedoe vrolijk terug lopen.

Bij een mini mart wat drinken kopen en buiten spreekt een oude man me in het Engels aan en praat een beetje.
Lijkt een lieve vent en vertelt dat die Nederland geweldig vindt.
Hij eindigt met te zeggen dat Panama stad heel mooi is en voegt daar op het laatste moment aan toe: a lot of fucking and sucking!
Een mooi onverwacht einde op dit korte gesprek.

Eenmaal terug bij het hostel afscheid nemen van de Ierse meiden en opnieuw welkom zeggen tegen Netflix.
Ook weer contact met la familia, de groep die in Colombia achtergebleven is. Gelukkig wordt de app ook gebruikt om gemaakte grappen te delen.
Ik raak nog aan de praat met een Tsjech die niet geweldig Engels spreekt maar hij is immens enthousiast over het reizen wat erg leuk is.
Wat later nog beter is, is dat hij rum uitdeelt.
De Duitsers komen ook terug bij het hostel wat de sfeer volledig verpest. We kennen elkaar nu een beetje en vooral met de Duitse vent van dit clubje valt wel mee te lachen.

Zelf nog even wat eten halen en hier zijn al wat mensen vrolijk aan het dansen. Het is ook zaterdag en ik krijg zelf ook meer zin om iets te gaan ondernemen. Alleen zou schoenen ook handig zijn..

Dag 171:

Nog steeds geen schoenen. Wel Netflix en dus een chilldag

We zijn nog in contact met Sonja op de boot en de schoenen waren al opgestuurd en ondertussen ook gevonden. Ze waren verstuurd naar Luna’s castle...
Nouja ik blij in ieder geval en de Duitsers gaan toevallig in de avond de schoenen ophalen. Bedankt daarvoor, nu nog fietsen teruggeven.

Met de schoenen weer in bezit kunnen er voor morgen weer wat plannen gemaakt worden. Voor morgen... Nu lekker niks.

Dag 172:

Vandaag uitchecken bij dit hostel.
Na een douche wordt de tas ingepakt en dan alles naar beneden sjouwen.
Deze keer op tijd uitchecken gezien ik gisteren misschien ook uit wilde checken maar telkens wachtte, dit tot ontevredenheid van één van de eigenaren van het hostel.

Voorlopig de spullen achterlaten en op naar de metro.. Met moeite en wat hulp lukt het me om een kaartje te bemachtigen.
Later bij de bus-terminal een kaartje kopen voor de bus van vanavond naar het plaatsje David.
Dan nog even rondlopen gezien hier ook een winkelcentrum zit en ik nog geen voetbalshirt van Panama heb. Echter heb ik hier geen 80 euro voor over dus dit plan belandt voor nu nog op een zijspoor.

Wel pak ik een bus naar het Panama kanaal. Deze is moeilijk te vinden maar deze rit naar ‘Milaflores’ wordt nog gevonden.
Na een relatief korte is de aankomst bij Milaflores en eindelijk het kanaal!
Hoe het eruit ziet? Het is een kanaal... Met water.. Maar wel gaaf.
Je kan een tour pakken maar voor deze 45 minuten betaal je 15 dollar en ik kies ervoor om zelf wat rond te gaan lopen.
Rondom het kanaal staan borden met waarschuwingen voor krokodillen maar helaas blijft het voor mij bij deze borden en ik pak een bus terug.

Eerst nog even chillen bij het hostel en dan de stad in voor een wandeling. Hier kom ik bij een sportwinkel waarin ze misschien wel een goed voetbalshirt hebben.
Ik vind een shirt dat lijkt op een voetbalshirt van Panama met erop ‘Russia 2018’ en hoewel mij niet duidelijk wordt of dit een ‘echte nepperd’ is ben ik er tevreden mee.
Later bij een drankwinkeltje wat rondkijken en hier verkopen ze onder andere een ‘Brabante’ bier.

Voor het eten leek het me leuk om bij TGI Friday te gaan eten maar dit blijkt toch duurder dan ik dacht. En het is niet simpel om aan meer contant geld te komen.
Er is wel genoeg geld voor fastfood bij Carl’s jr en dit smaakt ook zeker prima.

Daarna terug naar het hostel en met de metro weer naar de busterminal. Hier pak ik om 11 uur in de avond de bus naar David. Een busrit van zo’n 6,5 uur.

Dag 173:

Vroeg in de ochtend wakker worden in de bus... Het is allemaal erg onduidelijk hoe het gaat en na wat pogingen tot rondvragen pak ik een taxi die me naar Valle Hornito / Lost and Found brengt.

Mijn hoofd staat nog op slapen maar de taxi-chauffeur begrijpt dit niet en wil me vooral laten feesten.
Hij heeft een beeldscherm in z’n taxi en draait hierop klassiekers, van Celine Dion tot Guns n’ Roses. Ook blijkt aan z’n praat snel dat hij een tekort heeft en snel een vrouw kan gebruiken. Toch is het hele gedoe wel vermakelijk.
Ook de taxi heeft een tekort maar dan aan koelvloeistof.
De motor begint te roken en het is nog een aardige rit bergopwaarts. Echter heeft de auto erg moeilijk met de rit en moeten we verschillende keren stoppen.
Ik hoop dat we niet stranden en met moeite komen we toch aan op de bestemming. Meteen al een prachtig uitzicht op de vallei.

In deze jungle / vallei zit een hostel dat flink is afgesloten van de buitenwereld. Het moet echter wel prachtig zijn.
Met al m’n spullen nog zo’n halfuur naar boven strompelen en dan ben ik bij dit oord aangekomen. Verschillende kleine gebouwtjes verspreid en het ziet er geweldig uit. Veel natuur.
Bij het inchecken wordt op het dak van één van de gebouwen meteen een aap gespot die wat fruit aan het stelen is.
Daarachter een uitzicht over de vallei die momenteel licht met mist bedekt is.

Het is nog vroeg en eerst wat bijslapen in de kamer.
Daarna in een hangmat genieten van het uitzicht en de rust.
Tegen de avond ga ik naar de 'algemene ruimte', dit is hier allemaal open lucht wat het nog avontuurlijker maakt.
Een paar mensen zijn het spel exploding kittens aan het spelen en met een pilsje in de hand ga ik bij hun zitten.
Daarna hebben we nog met z’n allen avondeten.
Terwijl we hierop wachten kom ik nog bekenden tegen van death road in Bolivia! Namelijk het koppel George en Sophie.
Deze hebben ook een hele reis afgelegd en wanneer we de bestemmingen bespreken zijn we elkaar soms maar net misgelopen.
Ook zijn er hier twee Nederlanders.
Mijn contante geld gaat er toch erg snel door en ik vraag aan één van hun of ze contant geld over hebben wat ze aan mij kunnen geven en dat ik het naar hun overmaak. Klinkt voor hun mogelijk erg vaag maar gelukkig kunnen we toch eruit komen.

Hoewel het hostel weinig mensen heeft en afgelegen is, is er toch een bar. Het is nou niet zo dat daar tientallen mensen zijn, of zelfs in kunnen, maar er staat een bar en er is drank en muziek.
Eén van de Canadese eigenaren fungeert hier als barman. Deze heeft samen met een vriend dit hele hostel uit de grond getrokken.

We zijn met een man 8 en iedereen heeft zin in een drankje. Er ligt hier triviant en zo wordt dit ons drankspel. Erg gezellig en veel ongein.
Na een paar drankjes (en wanneer het happy hour voorbij is) besluiten we om het roer om te gooien en is drank niet meer de inzet, maar kleren.
Strip-triviant is vanaf nu een feit.
Dit heeft z’n voor- en nadelen maar sowieso hilarisch.

Daarna gaan we door met Jenga unchained. Niet de standaard spel-variant maar deze toren staat zo’n anderhalve meter hoog. Wanneer je hem laat vallen moet je je glas leeg drinken. Tevens staat op elk blok een opdracht die je pas weet als je het blok eruit haalt.
We doen dit om de beurt en er komt vanalles voor.
Voor mij komt het spel erop neer dat ik aan Noor wordt vastgetaped en dan moeten we Taylor Swift zingen.
Het was zo’n avond.

Dag 174:

In de ochtend lekker de tijd nemen. Er zijn hier geen winkels in de buurt maar er is wel prima ontbijt te bestellen in het hostel.
Hierna echt op avontuur, schatzoeken.
Ze hebben hier een treasure hunt uitgezet van Indiana Jones. Het idee is dat je een kaart krijgt en de eerste hint waar je naar toe moet in de rimboe.
Op die plek vind je dan weer de volgende hint en zo verder.
Het is dus een combinatie van hiken en raadsels oplossen. Nice.

Onderweg naar de eerste stop is het vaak al klauteren tussen en naar rotsen en bomen. Na een tijdje wordt de eerste stop gevonden en hier is ook nog eens een mooi uitzicht.
De hint is erg simpel en op naar de tweede stop. Ondertussen ook een avontuurlijk filmpje maken voor m'n neefje zodat hij ook mee kan schatzoeken.
Hier verandert de natuur weer aardig en de volgende hint zo bij een boom moeten zijn die me doet denken aan 'Treebeard' van Lord of the Rings.
Zoeken en zoeken maar de tweede hint maar ik zie nergens een koker bij de boom... Nog wat meer rondlopen en dubbel checken maar ik heb het toch echt goed.

Helaas moet ik het na een tijdje toch opgeven, zat ik dan echt verkeerd?
Na de terugtocht ben ik weer terug bij het hostel en dan navragen. Ik zat dus toch goed! Echter hebben de vorige personen de koker waarschijnlijk slecht terug gelegd.
Ze willen me nog de volgende hint geven maar ik geloof het ondertussen wel.

Na een geïmproviseerde lunch bij het hostel vertrekken de Australiërs van gisteren en ze nemen nog afscheid.
Voor mij wordt het chillen met een boek en Netflix.
Het avondeten geeft genoeg motivatie om weer uit m'n bed te komen en hier is de sfeer weer gezellig. Er zijn ook weer een paar Nederlanders bijgekomen.
Ook de Canadese eigenaar spreek ik nog en deze laat me nog iets op z'n telefoon zien. Namelijk het filmpje van mij en de Noor die Taylor Swift zingen. .. Het ziet er nog slechter uit dan dat ik dacht maar wel hilarisch.
Hoewel de bar vanavond weer open is ga ik er vanavond niet naar toe. Morgen weer door en naar een paar eilanden waar de feestjes erg goed zouden zijn.
Mijn avond bestaat nog uit Mash, South Park en Pringles.

Dag 175:

De dag weer beginnen met een ontbijtje en dan dit hostel verlaten. De tocht naar de weg is naar beneden en dit is een stuk plezieriger.
Eenmaal bij de weg is het wachten op een bus dus die voorbij komt en die te laten stoppen. Ondertussen zittend op het gras genieten van het mooie uitzicht over de vallei.
Dan stopt er eindelijk een busje en deze gaat inderdaad naar mijn volgende bestemming: Bocas del Toro! Dit zijn een stel Panamese eilanden dicht tegen de grens van Costa Rica.

De bus rijdt niet over water dus er moet ook nog een boot gepakt worden. Een overstap hier regelen is simpel genoeg en ze zijn blij met zoveel toeristen. Het is dus niet nodig om aan de schipper te vragen of we over mogen varen.
Binnen nog geen halfuur zijn we 'ondervaart' en op naar een paradijs. Wederom prachtige zee en de eilanden zelf zijn ook geweldig. Deze zijn een stuk meer bewoond dan de San Blas. Maar wel een ontspannen sfeer.

Ik kies voor Hostel Selina, wederom een partyhostel. Dit hostel ligt meteen aan het water en van de 'gemeenschappelijke ruimte / kroeg' kan je meteen een duik nemen.
De kamer ziet er prima uit en is momenteel nog niet erg druk. Morgen is het een speciale dag, elke vrijdag (morgen dus) is het op deze eilanden 'Filthy Friday'. Dit is een georganiseerd feest wat een soort kroegentocht is maar dan naar verschillende eilanden. Het begint rond half twaalf in de ochtend.

Eerst nog even wat rondlopen en ik heb het eerder gekochte shirt van Panama aan en deze blijkt erg populair te zijn.
Verder is het voor mij ondertussen twee maanden geleden dat ik heb geschoren (scheerapparaat kapot) of naar de kapper geweest ben. Met m'n grote vriend Google maps vind ik een kapper en dan maar kijken wat er deze van bakt / kapt.
Hij werkt maar alleen en het is nog meer dan een uur wachten... Ondertussen een stel lokale die telkens Spaans praten. Erg gezellig dus.
Maar het wachten is het in dit geval zeker waard gezien deze kerel me weer pico bello eruit laat zien. Hij is een uur bezig bij mij en daarvoor betaal ik tien dollar.

Ik heb bij de lokale supermarkt eten gehaald en deze kant-en-klare ham-kaas croissantjes smaken goed na de magnetron.
Er zijn meer mensen in de keuken aan het koken en die zijn nogal uitgebreid bezig met koken.
Op dit moment kom ik ook tot de ontdekking dat het vandaag Thanksgiving is, ook leuk.

Als drank heb ik een fles rum met vanille smaak gehaald omdat waarom niet.
Bij de kamer ontmoet ik de Amsterdamse Loek en deze kerel is ook zo vriendelijk om mij met m'n geldproblemen te helpen.
Dit vieren we met een heerlijke Hoegaarden.
Wanneer ik aangeef dat ik uit Veldhoven kom (toevallig dat ik Veldhoven zei want vaak zeg ik Eindhoven) schrikt hij. Hij kent hier een koppel dat ook uit Veldhoven komt.
Niet veel later komen we deze Daisy en Sjors ook tegen. Daisy blijkt zelfs naar dezelfde basisschool geweest te zijn.
We drinken met z'n vieren nog wat door maar vanavond niet te gek, morgen groot feest!

Dag 176:

Eerst een klein ontbijtje maar vooral klaarmaken voor filthy friday. Het beginpunt is bij een tent 80 meter verderop en daar kan je een kaartje kopen. Na wat wikken en wegen besluit ik om m'n telefoon bij het hostel laten. Dat wordt wat apart maar beter dan kwijtraken, op wat voor manier dan ook.

De eerste kroeg begin ik om 11:45 en deze heeft de vorm van een verlaten schip. Hier wat rondkijken naar bekende, of anders andere gezellige mensen.
Buiten de Nederlanders van gisteren ken ik praktisch niemand en het is even zoeken maar dan raak ik aan de praat met wat gezellige Britten. Ook een licht irritante Amsterdammer maar die zie ik maar kort gelukkig.

Hoewel dit gezelschap prima is wordt het nog stukken beter.
Wanneer ik wat drinken bestel staan er twee kerels langs me en dit wordt heel snel gezellig. Dan blijken ze uit Nederland te komen, lekker!
Dan wordt het nog beter, Brabanders!
Wat heerlijk om hiermee weer op stap te gaan. Het woord 'pilske' klinkt als hemelse muziek in de oren.
En ik drink er nog een paar met Bart en Dennis (of was het nou Mark? Sorry kerels...). Althans... We drinken totdat het bier op is. Ze zijn niet extreem goed voorbereid. Gelukkig is het snel tijd om naar de boot te gaan en naar het volgende eiland en feesttent.

Op het volgende eiland is het ook weer erg gezellig. Wat een feest.
Om naar de wc te komen moet je over een 'pier..' lopen langs de heldere zee. Echter is er voor de mannen maar één wc en staat er constant een erg lange rij. Tja wat gaat er dan gebeuren? Er wordt veel in de zee gepist.
Overigens doen er ook veel mensen zwemmen maar dat is gelukkig wel nog op een kleine afstand van de natuurlijke wc.
Bij dit tweede eiland beschermen m'n twee Brabantse vrienden me ook nog van mezelf en zorgen dat ik m'n standaard hoger hou, nouja dat proberen ze in ieder geval wel.

Door naar eiland 3 en het is een gekkenhuis. Ondertussen is dit het beste feestje van de trip.
Ik kom ook nog de Noor van Lost and Found tegen maar we gaan nu geen Taylor Swift zingen.
Het bier vloeit nog steeds rijkelijk. Voor de toiletten staan beveiligers zodat mensen niet met z'n tweeën naar binnen gaan. Filthy indeed.
Bij deze tent raak ik de Brabanders even kwijt maar genoeg ander gezelschap, zoals de Britten van eerder en nog een hele groep. Gelukkig vind ik de Brabanders nog wel, of ja hun mij. En we gaan door naar de eindbestemming en dat is Hostel Selina. Wat ook prima fungeert als feestzaal.

Hier gebeurd ook weer vanalles en de gezellige Brabanders gaan na een tijdje naar huis, we zijn elkaar kwijt geraakt tenminste. Eén van hun had een telefoon maar bij die was de tweede tent samen met hem in het water gevallen. Heel jammer want hier stonden mijn contactgegevens in en we hebben nog wat selfies met z'n drieën gemaakt. Helaas dus kwijt voor altijd.
Sommige dingen zitten er vandaag net niet maar alleen ga ik nog een andere tent waar wat mensen zijn. Ook nog even Loek tegenkomen.
Na meer dan 14 uur feesten is het op en ga ik naar m'n bedje. Vreselijk goede dag.

Dag 177:

Het wakker worden valt vandaag nog mee al zijn er betere dagen geweest. Veel relaxen en met wat mensen van gisteren bijpraten, maar de Brabanders helaas niet (als iemand deze mensen toevallig kent laat maar weten).

Ik verleng vandaag nog wel wat betekent dat er nog minder tijd is voor Costa Rica, maar daar ga ik alleen nog verblijven in San José waar naar verluidt niet heel veel te doen is. En het is hier wel erg prima.

Ik ga veel om met de Braziliaanse kamergenoot Gabriel en we drinken rum cola en gaan later nog op stap. Eerst naar Barco hundido (verlaten schip kroeg) en daarna met wat mensen naar Summers.
Hier lijkt het wel alsof elke meid een vriend heeft.
Eén van de grappige (naja eigenlijk zielig) vind ik een vent die de hele avond een Duitse blonde probeert te versieren. Zij blijkt ook een vriend thuis te hebben. Sterkte kerel.

Gabriel en ik zijn elkaar uit het oog verloren maar het feest gaat nog gewoon door.
Summers sluit te vroeg dus dan terug naar Barro huppulepup.
Ik spreek met een meid uit Panama en zij spreekt bijna geen Engels, 10 seconden later zijn we omsingeld door 9 van haar vriendinnen en ze zijn allemaal benieuwd wat ik te zeggen heb en één van hun vertaalt. Absurd maar grappig.
Nog even doorfeesten en daarna doe ik m'n bedje weer opzoeken, nog even bijpraten met Gabriel die ook de weg teruggevonden heeft.

Dag 178:

Het is nu wel wat zwaarder wakker worden.
Rond 4 uur toch maar het bed uit en een duik nemen bij het hostel.
Daarna de stad in voor een wandeling.
Hier onder andere langs een voetbalveld dat binnen dezelfde hekken als het vliegveld staat. Dan komt er nog eens een vliegende keep aan de pas.

Bij het hostel Netflix kijken maar misschien wel meer entertainment is het telefoongesprek van een kamergenote die schijnbaar een erg vrije geest is.
In de avond nog een leuke wandeling en wat ronddolen door dit plaatsje.
Het einde van de reis is nu echt in zicht en het voelt raar om straks weer terug te gaan. Heel ander leven.

Ik pak nog wat biertjes bij het hostel maar vooral zelf van het uitzicht genieten.
Later nog even gezelschap van Gabriel alvorens ik het voor gezien hou. Vandaag zijn ook de meeste tenten dicht.

Dag 179:

Chilldagje.
Eigenlijk vooral naar buiten voor eten en dat is het ongeveer.
In de avond toch een paar corona pakken en met een Duitse koppel praten.

Dag 180:

Vandaag uitchecken en afscheid nemen maar de paar mensen die ik echt meer sprak zijn al eerder vertrokken.
Dan is het een boot naar het vasteland met het gezelschap van wat Duitse meiden. Het duurt allemaal erg lang maar we komen er wel.

Vervolgens een bus pakken en niet veel later zijn we bij de grens van Costa Rica.
De tijd in Panama lijkt voorbij gevlogen en het zin in reizen was gelukkig helemaal weer terug. Er zijn maar een paar bestemmingen hier geweest maar die waren stuk voor stuk bijzonder.

Bye Bye Panama. *cue Van Halen guitar solo*