Ecuador vasteland

Dag 123: Ecuador, Quito:

De prachtige Galapagos is verlaten en nu op naar nieuwe avonturen op het vasteland van Ecuador, en wel de hoofdstad Quito. It's Ecuador baby!
De aankomst van het vliegtuig is om 19:45 en dan uitzoeken hoe ik bij het geboekte hostel kom. 

In plaats van één lange taxi doe ik eerst de bus nemen, zo toch weer een tientje te besparen, en daarna alsnog verder met de taxi om uiteindelijk bij de slaapplaats Hostelito te arriveren. 
In plaats van gewone bedden hebben ze hier pods, erg gaaf. Minder licht en geluid en meer privacy.

Het is zondag en bijna alles is dicht maar Domino's is hier nog open en tegen pizza zeg ik geen nee. 
In de avond nog een film kijken met een paar mensen alvorens iedereen de pot op kan en ik de pod in. 
Van deze en nog wat grappen tegen mezelf val ik na het lachen in slaap. 

Dag 124:

Hoewel ik uitkeek naar de pods was de eerste nacht erin best slecht. Mogelijk ook omdat het weer wennen is aan de hoogte (2.850m).

Bij het ontbijt hier kan je kiezen uit een fruitsalade, french toast, toast met ei of pannenkoeken. Dat gaat er prima in. 

Vandaag de walking tour doen en hiernaartoe met de gisteren ontmoette Patrick uit Zwitserland. 
We zijn laat maar halen het nog en hier zie ik toevallig ook weer twee mensen van de Galapagos cruise. 

De walking tour begint ironisch genoeg met de bus maar zo komen we wel in het centrum aan. 
De eerste stop is het presidentieel paleis waar nu de wisseling van de wacht is. We hebben geluk en de president is ook van de partij en te bezichten op het balkon. 
Hij krijgt van de wisseling geen staande ovatie maar dat komt ook omdat hij in een rolstoel zit. 

Het is ongelovelijk druk voor deze bezienswaardigheid maar ik word van iets anders nog blijer. 
Ik kan namelijk eindelijk de opdracht van Roy Heijmans afronden, al is het niet helemaal gelukt. De opdracht is namelijk met iemand op de foto gaan met een Ronaldinho shirt, in Brazilië. 
Dat laatste is duidelijk niet gelukt maar er is wel eindelijk iemand met een Ronaldinho shirt! Snel een selfie nemen en de paar rare gezichten van de groep neem ik graaf voor lief.

Buiten de drukte krijgen we nog wat meer uitleg over de politiek hier en we kunnen tussendoor ook constant vragen stellen.
De walking tour gaat vervolgens naar wat kerken en hoewel het mooi om te zien is, heb ik ondertussen al wel genoeg kerken gezien.
Wel interessant is nog een muurschildering bij een gebouw (dit was vroeger ook een kerk als ik het goed heb gevolgd), deze muurschildering is redelijk voor het publiek verborgen omdat heel veel mensen het afkeurden. We kunnen deze nog van afstand zien en het zijn Christelijke figuren/gebruiken maar dan op een erg 'vulgaire' manier. Sommige mensen zouden beargumenteren dat hedendaagse Christelijke gebruiken nog slechter zijn, deze argumenten hou ik in dit erg gelovige land maar even voor me.

Later gaan we een soort museum in en krijgen hier wat oude voorwerpen te zien, ook een stel erg mooie maskers waar ik er graag één van mee zou nemen. Al zou deze de laatste twee maanden in m'n rugtas waarschijnlijk niet overleven.

Daarna gaan we nog een grote kerk binnen waar het binnen erg mooi uit ziet al doet het me wederom niet veel. De uitleg van de gids is wel weer interessant.

Tijdens het lopen ook onderling met verschillende mensen praten. Eerst met twee Nederlandse meiden van boven de rivieren die voor het einde de tour verlaten, daarna met een oude Amerikaan die hoorde dat ik Eindhoven zei en hij is daar schijnbaar ooit geweest en wilde er graag over praten (ik uiteraard ook).
Dit gesprek wordt schijnbaar weer opgevangen door een andere kerel die in het Nederlands tegen me begint te praten.

Deze kerel is Amsterdams en leeft, buiten het reizen, in Berlijn. Slechter dan deze twee dingen kan dus bijna niet.
Toch is deze toevallige ontmoeting niet bepaald de laatste keer dat we elkaar zien. 

De laatste stop is een grote overdekte markt waar vanalles te kopen is. Hier doen we wat apart fruit proberen, waarna we afscheid nemen van de gids en nog wat fooi geven.
Met Patrick pak ik lunch en dan gaan we allebei onze eigen kant op. Hij naar een kathedraal (deze zag ik in de verte al en dat is genoeg), ik op zoek naar reisbureaus voor een tour naar de Amazone die ik binnenkort wil doen. 
Eerdergenoemde 'Amsterdamse Duitser' (of andersom?) had eerder laten vallen dat hij met z'n groepje ook op zoek was naar een tour voor de Amazone en we zouden misschien samen gaan kijken maar ik ben ze uit het oog verloren dus ga zelf op zoek.

Het eerste reisbureau (beginpunt van de tour) is simpel gevonden maar als ik daarna willekeurig rondloop is het even wennen dat dit niet de Galapagos is en er niet overal reisbureaus zijn. Ik vind er zelfs geeneen. 
Terug naar het eerste reisbureau en hier zie ik de Duitse Amsterdammer toch weer samen met z'n groep die verder bestaat uit twee meiden.
We kijken samen wat voor een tour en wisselen contactgegevens uit.

Hierna pak ik een taxi terug naar het hostel en daar ontspannen.
In de avond begin ik nog een korte wandeling die begint met eten vinden. 
Na het eten nog kort doorlopen wat al snel een stuk langer wordt gezien ik licht verdwaald raak.
Met wat richtingsgevoel (naja Google Maps heeft wellicht ook geholpen) vind ik de goede straat. Gek genoeg kan ik hier het hostel niet terugvinden.
Dan blijkt dat ik bij deze lange straat, waar ik in het midden aankwam, de verkeerde kant opgelopen ben. 
Na nog eens 30 minuten lopen is het hostel gelukkig wel in de straat.

Hier weer even contact met de mensen voor Amazone. Bij de chatgroep wordt een Duitser toegevoegd die mij meteen uit de groep gooit.
Hij heeft hiervoor sorry gezegd en zei dat hij dronken was en de knoppen van Facebook Messenger niet kende.
Leuke smoesjes maar ik ben niet verrast dat dit van een Duitser komt.

In het hostel nog met wat mensen het kaartspel 'Shithead' doen, wat ik hier voor het eerst leer. Bij dit spel kan je onder andere 'burnen' en een 'pick-up' doen (onthouden).

Als m'n laatste speciaal biertje hier leeg is ga ik eerst naar de wc-pot en daarna de slaap-pod.

Dag 125:

De dag weer beginnen met een erg goed ontbijt en daarna tot de conclusie komen dat de laatste zonnebril die ik mee heb toch echt z'n laatste (maar geen eerste) adem heeft uitgeblazen.

Wat dingen uitzoeken voor het vervolg van de reis. Ik overweeg flink om meer bestemmingen te doen in Ecuador zoals Banos of Mindo na de jungle tour, in dit geval zou ik waarschijnlijk minder tijd hebben in Colombia en m'n voorkeur gaat toch uit naar Colombia dus achteraf is dit uitzoeken verspilde tijd geweest. Naja dat hoort ook bij zelf reizen.

Dan toch nog de stad in en een taxi pakken naar het kabelbaanstation.
In deze taxi zijn verschillende camera's, zoals de meeste hier, waar ik nog een paar keer naar zwaai en knipoog.
Langs (en soms op) de weg staan verkopers met kant en klaar softijs op een hoorntje. 

Het laatste stuk naar het kabelstation moet er gelopen worden en alvorens dat ik daar ben is er eerst nog een pretpark/kermis wat helemaal verlaten is. Het ziet er nogal griezelig en zielig uit.

Daarna toch eindelijk de kabelkar gevonden, en hoewel het rustig is doe ik deze kar delen met twee tieners die naar hoe het lijkt op eerste date samen zijn. Het lijkt alsof ze zich allebei erg ongemakkelijk voelen waar ik in stilte van geniet.

De kar komt na zo'n 20 minuten op het eindstation aan en we zijn dan van bijna 4.000 meter hoogte. 
Hier is het erg mooi rondlopen en zijn er prachtige uitzichten.
Ik draag al de hele dag een korte broek en shirt en in dit geval is dat geen slimme beslissing geweest. De kou overleef ik gelukkig.

Daarna met de kar terug naar beneden en ik besluit het hele eind te voet terug te doen om wat van de gewone stad te zien.
Hiervoor beloon ik mezelf (door zulk soort excuses voel ik me minder schuldig) met een lunch bestaande uit salchipapa, oftewel friet met worst.

Terug bij het hostel waar kort ontspannen kan worden en dan door naar een ander hostel om de tour van de Amazone te boeken met het groepje.
Na wat wachten komt iedereen binnen druppen.
Dit is het eerste moment dat deze groep van 5 samen is, wat we dan niet weten is dat we nog een aantal weken aan elkaar vastzitten en dat de groep erg hecht wordt en later noemen we ons samen 'La Familia'.
In La Familia zitten: de Nederlandse Sjoerd, de Zuid-Afrikaanse Courtney, de Duitse Jonas en de Britse Annie.
We nemen elkaar niet te serieus (..) wat erg goed bevalt.
De keuze voor de Amazone valt op de Amazon Dolphin Lodge waar we vier dagen gaan verblijven.

Na het afspreken en alles kan ik terug naar m'n eigen hostel lopen, op deze route heb ik eerder een Subway gezien en deze hoop ik weer te vinden. Met wat moeite lukt dit dus kan er weer een heerlijk broodje naar binnen.
Daarna nog een film kijken bij het hostel met wat Corona.

Dag 126:

Uitgecheckt bij het hostel en vandaag wordt verder een heerlijke chilldag. 
Ook arriveert er een Brabander bij het hostel! En wel een meid uit Den Bosch die haar eerste dag vakantie heeft. Grappig om de verschillen te zien, gezien zij op dit moment nog moet wennen/leren hoe alles gaat net als ik bij het begin.

Om 21:15 met de taxi naar het busstation om daar de 'Amazone groep' te ontmoeten en met de nachtbus gaan we naar Lago Agrio te gaan voor de Amazone tour! 

Dag 127: Ecuador: Amazone:

Wakker worden in de bus en we zijn bijna bij de terminal. M'n oordopjes zijn mysterieus verloren gegaan tijdens de reis maar dat hoort er soms bij.

Met z'n vijven lopen we naar het verzamelpunt, onderweg een soort pannenkoek eten en Jonas pakt een 'bananenbol' die hij amper wegkrijgt.

Bij het verzamelpunt shithead spelen. Wat andere regels bij het kaarten zelf maar buiten dat is er nog een leuke extra regel. Als je twee keer achter elkaar verliest moet je een 'dare' doen (=durf, opdracht dus).
In dit geval moet Annie aan een vreemde de 'Adele'(naam van de zangeres) uitleggen, deze kende ik zelf ook nog niet.
Annie wordt al meteen vuurrood bij de gedachte en is extreem ongemakkelijk dat ze het nog aan iemand moet uit gaan leggen. Dit tot ons vermaak uiteraard.

Na wat wachten en meer shithead is daar dan eindelijk de bus en worden we verder gebracht, de jungle in. 
We ontmoeten de gids, een redelijk kleine vent met toch nog genoeg massa. Vrolijke vent en gelukkig niet te gehaast, z’n naam ontgaat me maar hij heeft z’n volledige naam op z’n arm getatoeëerd wat me ergens herkenbaar voorkomt. 
We kunnen de laatste inkopen doen en dan met een klein bootje gaan we naar de slaapplaats. Er zijn nog twee Duitsers bij de groep gekomen, fijn zeg. 

Dit mooie avontuur is nu echt van start en de eerste spot is een boom, en dan keer duizend. Prachtige natuur hier, ongelofelijk gaaf om hier rond te varen.
Om er goed in te komen zet ik Guns N' Roses op met 'Welcome to the jungle'.
Deze zet ik daarna toch weer af als duidelijk wordt dat de gids al bezig is met vogels spotten. De gids lijkt wel haviksogen te hebben (no pun intended) en ziet hoog en aardig ver al vogels in de bomen. Hiervoor moeten wij na herhaaldelijk wijzen nog 3 minuten naar kijken voordat we zelfs maar iets zien.

Op deze manier komen we toch al veel tegen. Het begint zelfs met een condor die helemaal in de top zit.
Hierna ook nog papegaaien en drie soorten apen.
Na het lange reizen wil ik ook graag iets anders zien, namelijk de binnenkant van m'n ogen.
Ik ben in de boot dan ook flink het knikkebollen, de laatste keer iets teveel naar zijkant van de boot waardoor ik bijna in het water zou vallen... M'n verdenking is dat een bepaald persoon hieraan had meegeholpen met een duwtje maar er waren helaas geen getuigen.

Daarna komen we aan bij de lodge waar we de komende nachten zullen slapen. Het begint met een klein platform meteen aan de rivier en daarna staan er wat houten huisjes/hutten. Het ziet er nog best prima uit.
Toeval of niet worden de Duitsers samen op een kamer gestopt en ook Sjoerd en ik komen bij elkaar op een kamer terecht.

Eerst nog een lunch pakken wat wel prima voedsel is. Verder ook genoeg Deet / muggenspray gebruiken gezien het hier vol met muggen zit, en dan maak ik er geen olifant van.
Ook is dit een gebied waar malaria voorkomt, ik heb voor m'n vakantie buiten verschillende inentingen ook malariapillen gekregen. Echter neemt niemand pillen en heb ik eerder in m'n reis ook al gehoord dat dit eigenlijk overbodig is. Ik laat ze dan ook lekker in m'n tas zitten.

We hebben nog wat tijd om te ontspannen, echt grandioos hier met hangmatten en dan midden in de jungle. Soms een boekje lezen en verder de groep beter leren kennen.

Na wat ontspannen gaan we de boot in, gelukkig is dit niet een totale mislukking. We hebben zelfs nog rubberen laarzen meegekregen.
Deze blijken ook al meteen bij de eerste stop nodig te zijn.
We gaan hier de mangrove in en de grond is erg vochtig, we zakken geregeld meerdere centimers weg. Met dit internationaal gezelschap is het jammer dat bijna niemand snapt 'dat ik wel door de grond kan zakken'. Al zullen sommige mensen zeggen dat dat voor hun een voordeel is..

Het is hier een echt avontuur en met klauteren en plassen ontwijken via boomwortels komen we verder. De gids zoekt naar dieren of insecten.
Na een tijdje een grote vondst; een heuse Anaconda!
Deze reusachtige slang van zo'n 4 meter ligt in de modder te slapen. De verwachting is dat hij nog niet zo erg lang geleden een prooi op heeft.
Hij is in ieder geval erg kalm en we gaan er allemaal mee op de foto, ook wat aanraken zit er nog in. Wel rustig aan bij de staart gezien de gids waarschuwt dat de anaconda extreem snel is met reageren.
Dit laatste zien we helaas niet in actie maar alsnog erg gaaf.
 
Op de terugweg wordt er nog vondst gedaan, in het water zwemt een elektrische paling. Alle camera's en go-pro's komen weer tevoorschijn maar het is dan ook erg gaaf.

Met de boot naar de volgende stop, dit is een rustiger stuk van de rivier met wat land/moeras. Hier meren we aan en dan kunnen we gaan zwemmen.
Zwemmen in de Amazone slaan we niet af en hier nemen we dan ook allemaal een duik. Grappen over 'nep-aanvallen' is natuurlijk onweerstaanbaar voor iedereen, gelukkig/jammer wordt er niemand opgegeten.

We varen terug om de zonsondergang te zien maar eigenlijk wordt dit meer de 'maansopgang'. Ook nog enkele vleermuizen die snel voorbij vliegen.
We zijn het er allemaal over eens dat het een erg goede eerste dag geweest is. 

Terug bij het verblijf kunnen we nog wat ontspannen. Er staat hier ook een schaakbord en samen met Jonas spelen we een potje. Het eerste potje wordt helaas door hem gewonnen maar een rivaliteit is geboren en hier blijft het uiteraard niet bij zitten.

Later krijgen we nog avondeten en we pakken hier ook drankje bij. Ik ben hier op voorbereid en heb een veldfles sterke drank meegenomen.
Na het eten nog wat doordrinken en we spelen ook weer shithead.
Daarna het bed opzoeken en onder een klamboe in slaapvallen met de geluiden van de jungle op de achtergrond.

Dag 128:

De dag begint met een ontbijt op acht uur en niet veel later vertrekken we met de boot naar het beginpunt van een hike.
Onderweg met de boot (onderwater, maar boven water eigenlijk?) is genoeg te zien en nu zijn het schildpadden aan de oever, ook vindt de gids weer vogels op plekken waar wij nog steeds 10 minuten voor moeten zoeken.

Bij het begin van de hike komen de rubberen laarzen weer goed van pas en na het water/modder komt er een beter begaanbaar pad.
Dit volgen we en de gids laat vanalles zien en geeft er uitleg bij. Hij vindt grote insecten of bijvoorbeeld een 'zombie-schorpioen', een schorpioen die stil op de boom zit omdat hij door een parasiet helemaal verdoofd en is langzaam van binnen verwerkt wordt. Of weer een hoop klein insecten op een boom die je hand opgaan als je even je hand op de boomstam rust. 
Ook diverse planten, zoals een plant waarop je met een stokje kan schrijven en het dan rood wordt. Ook de eerste grote 'vine' (liaan). Van kinds af aan ben ik al gek op klimmen op rotsen en bomen (en hiermee ook m'n moeder doodsangsten uit laten staan, die geregeld zei 'niet zo hoog Leon'), deze kans bij de liaan laat ik dus ook zeker niet liggen.
Het is even wennen met de rubberen laarzen maar ik kom toch nog een paar meter omhoog. Later nog een filmpje van precies 4 seconden maken met deze liaan wat een woordgrap is waar ik alleen zelf hard om moet lachen.
 
Het pad wordt weer vervolgd en zo komen we bij een mierennest uit. De mieren zijn flink aan het sjouwen en we zien rijen vol. Verschillende mensen kiezen een mier en dan is het een wedstrijd welke mier als eerste bij de finish komt.
Ook pakt de gids hier een soldaat mier op, en kan hierdoor kunnen we goed de 'klauwen' op de voorpoten zien. De gids biedt ook aan om je hierdoor te laten bijten en ik en Courtney zijn hier wel benieuwd naar. Zo erg kan het toch niet zijn?
Nouja bij mij kruipt de mier iets verder op m'n vinger voordat het beest bijt en het voelt alsof iemand een mes in m'n vinger steekt.. Mogelijk de grootste pijn van de trip. Dit uiteraard tot hilariteit bij de anderen, die nog wel een foto maken van de bloeddrupels op m'n vinger.
Op deze manier kan ik wel zeggen dat ik 'tot bloedens toe ben aangevallen in de Amazone', al kan ik dan beter de details weglaten.
Als laatste van de mieren vist de gids nog een koninginnenmier naar boven van onder de grond.

Op het laatste stuk van deze hike komen we ook nog kikkers tegen, deze worden soms met moeite gevangen maar we kunnen ze dan ook nog vasthouden, met moeite.
Verder is het gewoon prachtig om door dit bos te wandelen en maar een weg (of pad, voor een flauwe dubbele betekenis) te vinden. 

Bij de boot gaan we nu niet met behulp van een motor terug maar moeten we zelf peddelen. Schijnbaar zou dit ook helpen om een kaaiman te vinden.
Ik zou graag zeggen dat we hier erg volwassen mee omgingen en dat we elkaar niet nat deden maken met behulp van de peddels. Ik had dit graag willen zeggen...
We komen helaas geen kaaiman tegen, wel doen we veel zingen. Jonas en Sjoerd zingen voor de eerste keer een Bob Dylan nummer welke ik helaas niet herinner, met z'n allen zingen we onder andere Piano Man en Sjoerd en ik laten ze nog Nederlandse meezingers horen van onder andere Guus Meeuwis en André Hazes.

Bij het verblijf lunch en de kans om bij te komen. Tegen de tijd dat het bijna donker wordt gaan we weer met de boot om nog rond te varen en een aantal dieren te zien die nu beter zichtbaar zouden moeten zijn.
Onderweg (water) zit ik nu langs de gids en zo wat meer te weten komen over hoe hij leeft en dergelijke. Hij heeft een vriendin/vrouw al hadden we dat door bepaalde redenen niet helemaal verwacht.

In ieder geval gaan we nu eerst op zoek naar een kaaiman. Vroeger had ik door de Fata Morgana in de Efteling een trauma voor krokodillen maar nu kijk ik er naar uit.
Door het donker en de stenen is het voor de boot moeilijk te maneuvreren maar we komen langzaamaan verder. De gids stapt het water in en gaat met z'n zaklamp het pikkedonker in.
Een paar minuten komt hij terug met iets in z'n handen, hij heeft zowaar een kaaiman in z'n handen. Erg gaaf!
Ook komt hij nog een keer terug met een slang op een stokje.

Dan weer terug naar de lodge terwijl we al veel honger hebben, het diner staat gelukkig snel klaar.
De groep doet niet echt aan de originele namen. Zo wordt Courtney al lang niet meer Courtney genoemd maar Shortney (Court klinkt als het Nederlandse kort wat dan in het Engels weer Short is, en iets met een rapper Shorty die ze probeerde na te doen maar die niemand kende). 
Ook ik ben buiten m'n weten van naam veranderd en deze is nu Dutch Junior, of DJ. Sjoerd is namelijk ouder dus ik heb maar met deze bijnaam te leven. Later wordt m'n naam ook Baby D voor sommigen, wat ik prima vind behalve dat het zonder uitleg een fout en onterecht beeld kan geven.
Later die avond wordt Sjoerd hernoemd naar Grandpa (opa) en ook hij komt niet van deze bijnaam af. Jonas wordt momenteel Team Germany genoemd en voor Annie is de bijnaam nog in onderhandeling.

Er wordt weer shithead gespeeld en omdat sommige mensen twee keer achter elkaar verliezen komen er weer meer dares voor later. De vrijwillige pick-ups worden bij het spel verboden, wat juist bij mijn tactiek hoorde. 
Annie wordt bekend omdat ze 'al haar zevens burned' wat een erg domme move is, helaas heeft het later ook voor mij nog een klein gevolg.

Een paar mensen hebben een fles sterke drank gekocht en zo beginnen we ook met een paar drankspellen, en wel '21' en 'Chickens at the ready'. Dat laatste is het meest domme drankspel ooit. Wat uiteraard erg grappig wordt.
Later gaan we nog naar de rookplaats wat hoger ligt dan de rest van de gebouwen en dichter bij de rivier. Erg mooi en ook mooi dat er hier verschillende hangmatten zijn. Hier wordt flink mee geschommeld en met behulp van kaarsen maken we de vrouwen bang om te bewegen.

Later gaan we allemaal terug naar ons eigen bed met klamboe, waar gelukkig geen kaarsen zijn.

Dag 129:

De laatste volledige dag in de Amazone en na het ontbijt vertrekken we weer. Vandaag gaan we naar lokale stammen toe (niet van bomen).
Onderweg kijken we met de verrekijker nog rond en vinden zo een aap, deze lijkt meer op een furby maar alsnog leuk.

Eenmaal bij de lokale stam krijgen we gezichtsverf op en gaan vervolgens op zoek naar het fruit Yuca. Dit moeten we dan met een machete hakken om het uit de grond te krijgen. Zeker niet mis.
Later gaan we hiermee nog een heel gerecht maken en het is ook deel van de lunch.

In de hut waar we verblijven komen dan een stel kinderen die hun zelfgemaakte sieraden verkopen. Het is wel lachen en totaal niet opdringerig en je voelt je niet verplicht om iets te kopen.
Ik vind nog wel een leuk armbandje en koop deze voor een erg lage prijs wat hun toch weer blij maakt.

De laatste stop hier is een Sjamaan. Deze beste kerel is niet altijd beschikbaar en we hebben dus geluk, aldus de gids.
Wel een erg aardige vent en hoewel hij in andere dingen gelooft kan hij het nog redelijk begripvol uitleggen en dringt niks op.
Ook krijgen we hier een (erg) klein beetje Ayeusca. Dit is een drankje wat bij een grotere hoeveelheid tot een ware trip, denk drugs, kan leiden. Erg interessant de verhalen hierover. Verder wel verdomde smerig.
Bij de sjamaan krijgen verschillende mensen, waaronder ik, ook een cleansing van ons aura wat er half op neerkomt dat we met een stok met bladeren worden geslagen. Dat is wellicht iets kort door de bocht maar toch.

Dan weer met de boot terug, deze ritjes zijn telkens zo'n 20-40 minuten. Nu verzorg ik een gedeelte van het entertainment door Taylor Swift uit m'n hoofd te zingen, even later zijn we ook met z'n allen Disney nummers aan het zingen maar dan in onze eigen taal.
Wel tussendoor even stoppen met zingen om een toekan te bekijken.

Bij de lodge weer een potje schaken met Team Germany en deze keer gaat de winst naar mij.
Met de boot vertrekken we dan weer en eerst kunnen we even zwemmen, hier zijn altijd al meerdere groepen en nu ook één met een erg mooie dame erbij. Ik maak dit tactisch kenbaar waardoor nu ineens meerdere mensen me proberen over te halen om haar nu meteen aan te spreken.
Hier ga ik niet op in op dit moment en niet veel later vertrekken we voor een nachtelijke hike.
Het is bij de nachtelijke hike echt bijzonder gaaf om zo door het bos te lopen en met zaklampen zoeken naar insecten of wat dan ook. 'Net als in de film'. 

Dan wederom door het donker met de boot terug en hier worden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel. Dan even realiseren dat je nu op een bootje op de Amazone vaart in het midden van de jungle aan de andere kant van de wereld en uitkijkt op de sterrenhemel.

Na het diner gaan we weer wat shithead spelen en deze keer ben ik de pineut en verlies twee keer achter elkaar wat een dare betekent. 
Mijn dare? De 'erg mooie meid' zien we morgen waarschijnlijk weer en deze keer moet ik dus onder dwang haar aanspreken en wel met de openingszin  (pickup-line);'I burned all my sevens so now I need to do a pick-up'. 
Graag had ik zelf een betere zin gebruikt maar helaas...

De avond sluit ik af na een potje schaken tegen Team Germany en deze eindigt in gelijk waardoor we later nog maar een keer moeten spelen.
Daarna op tijd naar bed, morgen vroeg eruit.

Dag 130:

Op deze laatste dag vertrekken we om 05:30 met de boot om de zonsopgang te zien, ondanks het erg vroege opstaan doen we hem nog steeds missen.

We proberen dan nog vogels te spotten. Hoewel het prachtig zijn we niet meer heel serieus bezig en zijn blij als we een kleine zwarte vogel als eerste zien.
Wel erg gaaf is dat we nog een luiaard zien.

Na dit vroege begin krijgen we een ontbijt en daarna is het klaarmaken om te vertrekken. Nog schaken met Team Germany en zo neem ik de voorsprong. Ik zal ook niet ontkennen dat ik daarna verschillende keren heb gezongen 'Schade Deutschland alles ist vorbei'.
We zijn de 'erg mooie meid' niet meer tegengekomen maar gelukkig/helaas komen we deze onderweg (water) nog tegen in een boot die de andere kant opgaat. Al schreeuwend doe ik mijn dare. Helaas niet 100% hoe het de bedoeling was maar toch.

Daarna zijn we uit de Amazone en gaan we eerst met de bus zo'n 45 naar de terminal en dan weer een erg lange busrit terug naar Quito. 
Nu komt ook eindelijk de bijnaam van Annie, deze vertelt een verhaal over een keer dat ze vaak 'Egg' werd genoemd door een willekeurige vent en wij komen zo op 'Eggy'. Hier komt ze ook niet vanaf. 
In de stille bus borrelt mij de inspiratie en zo schrijf ik een paar stukjes over 'Eggy and Shortney' op de melodie van 'Hakke en zage' (Toettoet Boinkboink). Hoewel ze niet bepaald positief zijn, zijn de beide vrouwen in de hemel.

Quito:

Als we na een lange rit eindelijk in Quito zijn moeten we nog een lokale bus pakken en hier krijgen we gezelschap van een erg dronken vent tot irritatie van sommige mensen en hilariteit van anderen.

We dineren nog met een hamburger en friet, eindelijk weer, en dan ieder naar ons eigen hostel toe. 
Hier eindelijk al m'n spullen weer terug en muren om me heen.

Dag 130:

In de ochtend beginnen met wat ontspannen en bijpraten met mensen die er voor de Amazone trip ook al waren. Veel zijn erg benieuwd naar de Amazone en zo worden er ervaringen uitgewisseld.
Even later verhuis ik naar het blue house hostel waar nu iedereen van 'La Familia' zit. Hier ook een Zwitser die samen met Shortney een soort onofficieel koppel is.

Vanavond kunnen we eindelijk een keer goed op stap met z'n allen en om deze reden alvast eten en drank halen. 
Bij het hostel een sigaret roken met de Zwitser en dan komt er een oude Amerikaan met een pet met de confederatie vlag erbij staan. Interessant (en ergens lachwekkend) om zijn redenering te horen.

Team Germany en ik zijn het schaken nog niet verleerd en hij is constant op z'n tablet aan het oefenen. We spelen eerst een potje dat ik win en het volgende potje komt hij ver voor te staan. Ik zou al bekant op moeten geven maar zie nog een mogelijkheid (met alleen een koning over) die hij niet ziet en zo kan ik het nog tot een gelijkspel maken, waarna hij doodziek naar de kamer gaat.

In de avond beginnen we met drinken. En dan ook goed.
We spelen drie drankspellen tegelijkertijd en het wordt één groot gekkenhuis. Nog niet vaak zo hard gelachen op de reis. 
Na wat zingen blijken we wat luid te zijn en besluiten we om door naar een kroeg te gaan.

We komen uit bij een tentje waar we een dollar of twee entree moeten betalen, al is dat mogelijk omdat we geen lokale mensen zijn.
Hier vloeit de drank weer verder en het is erg gezellig en we leren nog meer mensen kennen. Team Germany wordt na een tijd de kroeg uitgezet omdat het wat teveel bij hem werd.
Een aantal andere mensen verwennen zich aan wat lokale snuisterijen op de wc al hoor ik hiervan pas de dag later. 

Het is erg gezellig en na een tijdje gaan we met een stel Venezolanen (die moest ik even opzoeken) de kroeg uit. Rond een uur of twaalf is er een inval van de politie en hiervan hebben ze ons dus beschermd.
Met deze mensen en samen met grandpa en Eggy gaan we nog naar het appartement van één van deze 'studenten'. Al wisten we dat pas toen we de taxi uitstapten.
Opa en Eggy gaan rond een uur of één terug en ik blijf nog omdat het erg gezellig is. 
Ik pak een taxi terug rond half zes. 

Wat een avond.
Eenmaal terug in bed, in dezelfde kamer als de rest, lig ik in bed nog steeds hardop te lachen.

Dag 131:

Na een te korte nacht is het zwaar wakker worden, al voel ik me eerlijk gezegd nog niet helemaal nuchter. Dit is tevens ook het geval van bij de tas van grandpa al is dat niet door Nederlandse schuld.
Er zijn nog veel verhalen over gisteren uit te wisselen en Eggy vindt zichzelf een erg goede wingwoman. 

Hoewel erop deze dag voor een groot deel weinig gebeurd staat er nog iets erg gaafs op het programma. We gaan namelijk naar de wedstrijd Ecuador - Argentinië. Voor de kwalificatie van het WK 2018 in Rusland, Argentinië moet winnen om nog te kwalificeren.

Met de bus naar het stadion waar het uiteraard verschrikkelijk druk is, ook veel verkopers. Er is zware beveiliging maar dan even later zijn we toch bij de zitplaatsen. Hier zijn geen stoelen maar lange banken, dit draagt toch ook wel weer bij aan de sfeer.
Het merendeel van de supporters zijn van Ecuador (dat zich niet meer kan kwalificeren) maar de hoek met Argentijnse supporters zorgt voor evenveel sfeer.

De wedstrijd begint en al binnen een paar minuten staat het 1-0 voor Ecuador. Iedereen is hier erg verbaasd over maar wie weet maakt Ecuador vanavond een kans.

Dan Messi.
We zijn al blij genoeg om deze legendarische speler in het echt te zien spelen en worden ook niet teleurgesteld. Hij maakt een hattrick en maakt er zo een groot feest van voor Argentinië.
De supporters van Ecuador kan het allemaal weinig schelen en zo wordt de naam 'Messi' door het hele publiek gescandeerd.

Na de wedstrijd nog van de sfeer genieten en dan het stadion uit. Het is extreem druk bij de bussen en we besluiten terug te lopen. Erg gezellig onderweg en op vertrouwen moet ik ook een stuk achterwaarts lopen.

Bij het hostel ontmoeten we ook onze andere kamergenoot Deena. Een op z'n zachtst gezegd erg aparte meid.
Na wat whisky besluit ik er zelf nog even op uit te gaan. 
Eerste de kroeg van gisteren even bezoeken, die schijnbaar Dubai heet. 
Het is nu een stuk minder gezellig maar nog wel wat lullen met wat mensen. Er wordt weinig Engels gesproken, al kunnen verschillende mensen wel goed zeggen: 'you want to buy some coke?'
Hier haal ik m'n neus voor op. 
Het aanbod van deze mannen sla ik af en ook ben ik niet echt te spreken over een vent uit Venezuela die erg graag m'n telefoonnummer wilt. 

Daarna nog verder doorlopen en kom uit bij een club waar ik de 'uitsmijter' (hij is kleiner dan mij) James ontmoet. Deze komt uit de VS en zo kunnen we nog even wat lullen.
Deze club en eigenlijk overal is het bijna leeg en daarom besluit ik maar weer terug te gaan en is m'n bed ook een welkome blik.

Dag 132:

Overdag veel chillen gezien ik Quito nu wel gezien heb.
Tevens ook flink nadenken over het vervolg van m'n reis. 
De groep is erg gezellig en ook leuk om eens samen met mensen te reizen. Al is het natuurlijk wel aanpassen met plannen en dergelijke. 
Mijn plan was om naar Medellin te gaan waardoor ik wel wat dingen over sla maar ik heb (relatief) niet heel veel tijd meer, namelijk nog drie landen in zo'n anderhalve maand. 
Ik maak de keuze om voor nu nog met de groep mee te gaan wat betekent dat het laatste land, Costa Rica, een korter verblijf krijgt. Maar wellicht ga ik ooit nog terug naar centraal Amerika. 

In de middag nog een solo wandeling door de stad met een willekeurige route.

In de avond krijgen we nog bezoek van de Venezolaanse Andrea die ook wat verhalen vertelt, en foto's laat zien, van de protesten die ze daar heeft meegemaakt. Die hebben bijgedragen aan haar besluit om met haar vader naar Ecuador te verhuizen. 
Zowaar waren er dus toch nog wat diepgaande gesprekken. Een rondleiding door het hostel beviel haar ook goed.

Dag 133:

De laatste ochtend in Quito en wakker worden met een stel berichten waardoor ik voor een erg moeilijke keuze werd gesteld, waarschijnlijk de zwaarste van m'n reis. 
Flink praten en toch een manier gevonden waarop 'alle partijen' tevreden waren, inclusief m'n geweten.

Na al dit gedoe pakken we met z'n vijven de bus (de Zwitser gaat met een vriend in z'n eigen busje nog mee naar de volgende bestemming). Na de eerste bus moeten we nog twee bussen pakken.
Onderweg nog een flink gesprek met grandpa, hoewel hij het prachtige Brabantse accent minder waardeert kunnen we verder prima praten, uiteraard vooral over twee dingen: vrouwen en voetbal. 

Op naar Otavalo en quit on Quito. 

Ecuador, Otavalo:

Dit kleine stadje / dorp is niet heel bijzonder maar heeft toch wel wat leuke dingen. Met onze backpacks slenteren we door deze plaats heen op zoek naar een hostel.
Shortney en ik beoordelen de kamers en bij het tweede hostel vinden we zowel prima kamers als ook een prima prijs. Dit in het hostel flying donkey.

Otavalo staat vooral bekend om z'n markten en deze bezoeken we dan ook meteen. Hier zijn veel interessante dingen te zien en hoewel het vooral 'kijken kijken, niet kopen' is, schaf ik een schaakset aan. 
In plaats van zwart tegen wit, is het bij deze set de Spanjaarden tegen de Inca's wat er prachtig uit ziet.

Op een andere markt stikt het van de verse groente en fruit. Hoewel ik al bijna misselijk wordt van de groente is het wel erg nodig.
We halen met de hele groep veel ingrediënten en vertrekken weer naar het hostel.

Hier met z'n allen zelf koken, naja ik schil wat aardappelen en de vrouwen koken vooral maar het gaat om het idee.
Hierdoor krijgen we een gezellig diner wat steeds meer een kleine familie wordt, al is er wel iets raars met het 'favorietje van grandpa'.

Eerst wat shithead en zelf maak ik nog een korte wandeling (kort omdat m'n muziek voortijdig uitviel) en dan naar bed toe.

Dag 134:

In de ochtend ben ik niet helemaal fit en besluit een chilldag te houden. De rest gaat naar een meer toe om daar een hike te doen.

Tijdens de chilldag vooral netflixen maar ook whatsappen. Bij de teamapp (RKVVO 7!) wordt begonnen over het teamuitje, van het erover praten krijg ik er nu verschrikkelijk veel zin in maar het is nog een eindje weg, zowel tijd als afstand.

In de algemene ruimte aan het relaxen als de groep terug komt. Iets later krijgen we ook extra gezelschap en wel van een kindje van rond de zes dat alleen Spaans spreekt, maar hij is wel erg geïnteresseerd in tablets en chips. 

Als ik zo'n tien minuten later terug kom zit mijn schaakrivaal Team Germany met het opgezette schaakbord en het kindje als tegenstander. 
Hij heeft eindelijk een tegenstander gevonden die hij kan verslaan. 

Eggy zou vanavond voor de groep gaan koken, en toen besloot ze toch maar niet. Dan zelf maar simpel wat klaarmaken.

We spelen wederom wat shithead, verveelt nog steeds niet, en voor mij is er deze keer weer een dare. Voor een aantal mensen staat er nog een dare open maar voor mij komt deze morgen al aan de beurt.

In de slaapkamer zit ik met Eggy en Team Germany op één kamer en hier nog een goed gesprek met Eggy over vanalles. We komen ook erachter hoeveel uitdrukkingen er met Dutch zijn, zoals onder andere 'Going Dutch' (zelf betalen), Double Dutch (onzin uitkramen) en Dutch Courage (drinken voor een spannende gebeurtenis, komt van Engelse militairen als ze tegen de Nederlanders gingen vechten).
Hierna grappen we met z'n drieën nog erover om stap te gaan en zoveel dat het nog bijna serieus wordt.
Deze keer toch verstandig zijn en we gaan na een tijdje pitten.

Dag 135:

Vandaag de laatste dag in Ecuador en deze begint erg vroeg. Echter is deze laatste dag niet zonder gebeurtenissen.
Er is op deze dag een markt in Otavalo met vee. 
Erg speciaal dus en dit willen we graag zien, al is het voor mij en Eggy niet ideaal gezien we beide hier onze dare moeten doen. 
We moeten beiden gaan onderhandelen om een dier te kopen en ik moet vooral het woord voeren en Eggy op het dier gaan zitten.

Op de markt kijken we eerst wat rond en het ziet er erg interessant uit. Koeien, varkens, schapen en de hele mikmak.
Met toestemming mogen we zelf bepalen wat het dier wordt en we kiezen voor een schaap. Heel geïnteresseerd bekijk ik het schaap en kijk ook onder z'n poten en dergelijke.
Dan met de verkoper gaan praten die uiteraard geen Engels spreekt en mijn Spaans is nog steeds bagger. Met handen en voet komt het nog aardig uit de wol en zo kan ik de man wat laten vertellen terwijl Eggy het schaap probeert te beklimmen.
Het schaap (daarmee bedoel ik niet Eggy) blijkt snel te zijn en Eggy moet het achervolgen. Tijdens deze hilarische vertoning probeer ik een strak gezicht te houden zodat de verkoper niet teveel door heeft en ook niet de lachende mensen een paar meter verderop ziet.

Na een tijdje lukt het Eggy om een seconde op het schaap te zitten en maakt zich daarna met een rood hoofd snel uit de voeten. Ik heb het geluk dat er een nieuwe potentiële koper komt die mij prima aflost.
We hoeven dus gelukkig geen schaap mee te nemen.

Verder op de markt komen we ook nog veel konijnen, kippen en cavia's tegen wat er zo voor ons erg ouderwets uitziet maar wel heel interessant. En de meeste mensen zijn erg vriendelijk.

Daarna gaan we de spullen halen bij het hostel en meteen door naar de bus. Otavalo verlaten we en ook Ecuador wordt vandaag achtergelaten in ruil voor Colombia.

Met wat moeite wordt de grens gevonden en kunnen de paspoorten tevoorschijn worden gehaald. Voor Europeanen geen problemen om hier door te komen.
Maar... Shortney komt uit Zuid-Afrika. Wat toevallig nou geen Europa is.
Ze heeft uiteraard al een lange tijd geleden gekeken of ze de grens over kon met haar paspoort en dat was geen probleem. Toen.
Sinds zo'n drie weken zijn de regels veranderd en ze moet nu bij de ambassade een visa aanvragen wat uiteraard niet hier kan en een paar dagen duurt.

Zo gebeurt het dus dat wij aan de andere kant van het hek staan en Shortney niet erdoor kan... Ze moet terug naar een stadje (gelukkig niet te ver) en daar dan verblijven tot ze een visa heeft. Wij zijn al erdoor dus moeten helaas wel doorgaan.
Net voor we willen vertrekken komt Shortney toch ineens door het hek!!
Ons enthousiasme wordt snel teleurgesteld als ze kenbaar maakt dat ze zo via het deze kant terug naar Ecuador moest. Dus ze kan nog steeds niet erdoor.

We nemen tijdelijk afscheid van haar en permanent van Ecuador.
Houdoe en bedankt, olé olé!