Bolivia

Dag 82:

La paz, Bolivia:

Net zoals vorige keer begint dit verslag een dag te vroeg gezien ik morgen pas aankom in la paz. Vanaf hier ligt la paz in het westen, echter gaat er geen directe vlucht dus vlieg ik eerst naar Sao Paulo (oosten), daarna naar santiago (zuidwesten) en vanaf daar naar La Paz (noordoosten). Krom maar zo kom je nog eens ergens.

De eerste vlucht is een uur en drie kwartier naar Sao Paulo en verloopt vlekkeloos.
Op dit vliegveld is nog tijd genoeg om wat te eten pakken met een Amerikaan genaamd Bernie die ik op het vliegtuig ontmoet heb.
Ondanks tegenstribbelen staat hij erop dat hij betaalt, erg goede vent.

Daarna door naar gate 237, via de borden 225-240. M'n water is bijna op dus koop ik nog een flesje bij.
Dan een probleem.. Na gate 229 is er een glazen muur en moet ik omdraaien, schijnbaar moet ik toch door een douane waardoor het nu haasten wordt.

Bij de douane doe ik het nieuwe flesje water in de bak, terwijl m'n andere water nog in de tas zit.
Hoewel ze beide door de controle gaan wordt alleen het nieuwe flesje gezien en ingenomen. Zonde maar tegelijk; ha!

Dan snel doorlopen en kom ik Bernie weer tegen die verbaasd kijkt. Gelukkig heb ik na de paspoortcontrole nog zo'n kleine 20 minuten tot vertrektijd dus het valt wel mee. Fluitend (ik heb al een paar uur de melodie van Pieter Post in m'n hoofd om één of andere reden) naar de gate toe en opnieuw een flesje water halen.

Nu wel de gate vinden en zonder problemen het vliegtuig in.
Nu een vlucht naar Santiago, Chili, van zo'n 4,5 uur.

Dag 83:

De vlucht verloopt prima en gezien het bijna nacht is meteen wat slaap meepakken.
Op het vliegveld in Chili moet ik zo'n 5 uur wachten en probeer ik weer wat te slapen, dit op een 2-persoonsbankje met als kussen m'n tas en een nekkussen. Ondanks de muziek en omroepen lukt het nog redelijk.

Weer het vliegtuig inspringen en de laatste vlucht is drie uur.
De lokale tijd is 10:05 bij aankomst in la paz. It's Bolivia baby!

Dit is de hoogste hoofdstad ter wereld, en het is dus ook erg koud. Zelfs met een lange broek en vest is het nog bibberen binnen bij het vliegveld.

Wederom een formulier invullen voor de douane en hier gelukkig zonder problemen door.
Ik heb nog Braziliaanse Real over (de munteenheid) en deze inwisselen voor Boliviano's.

Hier ontmoet ik twee Engelse meiden die toevallig naar hetzelfde hostel gaan. Ze heten Elly en Kelly wat onthouden erg makkelijk maakt.
We pakken een taxi die gezamenlijk nog geen tien euro is.
Erg prachtige uitzichten nu al, de stad ligt tussen de bergen waardoor we nu vanaf boven al een geweldig uitzicht hebben.

Het is erg druk in de stad door een staking, volgens de latere verhalen zijn er ongeveer altijd stakingen in la paz.
Het verkeer is sowieso één grote chaos en de wegen zijn ook erg slecht, chaffeurs ontwijken bijna constant stukken weg door de gaten.
Ook het openbaar vervoer werkt anders. Bussen kunnen op elk willekeurig punt van de lijn stoppen, dus ook midden op de weg.

Door de stakingen moeten we het laatste stuk zelf lopen. Één van de dames kan haar grote tas niet zo lang dragen dus als echte gentleman draag ik twee grote tassen en leid de weg.

Ik vertrouw altijd op GPS echter is dit hier niet
betrouwbaar, waarschijnlijk door de hoogte. Na een tijdje komen we toch bij Wild Rover hostel aan.
Erg cool en groot hostel, een grote bar binnen waar zeker wat feestjes zullen zijn.
Ook zijn er voor het eerst veel Nederlanders, een stuk of 15. Naja eentje ervan komt uit Limburg.
Sommige zijn hier een week of langer en gezien bij het hostel alles is hebben ze amper het hostel verlaten.

Eenmaal bij de kamer wil ik m'n powerbank opladen.
Echter past geen van m'n wereldstekkers terwijl ik er een stuk of 6 heb.
Dan kom ik tot de ontdekking dat de Nederlandse gewoon direct werkt.

Even wat rondhangen en mensen leren kennen, dan rondlopen door de buurt. Hier ook al veel traditionele vrouwen te zien. De buurt ziet er maar armoedig uit.
Ik heb weinig gegeten en besluit bij een lokaal tentje binnen te gaan.
Hier bestel ik kip met friet (denk ik) samen met een Fanta. Totale kosten 17 Bolivianos, ik geef 20 en vertel ze de rest te houden. 20 Bolivianos is 2,50 euro.

Ik krijg meteen een soep als voorgerecht hoewel deze helemaal niet besteld is.
Ondertussen kijken naar Spaanse Ninja turtles.

Met wat moeite de weg terug vinden en dan een dutje van 2 uur.

Er is veel te doen in Bolivia en hoewel ik vantevoren weinig dagen hier gepland had, wil ik toch verschillende dingen doen.
Bij het hostel zit ook een reisorganisatie voor de tours dus hier wat overleggen en alvast enkele dingen boeken. Gelukkig gaat dit met erg veel geinen tussendoor.

In de avond is er een t&t party, oftewel taco's en tequila.
Ik begin met wat taco's en een biertje.
Daarna aan tafel zitten bij wat mensen die Mexicaans pokeren aan het spelen zijn.
Geen idee wat het verschil is maar ik doe wel mee.
Iedereen heeft een snor op z'n gezicht getekend en dit heb ik nog kunnen ontwijken door te zeggen dat dat al bij m'n baard zit. Hier accepteren ze dat echter niet dus kies ik ook meteen voor een volle snor.

Even later kom ik erachter wat het verschil bij Mexicaans pokeren is, als iemand de blinds vergeet moet deze een rondje tequila betalen. Dit gebeurd zo'n 3x in de eerste 10 minuten.

Gelukkig voor m'n lever heb ik pech met pokeren en doe ik niet heel lang mee.

Daarna aan de bar zitten en één van de Engelse meiden komt erbij. Ze is haar vriendin kwijt omdat ze ruzie hebben gehad. Het hele drama verhaal is uiteraard erg overdreven dus na een tijdje begin ik er hard om te lachen. Gelukkig is het niet één en al drama en hebben we ook nog lol en erg interessante gesprekken. Dit ook samen met Liam die bij het hostel werkt en goed gezelschap is.

Dan komen er ook nog gratis shots vanuit de bar..
Gezien het reizen vantevoren en de nieuwe hoogte slaat de drank een stuk harder in dan normaal.
Gelukkig is het niet te erg en kan ik nog genieten van de nacho-wedstrijd die aan de bar is.

Daarna nog twee meter hoger klimmen gezien ik het bovenste bed van het stapelbed slaap.

Dag 84:

Rustig aan wakker worden, het ontbijt is hier tot 12:00 dus dat is in ieder geval moeilijk te missen.

Vandaag staat een walking tour op het programma.
Al snel is te zien dat het niet alleen de dichtstbijzijnde buurt is waar veel armoede is. 90% van de stad lijkt erg arm en ik heb nog nooit zoveel trieste gezichten gezien (misschien de keer dat ajax de landstitel verspeelde bij de graafschap, maar dat was een erg leuke ervaring).

De eerste stop is de overheidsgebouwen.
Hier is op het parlementsgebouw een grote klok maar dan tegen de richting in. Dit is bewust als teken tegen de westerse wereld en vooral Amerika..
Ook wordt er veel verteld over de president, deze doet schijnbaar nogal rare uitspraken.
Zoals bijvoorbeeld dat mensen niet teveel kip moeten eten omdat ze anders homoseksueel worden.

We lopen verder en komen bij een grote overdekte markt waar we een organisch sapje pakken. Ook leert de gids ons 'jappa'. Jappa kan je zeggen bij een marktkraam als je bijvoorbeeld wat te eten of drinken bestelt en dan krijg je nog een kleine extra. In dit geval krijgen we dus nog wat extra sap.
Het voelt erg ongemakkelijk om te doen maar het is hier de normaalste zaak.

Na nog een eindje komen we bij de San Francisco kerk en vervolgens bij de Witches market.
Dit is een straat met allemaal winkeltjes met specerijen en spirituele artikelen.
Één van de gebruiken hier is om bij de geboorte van een kind een mand te vullen met de fetus van een lama en allemaal wensen. Dit wordt dan verbrand en de as begraven.
Ook hebben ze hier een kaars in de vorm van een penis die vrijgezelle dames aan kunnen steken om een man aan te trekken.

Na deze indrukwekkende verhalen lopen we door en komen we bij de Rodriguez markt. Hier krijgen we een uitleg over Cholita's. Dit zijn de traditionele vrouwen die je hier veel ziet. Ze dragen verschillende lagen kleren en een typisch hoedje.
Hoe ze het hoedje dragen zegt wat over de status van hun relatie. Bijvoorbeeld single, getrouwd of 'it's complicated'.

De laatste stop is de San Pedro gevangenis. Dit is een grote gevangenis midden in de stad waar de gevangenen ongeveer de dienst uitmaken. Ook kunnen hun vrouw en kinderen hier leven en zo naar buiten stappen.
Tevens zit er ook een cocaïne laboratorium in deze gevangenis.
Erg aparte verhalen.

Na de tour ga ik nog alleen verder.
Ik heb van Bolivia nog geen voetbalshirt maar heb al een stel winkels gezien waar ze deze verkopen.
Het is even zoeken naar een winkel waar ze ook lokale shirts hebben in de goede maat. De communicatie verloopt via enkele woorden gezien hier bijna niemand engels spreekt. 'local football shirt' blijven herhalen werkt gelukkig.

Nadat deze gevonden is de weg terug vinden wat niet zonder problemen gaat maar het is een erg interessante stad dus dat maakt weinig uit.

Bij het hostel wat ontspannen. Eerst de hangmat vinden en daarna Netflix op de tablet.
Toen ik vanochtend weg ging was ik de enige in deze slaapkamer van vier. Nu zijn er drie Duitse meiden bijgekomen. Aii dat wordt zwaar..
Wel gezellig gelukkig en één van hun spreekt vloeiend Nederlands.

Bij de bar nog even de return van Flamengo VS botafogo kijken en dan is het wel welletjes geweest voor vandaag.

Dag 85:

Rustig aan opstaan na wat minder goede nachtrust
Morgen vertrek ik uit dit hostel voor een tour van een paar dagen dus alvast de tassen inpakken.

Elly en Kelly vertrekken vandaag, ze begrepen dat de vertrektijd om 7:15 am was, dus toen stonden ze schijnbaar al gedouched en met ingepakte tassen klaar.
Echter bleek hun bus toen pas om 7:15 pm te vertrekken.
Voor hun kut, maar eigenlijk ook wel erg grappig.

Daarna zelf wat te eten zoeken. Bij de bar bij het hostel kan je prima eten voor een goede prijs maar ik heb de laatste tijd te weinig vitamine op dus nu een fruitsalade en sap in een tentje bij de overheidsgebouwen. Dit kost wederom geen drol.

Later bij het hostel doe ik mee met de special walking tour. Dit is een uitgebreide tour met nog wat extra's op het eind. De tour van gisteren was dus half onnodig maar dat is dan maar zo.
Het begin is hetzelfde al zijn er nu twee andere gidsen die weer andere dingen vertellen of bijvoorbeeld positiever praten over de president.
Ik kan ook veel geinen met deze gidsen dus dat zit wel goed.

Tot de witches market is het dezelfde route daarna met de cable car naar boven.
Prachtig uitzicht over de stad.

Eenmaal boven zijn we bijna direct bij de black market. Het is niet dat hier illegale dingen worden verkocht (waarschijnlijk ook) maar dat is toevallig de naam van deze markt. Schijnbaar één van de grootste ter wereld en het is dan ook gigantisch.

We pakken eerst api bij een kraampje wat er erg simpel maar gezellig uit ziet.
Api is een warm maisdrankje en een soort deeggerecht wat aardig op een pannekoek lijkt. Van het laatste krijgen we er twee. Totale kosten €0,50.

We lopen een tijd over de markt waar ze vanalles verkopen. Rommel en ook heel veel kleren voor een spotprijs. De kleren zijn ofwel nep of gebruikt.

Na de markt pakken we een busje voor het 'extra' ding.
Dit is Cholita wrestling.
En het is hilarisch.
Het is hartstikke nep (denk wwe) maar geweldig om te zien. Wij als publiek doen flink meejoelen bij deze over de top vertoning. Het zijn zowel vrouwen als mannen en iedereen wordt flink op de grond gegooid met atletische bewegingen. De vrouwen worden aan hun haar getrokken en ze gebruiken hun eigen haar tevens ook de tegenstander te wurgen.
Een absurde en hilarische show.

Met de bus terug naar het hostel en na wat ontspannen een drankje pakken.
Als activiteit was er hier speeddaten, waar ook twee van m'n Duitse kamergenoten aan mee hebben gedaan. Helaas voor hun zonder succes.

Daarna is het weer flink feest, deze keer met 'glowpaint', wat op ieders gezicht te zien is.
Eerst veel lol met de twee Duitse meiden en een Fransman en verder ook nog 'leren' dansen van een Braziliaan en er is eindelijk ook een Brabander! Wat meteen tot veel vreugde leidt.

Het is een erg goede avond maar helaas niet te laat maken gezien het morgen een vroege ochtend wordt. Uiteraard wordt het wel later dan gepland.

Dag 86:

Vandaag vroeg opstaan en dat is wel om half zeven.
De tassen nog verder inpakken en dan uitchecken, al kom ik weer terug. Vandaag beginnen met death road!

Met een minder comfortabel busje rijden we aan. Het is zo'n 2 uur rijden en dan stoppen we bij de eerste verzamelplaats.

Hier krijgen we uitleg en de benodigde bescherming. Nadat iedereen z'n kniebeschermers, elleboogbeschermers, extra broek, extra jack en helm aan heeft volgt de eerste groepsfoto. Helaas volgen er hier nog veel van.
We zijn met een man of 15, onder andere twee Portugezen en een stel Fransen. Hier is wederom het geval dat de Fransen alleen met elkaar praten en in het Frans. Wel leuk dat er één uitziet als keira knightley.
Een Amerikaans koppel doet ook mee maar de meid hiervan haakt af.

Dan kunnen we eindelijk de fiets op. Eerst een stuk asfaltweg wat razend hard gaat, gezien het 90% van de tijd dalen is. Het uitzicht is adembenemend.
Dit is misschien niet de beste woordkeuze gezien er ook verschillende kruisen langs de weg staan. (geen zorgen maken moeders.)

Echter kijk ik niet teveel naar de uitzichten gezien er wel wat concentratie vereist is, maar wanneer er toch een kans is, is het spectaculair. Kliffen en bergen en zowel letterlijk als figuurlijk helemaal in de wolken.

Na dit stuk weer eind met de bus rijden en dan komen we bij death road zelf.
Dit zijn bergen waar aan de zijkant een zand/grindweg is gemaakt. De wegen worden door de lokale mensen inmiddels bijna niet meer gebruikt.
Werkelijk waar een gaaf en mooi uitzicht (ik moet voor het verslag eigenlijk betere bijvoeglijke naamwoorden gaan bedenken en gebruiken maar daar heb ik werkelijk waar geen zin in).

Mountainbiken hier valt me tegen, ik heb een langzamer tempo dan ik had gehoopt. Hierdoor wel meer van de uitzichten genieten.

Bij een stop, wederom één voor een groepsfoto, gaat m'n fiets kapot, gelukkig krijg ik zo een nieuwe fiets mee.
Daarna gaan we nog een paar uur door en echt een prachtige ervaring.
Er is één keer een vlak stuk en hier kan ik als echte Nederlander veel mensen voorbij gaan.

Schijnbaar vallen de meeste mensen bij het laatste stuk, onder andere de Limburger van het hostel die daar z'n sleutelbeen gebroken heeft twee dagen geleden. Bij ons valt gelukkig niemand.
Het einde vieren met een biertje en een gratis shirt met erop; 'I survived death road'. Enige reden dat ik dit gedaan heb.

Hierna kunnen we even eten en douchen bij een hotel.

Voor mij is het vervolgens meteen door naar het station voor de bus naar uyuni (de zoutvlaktes).
Bij het station moet ik nog ruim een uur wachten, hier zijn ook veel verkopers. Ook een omaatje dat drie losse fruitella's te koop aanbiedt.. Hoe erg moet het dan zijn...

Er lopen in Bolivia ook veel wilde honden rond. Bij dit station doet er binnen ook één vrolijk zijn behoefte.
Over behoefte gesproken, bij veel publieke wc's betaal je 1 of 2 Bolivianos (zo'n 25 cent) en dan krijg je wat wc papier mee.. Dit omdat er bij de wc's gaan wc papier is. Dit wordt misschien te vaak gestolen??
Ook de wc brillen missen. Het voordeel van dit laatste is dat je dan ook niet kan vergeten deze omhoog of omlaag te doen. Volgens wat verhalen van m'n familie had ik hier vroeger nogal wat moeite mee.

Daarna eindelijk de bus in (gelukkig niet bij het drankspel). Rond half 9 in de avond vertrekt deze en de rit gaat 9 uur duren. Voor wat extra geld krijg je betere stoelen met veel ruimte. Hierin kan dan dus ook (relatief) goed geslapen worden.

Dag 87:

De aankomst in uyuni is om 05:30.
En weet je wat het ook is?
Koud, koud en nog eens koud. Bij zuid Amerika denk je als Europeaan vaak aan warm weer maar het is nu warmer in Nederland.
M'n neus zit sowieso al de gehele tijd in Bolivia niet lekker en daar wordt het nu niet beter van. Maar dat hoef ik jullie niet allemaal aan de neus te hangen.

Ik heb de goedkope bus gepakt en hoewel deze hartstikke prima was duurt het nog even voordat de andere bus aankomt.
Eerst paar uur wachten in een lokaal restaurantje. Gelukkig / jammer genoeg met het gezelschap van twee Duitse meiden.

We pakken een ontbijtje en dan wat kleine boodschappen doen.
We krijgen een korte briefing van de gids (helaas ben ik deze naam op het moment van schrijven vergeten, maar ze was een prima gids) en dan kunnen we de jeep in.
De tour is drie dagen, twee nachten, daarna met de bus terug wat ook een nacht is. We zijn met een groep van 11.
Bij de briefing krijgen we al te horen dat vooral de tweede nacht erg koud wordt, -12 Celsius in de slaapkamer.

We beginnen bij een begraafplaats voor treinen, dit stuk rails wordt niet meer gebruikt en de oude treinen staan hier al tientallen jaren en kan je dus zo in- en opklimmen.
Bij dit punt kom ik ook voor de eerste keer weer de oude Duitse kamergenoten tegen. Nog meer Duitsers..
Wel gezellig en ze doen ongeveer dezelfde tour maar met een andere organisatie dus we zullen elkaar nog wel vaker tegenkomen.

Het volgende punt is een klein marktje waar ik Boliviaanse handschoenen koop, uiteraard in het oranje.
Van de groep is één kerel half Canadees, half Nederlands en hoewel hij geen Nederlands spreekt weet hij wel redelijk veel ervan.

Daarna gaan we de echte zoutvlakte op. Gaaf en raar. Het is gewoon daadwerkelijk op zout rijden en lopen.
Het zijn wel prachtige uitzichten, de gehele vlakte wit en dan in de verte bergen.

Bij deze stop gaan we ook lunchen, geen friet en burgers maar gelukkig smaakt het toch goed.
Er zijn een paar jongens van rond mijn leeftijd en dan krijg je uiteraard flauwe grappen. Want zelfs met zoveel zout kunnen er nog flauwe grappen gemaakt worden. Don't get salty about that. Je moet het allemaal maar met een korreltje zout nemen.
Justin, this place is just like your future girlfriend; White, flat and salty.
En nu met dit gedoe opzouten.

Weer een stuk rijden en we komen bij het Dakar monument, dat hier in 2016 voorbij is gekomen.

De volgende plek is nog meer in het midden en zijn de bergen bijna niet meer te zien.
Hier doen we de 'Funny pictures'. Oftewel spelen met perspectief. We doen onder andere foto's met een pan waardoor één persoon de pan 'kookt' en de rest in de verte staat en in de pan zit.
Ik heb m'n fidgetspinner mee (ik heb er één in Amerika gekocht omdat ik benieuwd was...) maar hiermee wordt het toch moeilijker dan verwacht.

Hierna gaan we door naar een eiland.
Wat nu betekent land op de zoutvlaktes, en wel met cactussen erop.
Hier doen we een trail van zo'n 40 minuten en het is erg mooi. Constant witte vlaktes raak je wel beu immers..

Dit was bijna het eindpunt van de dag en we gaan rijden richting de hotels.
We naaien de chaffeurs van de jeeps wat tegen elkaar op om ze te laten racen over de zoutvlaktes.

Voordat we bij het hotel zijn maken we nog wel een stop op de zoutvlaktes.
Het is een willekeurig punt maar we gaan hier de zonsondergang zien.
Alle camera's komen tevoorschijn maar het is ook erg mooi.

Iedereen is moe en gelukkig komen we nu eindelijk bij het afgelegen 'hotel', en wel hotel boequil. Het is niet echt een hotel maar meer losse huisjes voor twee personen, op de vloer ligt zout en hoewel het koud is, is het niet te koud.
Wel hebben ze hier een douche waarvan mijn kamergenoot de gelukkige eerste is die deze mag proberen.
Naja gelukkige.. Schijnbaar is de douche ijskoud. Er kan dus alsnog niet opgewarmd worden.

Dan met z'n allen dineren en er is een gezellige sfeer. Er wordt nog een biertje gepakt maar twee biertjes wordt al met moeite gehaald en dan naar bed na een lange dag.
Het bed heeft gelukkig drie dekens.

Dag 88:

Uitslapen is er niet bij en we staan op om 06:00.
Gezien de douche koud is (Naja de onze, niet alle douches waren schijnbaar koud), is het begin een lekker ontbijt.

Dan weer de jeep in. Hier werkt de muziek met Bluetooth welke gisteren door de chaffeur werd gebruikt.
Nu vragen ze of wij wat kunnen draaien en is mijn telefoon de enige die werkt en muziek heeft.
Ik begin heerlijk met Guus Meeuwis, per spoor. Enkele doen goed mee met kedengedeng.
Als ik daarna 'kind van de duivel' draai krijg ik meer commentaar op deze 'dutch terror'.

De eerste stop is Cave galaxies. Waar we aankomen voordat het eigenlijk open is maar gelukkig komt het personeel hiervan er snel aan.
Hier bekijken we een Inca begraafplaats en bevroren lava dat er nu uit ziet als versteend spinnenweb.

Terug de jeep in en dan komen we bij een veld met raar gesteente erop. Dit blijkt koraal te zijn hoewel het boven land is. Er was hier eerst oceaan en het koraal is nog blijven staan. Het staat allemaal één kant op om nog onbekende reden. De bijnaam is the coral army.

Daarna komen we bij een gebied rond een vulkaan en rails van een trein. Echt ongelooflijke gave uitzichten de gehele tijd.

Terug in de auto probeer ik wat meer algemenere muziek te draaien en de meeste vinden the cranberries erg goed.
Met dit nummer in your head komen we bij het eerste meer.
Dit samen met.. Flamingo's! En veel ook.

Hier gaan we ook lunchen en op het menu staat flamingo.
Dat is helaas een grapje wat nu constant gemaakt wordt maar de kip smaakt ook erg goed.
Gaaf om hier dichtbij de flamingo's te lunchen.

Daarna rijden we naar nog wat meren met prachtige uitzichten en kunnen we dichter bij de flamingo's komen.
Ik loop nog een stukje extra om een betere foto te maken en een slechte grap op video te zetten.
Wanneer ik een keer nies vliegen er twintig flamingo's weg.
Dit is een stuk gaver zicht maar helaas heb ik het niet op beeld kunnen zetten.

Dan gaan we door naar de woestijn, inmiddels zijn we op 4.700 meter.

We komen dicht bij het nationale park waar we naar toe gaan en alvorens we de entree hoeven te betalen komen we nu bij Stone tree, een rots in de vorm van een boom.

Met wat mannen van de groep gaan we nog een paar rotsen beklimmen. Heerlijk om te klimmen en dan ook nog eens mooie uitzichten krijgen.

Even later komen we aan bij het rode meer. Ik ga niet uitleggen waarom het zo heet. Wel dat er veel alg in het water zit.

Daarna gaan we officieel het nationale park in waar iedereen dacht dat er een toilet was en sommige vrouwen hoognodig moeten.
Helaas is er geen toilet, alleen een Inca toilet. Wat betekent, in de natuur.
Genoeg voor de mannen maar de vrouwen zijn er minder bij gebaat.
Om deze reden begin ik in de jeep naar het hostel te vertellen over Iguazu falls en foto's te laten zien.

Vannacht slapen we bij Los Andes hostel.
En dit is de slaapplaats waar veel tegen op wordt gezien door de kou.
We slapen met z'n vijven op een kamer van zes, alvast veel dekens verzamelen en de slaapzak klaarleggen.

Daarna met de hele groep dineren wat er goed in gaat al zijn we blij dat hier nog een kachel staat.
We gaan eerst een biertje halen bij het winkeltje via buiten, extreem koud.
Hier trouwens ook statiegeld betalen...

Het is gezellig en het wordt eindelijk meer geinen.
Via het geinen komt het erop neer dat niemand meer van me houdt. Alles uiteraard met een lach.
Één van de Duitse meiden zegt dat ik op moet passen met wat ik zeg 'because we share a bed tonight'. Ze realiseert snel wat ze zegt en corrigeert bed naar room.
Echter is het kwaad dan al geschied.

Morgen wordt het vroeg opstaan dus niemand maakt het laat en we gaan allemaal op tijd naar bed, gewoon ieders eigen bed.
Drie lagen kleren, twee dekens en een slaapzak.
Ik moet nog een sprookje vertellen voor het slapen gaan en dit wordt een onzin sprookje in het Nederlands.
Daarna slapen we allemaal kort en gelukkig.

Dag 89:

Het is 04:45 wanneer de wekker gaat.
In plaats van een warme douche moeten we aankleden met een temperatuur onder nul. Echter houdt volgens mij iedereen z'n slaapkleren aan en gelooft het wel.

De kou is het onderwerp van het ontbijt al viel het iedereen mee vannacht, het was zo'n -8.

Daarna vertrekken we, het is stil in de jeeps.
Onderweg rijden we op het hoogste punt van de tour, bijna 5.000 meter.

Daarna komen we bij de geisers, prachtig uitzicht. De geisers in Amerika waren vooral groot maar alleen, en dit is meer een veld. Heel mooi. Hier kunnen we (voorzichtig) wat rondlopen.
Tevens ook een verjaardagswens inspreken voor de vriend van één van de Duitse meiden en zelf maak ik ook de tweede video voor m'n neefjes en nichtjes (op één een stuk oudere na, maar die krijgt wel een keer een biertje).

Het volgende punt is erg geweldig. Het ziet er mooi uit maar dat is niet de reden, we zijn namelijk bij de hotsprings.
Snel omkleden en erin springen, naja stappen maar goed.
Hemels, werkelijk waar (!) hemels.
Ze kunnen mij hier een dag achterlaten, tevens ook door het andere gezelschap hier, maar helaas moeten we door.

Daarna naar het groene meer wat nu helaas niet groen is. Nog steeds erg mooi.
De sfeer met de groep is ook gezellig.

Daarna de twee Portugezen van de groep naar de grens van Chili brengen wat erg dichtbij is. Hier afscheid nemen van hun.
Daarna nog snel even gebruik maken van het Inca toilet.
Het is een flink eind rijden en ondertussen ook met flinke honger.

Later komen we aan bij villa mar en bij dit kleine gezellige dorpje gaan we lunchen.
Eerst zelf nog even rondlopen en wat llama's / alpaca's zien.

Vervolgens gaan we naar de wetlands.
Hier gaan we tussen de rotsen een kort trail doen van 40 minuten. Ongelooflijke uitzichten wederom.
Het mooie is dat je nu landschappen ziet die je misschien nooit van je leven meer gaat zien.
Op het eind is er nog wat tijd om rond te klimmen waar de meeste mannen dan ook gretig gebruik van maken terwijl de vrouwen vanaf beneden foto's maken.. Redelijk typisch.

Dan terug de jeep in, op weg terug naar uyuni.
Hier gaan de meeste mensen een andere kant op en nemen we afscheid. De Duitse meiden pakken dezelfde bus terug, dus we gaan met z'n drieën nog erg simpel dineren.

Bij de bussen staan verschillende bedrijven en veel verkopers schreeuwen over tickets naar La Paz..
Het wordt snel irritant dus schreeuw ik meerdere malen terug 'bus naar Eindhoven'. Ik heb hier helaas geen tickets voor verkocht.

Even later kunnen we de bus in.
Ik heb een plaats helemaal vooraan dus veel beenruimte. Iemand probeert deze plaats nog te stelen maar dat lukt gelukkig niet.

Dan begint de rit terug naar La Paz en niet veel later ook mijn slaap.

Dag 90:

Rond 5 uur in de ochtend arriveren we weer in la paz en worden we de bus uitgeschopt.
Vanaf hier een taxi zoeken naar het hostel en dit is nu weer Wild Rover. Het is relatief rustig op dit tijdstip en met z'n drieën komen we snel aan en kunnen we inchecken.

Naja ik kan al inchecken om dit tijdstip van 06:00. Mijn slaapplaats is al gereed gezien het bed vannacht leeg was. Toevallig dezelfde kamer als voor het vertrek.
De Duitse meiden hebben een privé kamer en moeten wachten tot 14:00. Naja beter dan wachten op 21 voor 8 voor wat levensruimte.
Hoewel ik met ze te doen heb, heb ik er ook geen problemen mee om mee te delen dat ik een lekker dutje ga doen.

Na dit dutje eindelijk weer een douche nemen wat erg verfrissend werkt.
Daarna het psv shirt aan en een filmpje opnemen voor pa die deze week z'n 40-jarige jubileum bij Philips heeft.

Ik heb nog geen zin om stil te zitten dus de stad in. Hier een speurtocht beginnen naar oortjes die op Bluetooth werken. Zoals verwacht gaat dit niet heel simpel en wanneer het wel lukt wordt er een hoge prijs gevraagd omdat ze origineel zouden zijn. Maar er is uiteraard geen manier om dat te bevestigen..
Bij de indoor markt toch geluk en daarna nog wat ronddolen door de stad die een stuk bekender raakt.
Dat is het mooie en het mindere van zoveel steden. Na een tijdje raak je bekend met de straten en voelt het veel gemakkelijker en kort daarna ga je weer door om waarschijnlijk nooit terug te keren.
In la paz kan ik er nog even van genieten omdat ik nog twee nachten heb (twee.. onthouden..).

Op de weg terug nog wat empenadas eten bij een restaurantje, deze keer een restaurant dat er betrouwbaarder uit ziet.

Later nog wat rondhangen bij het hostel en de was inleveren.
Ik wilde al een tijd hier de vertical tour doen. Dit is een tour van een volle dag waarin je 5 extreme sporten doet.
Echter zijn er drie mensen voor nodig en zelfs na een kleine week is er nog geen bijgekomen.

Dan maar wat whisky cola pakken met wat Nederlanders. Er zijn nog steeds dezelfde Groningse studenten en een kerel van dichtbij Amsterdam, deze waren er ook voor m'n vertrek naar uyuni.
Ze werken bijna allemaal achter de bar en zo wordt het simpel om een dubbele whisky te krijgen.
Op deze avond is er bijna meer barpersoneel dan gasten maar het is alsnog erg gezellig.

Het is een dinsdag en dus weer Taco and tequila tuesday.

We doen het dice game / dobbelspel. Het spel komt erop neer dat iedereen met twee dobbelstenen gooit en degene die het laagste gooit betaalt shotjes voor de rest.
Eerst spelen we met vier personen en ben ik de pineut.
De volgende ronde een tijdje later is met 8 mensen, nu kan het niet weer mis gaan toch?
..
..
Ik wil er niet over praten maar mijn rekening vind dit spel niet leuk..
Het goedkoopste shotje vanavond is tequila dus dat staat dan ook veel op m'n rekening.

We hebben allemaal weer een snor op ons gezicht getekend en er wordt veel gelachen.
Ik praat ook veel met een Ier die een te moeilijke naam heeft maar wel erg gezellig.
Op een begeven moment stopt iemand de kap van een ventilator op m'n hoofd waardoor ik tegen iedereen kan zeggen 'I'm your biggest fan'.

Later is mijn grootste fan het bed.

Dag 91:

Chilldagje, om half 1 ontbijten.

Verder doe ik een dag verlengen om morgen de wedstrijd van Nederland te kunnen zien (1).

Later in de middag een potje pokeren met de Nederlanders en twee Duitsers.
De Duitsers liggen zelfs na een tweede buy-in er het eerste uit waardoor er gezongen kan worden 'Schade Deutschland alles ist vorbei'.
Door wat pech win ik zelf niet maar kan ik wel de tweede plaats veiligstellen.

In de avond begint het weer met een drankje wat leidt tot een feestje en op stap.
Bij het hostel word ik nu enkele keren uitgenodigd voor dice maar ik wil m'n rekening sparen.
De club is Lion's club en valt wat tegen maar alsnog een prima avond.

Het was niet de avond van mijn balans gezien zowel bij het hostel en bij de club deze veel problemen had op de bar.. Bij de club naar verluidt in ieder geval..

Dag 92:

Chillen en daarna met zoveel mogelijk oranje kleren aan Nederland kijken.
Wat betekent zelfs handschoenen aan ook al is het binnen.
Helaas is deze wedstrijd tegen frankrijk afgelast (ontkenningsfase).

Nog wat leuke mensen ontmoet om morgen misschien wat mee te gaan doen dus ik verleng nog een dag (2).

Bij de bar ontmoet ik Folko, ook uit Nederland, maar schijnbaar is dit de tweede keer dat ik hem ontmoet. Ook al op dinsdag maar dat is bij mij meer blijven hangen dan bij mij. Terug kijkend naar de foto's zie ik inderdaad dat hij ook mijn telefoon staat..

In de avond is het weer een gezellige sfeer maar ik ben ondertussen erg moe en wil wat energie verzamelen voor de volgende stop en vind m'n bed op een schappelijke tijd.

Dag 93:

De dag begint niet bijzonder dag. Wat rondhangen en een filmpje kijken.
Ondertussen ben ik een high roller wat betekent dat mijn rekening boven de 1.000 Bolivianos is (zo'n 125 euro) maar dat is dan wel inclusief verblijf, eten en drinken. Uiteraard heeft dice hier een goede bijdrage aangeleverd.

Nog wat van de stad genieten door een wandeling te maken naar een hoog punt. Vandaar een mooi uitzicht over de stad en ook het stadion (hoogstgelegen stadion ter wereld).

Weinig energie en over een paar dagen staat er een grote trek op het programma. -> dit is een oude gedachte die voorlopig niet uit gaat komen. Het lijkt me een beter plan om een dag te verlengen (3).
Wanneer ik bij de receptie aankom begint dezelfde man als de andere keren al flink te lachen en hoef ik alleen maar 'yes' te zeggen.

Een biertje pakken maar uiteraard loopt dat uit de hand.
Het is erg druk in het hostel, gelukkig zijn er ook wat Brabanders bij! Een meid uit Den Bosch en één uit Gestel.
Verder is het heerlijk gek bij het hostel.
Het is nu een abc feest wat betekent 'anything but clothes'. Verschillende mensen zijn met alleen een handdoek, ook een stel vrouwen met alleen een vuilniszak of mannen met een doos om hun kruis (ha).
Tevens is er ook een fidgetspinner op het hoofd van een kale man gelijmd wat verrassend goed werkt.
Er wordt me wederom verschillende keren gevraagd voor dice maar ik sla het telkens af.

Na dat ene biertje dat uit de hand loopt gaan we ook nog op stap, en wel op slippers.
In Nederland kom je hiermee niet bij veel tenten binnen, maar dat is hier geen probleem. In ieder geval niet bij deze club Plan B.

Één van de beste feestavonden tot nu toe.
Het is een lokale club dus hier kunnen we voor de laatste keer goed de lokale sfeer proeven.

Op de terugweg door omstandigheden alleen een taxi terug, deze raakt de weg kwijt wat niet erg goed uitkomt...
We komen dan bij de overheidsgebouwen en vanaf daar is het nog zo'n 5 minuten lopen en ga ik op m'n eigen benen.
Hier lopen mensen in groene regenjassen rond waarvan één me tegenhoudt.
Hij spreekt alleen Spaans maar is wel erg vastberaden waardoor ik toch maar 30 meter omloop.. Nog steeds op m'n slippers.(achteraf is m'n leidende theorie dat de mannen militairen waren ter beveiliging..)
Apart maar daarna wel bij het hostel aangekomen.

Gelukkig houdt niemand me daarna tegen om naar bed te gaan.

Dag 94:

Het wakker worden valt me erg mee, vandaag de laatste volledige dag in la paz (haha grapjas) en kijken wat er op de planning gaat staan.
Ik heb in de bar gisteren een leuke meid uit la paz ontmoet en na wat appen besluiten we samen wat te gaan eten vandaag.

Eerst moet ik bij het hostel van kamer veranderen omdat ik niet ver genoeg op tijd heb gereserveerd, dat krijg je met per dag verlengen.

De jongens van Groningen vertrekken vandaag uit het hostel maar zouden er nog moeten zijn wanneer ik terug kom. Helaas blijkt later dat we elkaar toch mislopen. Gelukkig stond er toch geen innig afscheid gepland. Al heb ik ze er wel verschillende keren opgewezen dat ze carnaval moeten komen vieren in Brabant.

Daarna lopen naar het afgesproken punt om Marcela te ontmoeten.

We gaan met de taxi zo'n 40 minuten naar een restaurant waar ze goede verhalen over heeft gehoord. Ze vertelt ook verschillende lokale dingen waardoor ze gedeeltelijk mijn persoonlijke gids is. Ze is zelf redelijk spiritueel en mediteert soms om meer in contact te komen met de natuur.
Als we dan eindelijk aankomen ziet de straat er niet heel fris uit en allebei kijken we raar op.
Eenmaal door de poort is het een stuk beter.
Er is een gezellige sfeer met live traditionele muziek en een grote barbecue. Aan de andere kant een mooi uitzicht op een berg.
De band praat tussendoor maar helaas in het Spaans en dat gaat boven m'n pet die ik niet draag.
Schijnbaar maken ze veel grappen over hun schoonmoeders. Fijn dat dat een globaal ding is.

Het eten is prima en we pakken er zelfs wat wijn bij (ik drink gemiddeld 1x per jaar of twee wijn). De rekening valt uiteraard hoger uit dan verwacht, maar wie laat dan ook de vrouw het restaurant kiezen..
Het was erg gezellig in ieder geval. Beter dan weer een filmpje kijken bij het hostel.

Nog even met de lokale zanger praten die schijnbaar een bekende is van Marcela, hij spreekt niet veel engels maar als man zie ik wel dat zijn ogen boekdelen spreken. Verder aardige vent.

We pakken een taxi terug en nemen voor nu afscheid. Later probeert ze nog naar de bar bij het hostel te komen.

Bij het hostel eerst ontspannen en tot de ontdekking komen dat de Groningers al weg zijn. Dan naar de receptie om te vragen of lokale mensen hier naar binnen mogen, als ik bij de receptie binnen stap begint dezelfde bekende man weer hard te lachen en zegt: 'one more night???'. Ik zeg lachend en aarzelend 'maybe... But first this..'.
Na wat wachten overleg is het geen probleem.
En uiteraard besluit ik later ook nog een dag langer te blijven (4).

Ik ga niet zitten afwachten maar gezellig bij de bar hangen. Eerst onder andere met de Ier (Chiaran als ik goed spel) en daarna snel met meer mensen en de sfeer zit er goed in.
Er wordt nog steeds vaak dice gespeeld en ik heb het al dagen geweigerd omdat ik 2 uit 2 verloren heb, maar nu word ik bijna geforceerd door Chiaran. Ook al blijf ik volhouden dat ik toch verlies. We spelen met 8 mensen dus dat zou volgens hem niet moeten gebeuren.
De tweede persoon gooit vier totaal dus hij denkt geruststellend te kunnen zeggen dat ik daar echt niet onder ga.
'Moet jij eens opletten vriend'.
En ik gooi totaal drie. Ik vervloek hem, de bar en de medespelers. Zelf kijkt hij met verbaasde mond en durft maar half te lachen.
Niet verrassend blijft drie het laagste.

Daarna wordt het een stuk gezelliger en beginnen we met een paar man drankspellen.
Dit groeit tot een groep van een man of 15 (onder andere een Braziliaan die Adonis heet, hoge verwachtingen met zo'n naam). Het voordeel van drankspellen is dat je elkaars namen wel moet leren om te zeggen dat ze moeten drinken.

Hierna wordt er weer een ronde dice gestart. Iedereen support mij om mee te doen om de vloek te verbreken en ik ga mee met deze groepsdruk (op deze avond is peer-pressure naar beer-pressure vernoemd). Deze keer doen er een stuk of 14 mensen mee.
Ik gooi voor m'n beurt omdat Marcela ondertussen bijna aan de deur staat en zonder mij niet binnen kan.
Het is weer een worp van niks..

Marcela ontvangen en ze heeft een nicht van haar meegenomen. De bar is 80% man momenteel dus dat zal niet erg gevonden worden.
Eenmaal boven is de sfeer hooggespannen, er zijn nog een paar mensen te gaan maar mijn worp is momenteel nog het laagste.
Iedereen kent m'n 'streak' ondertussen en ik heb waarschijnlijk nog nooit zoveel medelijden en ongeloof naar me toe gezien en veel spanning nog..
De laatste mensen gooien hun worp en....
..Ik wil deze zin niet afmaken..
4 uit 4 verloren. Ongelofelijk.

Gelukkig heb ik buiten de shotjes nu ook meer gezelschap en drink ik wat met Marcela en naar nicht. Twee dingen zijn dan ironisch: 1. geluk in het spel of geluk in de liefde? (spoiler: geen van beiden in dit geval) 2. Ook deze twee zijn niet echt gewillig om hun eigen drankjes te betalen.

Op het gebied van geluk nog een klein lichtpuntje, de vloek wordt toch verbroken doordat ik het 5e potje niet verlies!!

Met alle pech kan er veel geklaagd worden maar de waarheid is dat het extreem gezellig was!

Dag 95:

Erg zware ochtend maar gelukkig weinig gepland. Al ben ik nu wel weer toe aan de volgende bestemming.

Bij het ontbijt vertelt een Canadeze meid welke Nederlandse woorden ze kent en ik leer haar nog swaffelen. Nu zegt ze de hele dag 'swaffel de kankerhoer!' met een accent..

Vandaag weinig op de planning en dit geldt ook voor het verkeer in de stad.
Het is vandaag 'pedestrian day' wat betekent dat er tussen 09:00 en 18:00 geen auto's in de stad rijden.
Ik moet nog de stad in om te pinnen (wederom de high rollers lijst behaald) en dit kan dus door midden over de straat te lopen.

Daarna de bus voor morgen boeken wat een hop on hop off bus wordt met enkele bestemmingen.

Bij het hostel voor de laatste keer het schreeuwen horen van 'happy hour' en 'free shots'.
Nog wat rondhangen maar veel bekenden zijn vertrokken en zelf ook erg moe.
Het wordt dus afscheid nemen van een boel mensen en dan naar bed, afsluiten met wat Netflix.

Dag 96:

Vandaag la paz en dit hostel verlaten.
De wekker staat vroeg en na wat wachten vertrekt de bus naar Copacabana, Titicaca meer, om 06:00.

Er zijn verschillende protesten in het land tegen de overheid waardoor er blokkades op worden gezet.
De reden dat we extra vroeg vertrokken zijn is om deze te vermijden. We gaan ook meer over kleine wegen en door kleine dorpjes om deze reden.
Ik heb, net als het grootste gedeelte van de bus, het merendeel van de rit slapend doorgebracht.
Schijnbaar zijn er ook stenen naar de bus gegooid.
We stoppen twee keer omdat er problemen met de bus zijn, deze worden gelukkig verholpen en we zijn nog net op tijd om geen blokkade tegen te komen.

Dan steken we met de boot de rivier oversteken. De bus krijgt een aparte boot.
Daarna nog zo'n 40 minuten rijden en dan komen we aan bij de copacabana!

Ik ga hier geen nacht doorbrengen maar we gaan wel met een boottocht van anderhalf uur naar Isla del sol.
Erg mooi eiland dat redelijk afgelegen ligt.
Hier krijgen we de tijd om kort rond te lopen.
Onderweg met een paar jongens grappen of er een macdonalds op dit kleine eiland is met een Llamac en alpacanuggets.

Hierna weer de boot terug en dan de grens over om uit Bolivia te gaan.

Bolivia was geweldig. Erg veel gezien en verschillende dingen meegemaakt.
Het hostel werkt erg verslavend waardoor er meer gefeest is dan gepland. Ik heb er geen spijt van maar ben er wel erg blij mee om weer door te gaan en met het echte reizen verder te gaan (deja vu?).
La Paz is qua hoofdsteden in ieder geval wel het hoogtepunt van de reis.
Of het dat figuurlijk ook blijft valt nog te bezien maar het was (werkelijk waar) enorm goed.