Costa Rica
28 november 2017 - San José, Costa Rica
Dag 180:
Costa Rica:
It's Costa Rica baby!
En hier begint het met veel onduidelijkheden met de bus. Het laatste ticket zou betaald worden door het 'reisbureau' vanaf Bocas del Toro maar dit is nergens meer te vinden.
Om 22:10 kom ik dan toch aan in San José in plaats van de eerder verwachtte 19:00.
Dan met de taxi door en wanneer we aangekomen zijn blijkt deze te weinig wisselgeld te hebben en wil niet meewerken.
Het is rond 22:30 wanneer ik het hostel TripOn Open House kan binnenlopen. Een erg aardige vent bij de receptie en deze wil nog meedenken om me met Paypal te laten betalen. Meer cash over dus.
Ik heb weinig gegeten en nog even naar de supermarkt die wel open is.
Rondom de supermarkt is het schijnbaar de plek om te drinken.. Er is hier muziek en veel jeugd.
Is dit raar of slim? Het is wel goedkoop drank en als je toch met veel mensen bent..
Voor mij wordt het alleen raar of slim m'n stapelbed in.
Dag 181:
De laatste volledige reisdag van deze geweldige trip... Extreem raar.
Bij het hostel is in ieder geval eindelijk weer een verzorgd ontbijt en een goede ook.
Tevens kan ik met PayPal betalen dus heb financieel wat meer speling.
Ik ga de stad in om tenminste iets van Costa Rica te zien. Ik had origineel drie weken gepland voor Costa Rica en dit is nu dus krap twee dagen geworden.
Wel nog een voetbalshirt kopen en ook een cadeautje voor de kids thuis.
Er is niet veel in de stad, maar wel leuke gebouwen.
Hier ook weer even het nummer Brabant zingen uiteraard.
Na deze lange wandeling terug naar het hostel en hier kom ik de Australiërs van lost and found tegen. Hun vertrekken net naar een volgende bestemming. Wederom een kleine wereld.
M'n galgenmaal moet speciaal zijn en hiervoor kies ik niks minder dan de KFC, heerlijk.
De laatste uren voor het slapen vier ik nog met twee Nederlandse sigaretten. Deze heb ik vanaf Philadelphia in m'n tas gestopt en ze zijn nog 'heel'.
Hier geniet ik van samen met een 'Bavaria chill' bier. En samen met wat Australiërs en eveneens een Koreaan en een Duitser. Het is een aardige afsluiting, leuk dat er nog een internationaal gezelschap is.
Voordat de reis begon was m'n inschatting dat sociale contacten op de reis me niet erg belangrijk leken omdat je die mensen waarschijnlijk toch nooit meer ziet.
Daar had ik het hartstikke fout. Het klopt dat je er veel nooit meer gaat zien maar toch zorgt het voor de reis voor een geweldige ervaring en is het soms leuker en/of interessanter dan de bestemming zelf.
Na deze afsluiting op naar bed, de laatste keer in een hostel slapen (voorlopig?).
Dag 182:
De nacht duurt niet heel lang want ik sta op om 03:30.
Nog even kort bij de receptie praten en dan met de shuttle naar het vliegveld.
Hier staat de eerste van twee vluchten klaar. Costa Rica wordt verlaten en met een vlucht van een kleine 4 uur ben ik in Houston.
Terug in het eerste land waar m'n reis begon, al is het nu alleen het vliegveld en deze is niet zo speciaal.
Ik heb wel 5,5 uur de tijd om er van te genieten. Ook de tijd om nog lekker te lunchen en dit van het laatste geld. Ik heb daarna nog 10 cent over.
Wat buiten het lunchen ook fijn is, is dat het wc-papier weer in de wc kan in plaats van in een aparte prullenbak. Grappig wat je allemaal mist...
Waar ik nooit een tekort aan gehad heb is het maken van slechte grappen.
Nu wil het toeval hier dat een paar schermen de 'bluescreen' foutmelding vertonen. Oftewel: 'Houston we have a problem'.
Ook het wachten heeft een einde en dan vertrekt de vlucht naar Amsterdam van zo'n 10 uur. Hier zit ik langs een koppel uit Eindhoven.
Door het tijdsverschil zouden we in de ochtend aan moeten komen in Nederland.
Dag 183:
Ook op deze laatste vlucht stort het vliegtuig niet neer. En dan loop je ineens weer in Nederland...
Het avontuur is voorbij maar het onthaal op het vliegveld is erg warm. Alle drie de kids hebben shirts aan met daarop 'Ome Leon Fanclub'. Het is de eerste keer dat ik m'n neefje Milan zie en alle drie krijgen ze een dikke knuffel.
Nu nog op naar het echte thuis, Brabant!
De afgelopen maanden waren de mooiste tot nu toe en wat een ervaring.
Wat begon met dagdromen is realiteit gemaakt.
Het reizende leven was bij het begin wennen en is ondertussen een tweede natuur geworden.
Zingen op Times Square, snorkelen in de Galapagos, hiken naar Machu Picchu, feesten in een gaybar in San Francisco, lopen in een vernielde villa van Pablo Escobar, tequila drinken in Mexico, Messi in het echt zien spelen, varen over de Amazone, een tweede thuis vinden in Vegas, de grootste watervallen ter wereld zien, kamperen bij de Grand Canyon en nog veel meer hoogtepunten.
Niks lijkt onmogelijk.
Het wordt tijd om dit verslag af te sluiten en kijken waar het verdere leven me brengt, hoi en houdoe trouwens toekomstige Leon.
Costa Rica:
It's Costa Rica baby!
En hier begint het met veel onduidelijkheden met de bus. Het laatste ticket zou betaald worden door het 'reisbureau' vanaf Bocas del Toro maar dit is nergens meer te vinden.
Om 22:10 kom ik dan toch aan in San José in plaats van de eerder verwachtte 19:00.
Dan met de taxi door en wanneer we aangekomen zijn blijkt deze te weinig wisselgeld te hebben en wil niet meewerken.
Het is rond 22:30 wanneer ik het hostel TripOn Open House kan binnenlopen. Een erg aardige vent bij de receptie en deze wil nog meedenken om me met Paypal te laten betalen. Meer cash over dus.
Ik heb weinig gegeten en nog even naar de supermarkt die wel open is.
Rondom de supermarkt is het schijnbaar de plek om te drinken.. Er is hier muziek en veel jeugd.
Is dit raar of slim? Het is wel goedkoop drank en als je toch met veel mensen bent..
Voor mij wordt het alleen raar of slim m'n stapelbed in.
Dag 181:
De laatste volledige reisdag van deze geweldige trip... Extreem raar.
Bij het hostel is in ieder geval eindelijk weer een verzorgd ontbijt en een goede ook.
Tevens kan ik met PayPal betalen dus heb financieel wat meer speling.
Ik ga de stad in om tenminste iets van Costa Rica te zien. Ik had origineel drie weken gepland voor Costa Rica en dit is nu dus krap twee dagen geworden.
Wel nog een voetbalshirt kopen en ook een cadeautje voor de kids thuis.
Er is niet veel in de stad, maar wel leuke gebouwen.
Hier ook weer even het nummer Brabant zingen uiteraard.
Na deze lange wandeling terug naar het hostel en hier kom ik de Australiërs van lost and found tegen. Hun vertrekken net naar een volgende bestemming. Wederom een kleine wereld.
M'n galgenmaal moet speciaal zijn en hiervoor kies ik niks minder dan de KFC, heerlijk.
De laatste uren voor het slapen vier ik nog met twee Nederlandse sigaretten. Deze heb ik vanaf Philadelphia in m'n tas gestopt en ze zijn nog 'heel'.
Hier geniet ik van samen met een 'Bavaria chill' bier. En samen met wat Australiërs en eveneens een Koreaan en een Duitser. Het is een aardige afsluiting, leuk dat er nog een internationaal gezelschap is.
Voordat de reis begon was m'n inschatting dat sociale contacten op de reis me niet erg belangrijk leken omdat je die mensen waarschijnlijk toch nooit meer ziet.
Daar had ik het hartstikke fout. Het klopt dat je er veel nooit meer gaat zien maar toch zorgt het voor de reis voor een geweldige ervaring en is het soms leuker en/of interessanter dan de bestemming zelf.
Na deze afsluiting op naar bed, de laatste keer in een hostel slapen (voorlopig?).
Dag 182:
De nacht duurt niet heel lang want ik sta op om 03:30.
Nog even kort bij de receptie praten en dan met de shuttle naar het vliegveld.
Hier staat de eerste van twee vluchten klaar. Costa Rica wordt verlaten en met een vlucht van een kleine 4 uur ben ik in Houston.
Terug in het eerste land waar m'n reis begon, al is het nu alleen het vliegveld en deze is niet zo speciaal.
Ik heb wel 5,5 uur de tijd om er van te genieten. Ook de tijd om nog lekker te lunchen en dit van het laatste geld. Ik heb daarna nog 10 cent over.
Wat buiten het lunchen ook fijn is, is dat het wc-papier weer in de wc kan in plaats van in een aparte prullenbak. Grappig wat je allemaal mist...
Waar ik nooit een tekort aan gehad heb is het maken van slechte grappen.
Nu wil het toeval hier dat een paar schermen de 'bluescreen' foutmelding vertonen. Oftewel: 'Houston we have a problem'.
Ook het wachten heeft een einde en dan vertrekt de vlucht naar Amsterdam van zo'n 10 uur. Hier zit ik langs een koppel uit Eindhoven.
Door het tijdsverschil zouden we in de ochtend aan moeten komen in Nederland.
Dag 183:
Ook op deze laatste vlucht stort het vliegtuig niet neer. En dan loop je ineens weer in Nederland...
Het avontuur is voorbij maar het onthaal op het vliegveld is erg warm. Alle drie de kids hebben shirts aan met daarop 'Ome Leon Fanclub'. Het is de eerste keer dat ik m'n neefje Milan zie en alle drie krijgen ze een dikke knuffel.
Nu nog op naar het echte thuis, Brabant!
De afgelopen maanden waren de mooiste tot nu toe en wat een ervaring.
Wat begon met dagdromen is realiteit gemaakt.
Het reizende leven was bij het begin wennen en is ondertussen een tweede natuur geworden.
Zingen op Times Square, snorkelen in de Galapagos, hiken naar Machu Picchu, feesten in een gaybar in San Francisco, lopen in een vernielde villa van Pablo Escobar, tequila drinken in Mexico, Messi in het echt zien spelen, varen over de Amazone, een tweede thuis vinden in Vegas, de grootste watervallen ter wereld zien, kamperen bij de Grand Canyon en nog veel meer hoogtepunten.
Niks lijkt onmogelijk.
Het wordt tijd om dit verslag af te sluiten en kijken waar het verdere leven me brengt, hoi en houdoe trouwens toekomstige Leon.
